Hoofdstuk 17

Het eerste licht, net voor de dageraad scheen het leidershol in. Goudsbloem werd wakker. Zandstorm, Zandstorm! Ze porde de slapende bleekrode poes naast zich in haar zij. Huh, wat is er? Vroeg Zandstorm geeuwend. Weet je het niet meer? Zei Goudsbloem verbaast. We maken vandaag onze reis naar de Hoogstenen! Oh ja! Riep Zandstorm uit. Ze sprong op, rende het leidershol uit, naar de prooihoop. Nu kan het nog, zei ze lachend, en pakte een dikke spreeuw. Goudsbloem volgde haar en pakte een duif. Ze renden naar het leidershol en gingen ervoor liggen. Ik ga zo naar Sintelvel en Loofpoel voor reiskruiden, oke? Vroeg Goudsbloem. Ze stopte even met eten en keek opzij. Best, mompelde Zandstorm met volle mond. Dan neem ik even afscheid van onze vrienden. Goudsbloem schrokte de laatste restjes prooi weg, en ging naar het medicijnkattenhol. Sintelvel, Sintelvel, heb je de reiskruiden klaarliggen? Maar het was Loofpoel die antwoorde. Ja, hier liggen ze. Een lichtrode cyperse kop verscheen uit het duister, en daarna de rest. Hier ligt het. Ze wees met haar staart naar 2 hoopjes kruiden. Pak maar. De poes draaide zich om en verdween weer in de duisternis van het hol. Goudsbloem hoorde Sintelvel ademen. Ze pakte de 2 hoopjes kruiden en nam ze mee naar buiten. Zandstorm! Schreeuwde ze door het kamp. Je kruiden! Zandstorm kwam het krijgershol uitgestormd. Sorry hoor, zei ze nijdig, en ging zitten bij 1 van de hoopjes en begon te eten. Bleh, zei ze met een vies gezicht. Goudsbloem begon ook te eten, en Zandstorm zag aan haar gezicht dat ze het ermee eens was. Ze aten verder. Even later gingen 2 bleekrode katten naar het krijgershol. Vuurpels, Snelstorm, jullie hebben de leiding over het kamp zolang wij weg zijn. Verwacht ons morgen rond maanhoog maar terug. Er klonk een slaperig maar verstaanbaar antwoord uit het krijgershol. Oke, mompelde de stem, die van Snelstorm leek te zijn. Mooi zo, knikte Zandstorm goedkeurend. De 2 katten verlieten het hol en gingen door de doorntunnel, op weg naar de Maansteen.