• 7 • Sella

Prinses. Sella had met haar ogen gerold en was weggelopen, maar ze had gelijk gehad wat arrogantie betrof: de jongen was zelfs in een situatie waarin hij compleet afhankelijk was van haar, neerbuigend. Ze had hem gewoon moeten laten zitten, daar, met die klem om zijn voet. Waarschijnlijk was er niemand geweest die hem had gemist.
Ze liep naar haar andere vallen om die leeg te halen. Tot haar blijdschap had ze een vos gevangen. Ze haalde het dode dier uit de klem en sjouwde het aan zijn staart mee naar haar volgende val.
Ze slikte moeizaam toen ze gepiep hoorde. Haar angstige voorgevoel werd bevestigd toen ze in haar laatste klem een jonge zwijn zag. Zijn poot zat vast in het metaal en bloedde. Toen het Sella in het oog kreeg, begon het wild te spartelen, maar het kon zich nauwelijks voortbewegen door de pijn die het had. Sella voelde een brok in haar keel toen ze naar het beestje toe liep en erbij neerknielde. Het jonge zwijntje lag op de grond en bleef doodstil zitten. Enkel zijn ogen keken om zich heen en keken haar aan.
'Arm beestje,' mompelde Sella. Ze wist dat ze het dier nu de kop af moest hakken - of op iets minder brute wijze moest doden - maar kon het niet over haar hart verkrijgen. Dit waren de momenten dat ze onzeker was of ze eigenlijk wel geschikt was voor haar taken. Als een dier eenmaal in haar val was getrapt en dood was... dan kon ze het met weinig moeite meenemen naar het kamp en bakte ze het ook zonder moeite gaar. Leefde het dier nog, dan werd dat een stuk lastiger. Ze kreeg het niet goed voor elkaar om een dier te doden terwijl ze het in de ogen keek. Ze had het één keer gedaan en toen had ze haar ogen gesloten, maar het beeld van de haas die haar aankeek met zijn enorme, donkerbruine ogen was nooit meer van haar netvlies verdwenen.
Ze maakte de klem los en keek toe hoe het zwijntje weg huppelde. Het dier was niet meer in staat om snel te rennen omdat zijn poot gewond was en daarom joeg Sella het een beetje op. Het mocht niet bekend worden dat ze dieren in leven hield. Ze stond bekend als een goede jager en die reputatie wilde ze niet verliezen, alleen maar omdat ze mededogen had voor een dier.
'Sella.' Ze draaide zich met een ruk om toen ze een hand voelde op haar schouder en keek recht in de bruine ogen van Ludewei.
'Je moet echt wat zachter zijn, Ludewei,' zei Sella luchtig. 'Je schrikt de dieren hier af.'
'Nou, dat maakt weinig uit als jij ze gewoon vrij laat...' Ludewei keek naar de struiken waar het zwijntje in verdwenen was. Shit, hij had het dus gezien. 'Waarom doe je dat?'
'Het was te klein,' antwoordde Sella direct, terwijl ze haar klem weer optilde en naar een iets minder bloederige plek verplaatste.
Ludewei trok zijn donkere, brede wenkbrauwen even wantrouwig op.
'Er is iemand van kamp 1 in mijn val getrapt,' begon Sella gauw over een ander onderwerp. 'De val die aan de rand van ons deel ligt. Hij was gister ook al op ons terrein.'
'Wat?' Er trok een rimpel in zijn voorhoofd. 'Waarom?'
'Om te jagen, zei hij.' Ze haalde haar schouders op en pakte de dode vos weer van de grond.
'Hij moet in zijn eigen jachtveld blijven,' bromde Ludewei. 'Wie was die eikel?'
Ze haalde enkel haar schouders op en liep weer richting het kamp. Zij begreep ook niet wat Blauwoog op hun terrein deed.