Hoofdstuk 13

Liam

Ik werd wakker van een telefoon. Mackenzie had hem al in haar handen. Ze nam op en zei op de meest koppige ochtend humeurige manier mogelijk: 'Het is vroeg, ga slapen.' Ze hing weer op en legde de telefoon weg. Ik grinnikte en trok haar dicht tegen me aan. Iets te laat besefte ik dat het mijn telefoon was geweest die gerinkeld had. Ik schoot overeind (waarbij Mackenzie van mijn borst afgleed en slaperig begon te mokken). Ik sprong naar mijn telefoon toe en zag wie er gebeld had... Harry.
'Wat is er?' vroeg Mackenzie. Ik keek niet naar haar en zette mijn telefoon uit. 'Liam?' Ik haalde een aantal keer diep adem.
'Er is niets,' zei ik glimlachend terwijl ik haar een kusje op haar wang gaf.
'Waag het niet gemaakt naar me te glimlachen,' zei ze met een koppige blik. 'Wie belde je?' Ik haalde nogmaals diep adem en besloot niet tegen haar te liegen.
'Een oude vriend van me.' Mackenzie keek me fronsend aan. 'Ik ken hem nog van voor het vuur.' Het was even stil. 'Ik wil er liever niet over praten.' Ik ga het haar vertellen, binnenkort, dacht ik. Dat dacht ik alleen al heel de zomer en het is er nog steeds niet van gekomen.
'Oké,' zei Mackenzie zachtjes. Ze drukte een kusje op mijn wang en legde haar op mijn rechter schouder. De schouder waarvan het schouderblad nog onder de littekens zat. Haar glimlach en geduld met me liet me er iets uitflappen wat ik anders nooit gezegd had.
'Het was zijn schuld.' Mackenzie werd bleek en ik besefte op welke toon ik het gezegd had: vurig, bijna agressief zelfs. 'Het vuur was niet zijn schuld, maar het was wel zijn schuld dat ik in het vuur vast zat.' Ik rilde bij de herinnering. 'Ik... ik...'
'Je hoeft er niet over te praten,' zei ze zachtjes.
'Ik had mijn nummer moeten veranderen,' mompelde ik.
'Wel dat kan je nog altijd doen,' zei ze terwijl ze haar hoofd weer op mijn borst legde. 'Waarom denk je dat hij belde.'
'Het is mijn verjaardag bijna,' mompelde ik. Mackenzie verstijfde.
'En waarom weet ik dat niet?' vroeg ze quasi beledigd. 'Wanneer is het?'
'29 augustus,' zei ik. 'En nee, geen surprise party.' Ze grinnikte en ik wist gewoon dat ze iets ging plannen. 'Zolang ik het met jou kan vieren is mijn verjaardag prefect.' Ik sloeg mijn armen om me heen en sloeg vredig mijn ogen.