Slecht nieuws

~Amy~
Londen.
Zo. Het eerste woord is gezegd. Waarom Londen? Omdat ik gek ben op die stad! Ik ben er al een keertje geweest maar ik wil heel graag nog een keer. Ik ben 26 dus ik heb nog tijd zat in mijn leven om er naar toe te gaan. Hoop ik...
Mijn kleine twee jaar jongere zusje, Jennifer, heeft die tijd namelijk niet. Twee jaar geleden had ze ineens ontzettende last van hoofdpijn die maar niet wegtrok. Ik raadde haar aan om naar de dokter te gaan. Ik ging met haar mee. Het duurde niet lang, of we werden door gewezen naar het ziekenhuis, aangezien de medicijnen van de dokter niet bleken te helpen. Een paar weken na ons eerste bezoek aan het ziekenhuis kregen Jennifer en ik te horen dat ze een tumor in haar hoofd had. Ik had aan de arts gevraagd of ze de tumor niet weg konden halen, maar hij zei van niet. Hij vertelde ons dat de tumor gezond weefsel aantast en dus eerst moet krimpen voordat ze hem weg konden snijden. Jennifer had gevraagd hoe lang het duurt voordat hij ver genoeg gekrompen is om weg te snijden. De arts had eerst heel lang gezwegen voordat hij ons vertelde dat er ook een mogelijkheid was dat hij niet zou krimpen.
Jennifer bleef hoop houden. Als de tumor na een jaar nog niet gekrompen was, dan zou hij dat ook nooit doen. Een jaar lang hoopten we dat dat ding zou krimpen. Maar nee...
Ik had verwacht dat mijn kleine zusje nu in zou storten. Lichamelijk en mentaal. Maar dat deed ze niet. Ze bleef sterk. Ik snap nu nog steeds niet hoe ze op dat moment sterk kon blijven. Ik had respect voor haar. Niet omdat ze mijn zusje was. Niet omdat ze met make-up wonderbaarlijke dingen kan creëren. Niet omdat ze zelfs op de hoogste hakken overeind kan blijven staan. Niet omdat ze vroeger zulke goede cijfers haalde op school. Maar omdat ze overeind bleef staan toen ze te horen kreeg dat ze ging overlijden omdat de tumor nooit zou gaan krimpen. Ze moest wachten tot haar lichaam het begaf.
Als ik Jennifer was geweest dan was ik totaal ingestort. Ik ben niet zo sterk als zij. Natuurlijk was het ook niet zo dat het haar niks deed. Ik hoorde haar de eerste paar weken na dat vreselijke nieuws regelmatig huilen in haar bed.
Jennifer heeft de slaapkamer naast mij. Ze was zeventien toen ze bij mij in m'n flatje introk. Ik was toen negentien. Ik had het jaar daarvoor mijn vwo diploma gehaald en studeerde toen nog maar een paar weken, toen ik het vreselijke nieuws te horen kreeg. Mijn ouders waren omgekomen tijdens een auto ongeluk. Ze waren op slag dood. Tegen een boom aangereden. Jennifer, die toen nog thuis woonde, trok bij mij in.

Het is nu een jaar geleden dat Jennifer te horen kreeg dat de tumor nooit zou gaan krimpen, en nog steeds wandelt ze hier op deze aardbol rond. En daar maakt ze dankbaar gebruik van.
Want daar begint ons verhaal. De ochtend dat Jennifer het kleine woonkamertje van mijn o zo gezelllige flatje aan zee in Vlissingen binnen komt lopen, en de krant op tafel kwakt.
Het begin van onze wereldtour. Het begin van Jennifers gekke ideeën.