Season 3 Chapter 6

Fabian

‘Hoelang zou het duren voordat het ijsvolk weer terug komt om het district weer over te nemen?’ vroeg ik aan Sandra die naast mij op een steen zat.
‘Ik vrees dat dat niet zo heel lang zal gaan duren’ zei ze.
‘En dan?’ vroeg ik.
‘Dan zijn wij nog met te weinig om het vuurdistrict te verdedigen en ligt het weer in de handen van het ijsvolk’.
Ik huiverde bij het idee alleen al en keek naar Sandra.
‘Daar mogen we nog niet aan denken’ zei ik.
‘Inderdaad, je druk maken over dingen die nog moeten komen heeft geen zin, daarmee wordt het probleem niet opgelost’.
‘Ik vrees dat jij uit ervaring spreekt, wat betreft jezelf druk maken over de toekomst?’ vroeg ik voorzichtig.
‘Toen ik klein was, maakte ik me altijd druk. Ik zal je is vertellen hoe mijn jeugd is geweest en ik kan je vertellen, die was niet makkelijk.

Al vanaf het moment dat ik ook maar iets kan herinneren, moest ik leven zonder vader.
Ik was een klein pittig meisje die zich overal tegen verzette en dat was zelfs zo erg, dat ik op mijn 9e weg liep bij mijn pleeggezin.
Mijn pleeggezin was altijd aardig voor me en ze logen er nooit om dat mijn vader gevangen zat in het ijspaleis.
Als kind dacht ik daar echter niet over na, tot ik erachter kwam dat ik de dochter was van de vuurkoning die gevangen zat in het ijspaleis.
Ik kende mijn vader alleen van schilderijen die in sommige huizen nog aan de muren hingen.
De meeste schilderijen en muurschilderingen van mijn vader waren vernietigd door de ijswachters.
Ik was een toen mijn vader gevangen genomen werd. Hij zat 50 lange jaren vast in dat ijspaleis. Hij heeft een kwart van mijn leven gemist en ik van die van hem.
Ik voedde mijzelf op, zwierf over de straten en stal voedsel van de ijswachters.
Ik heb inderdaad geen makkelijke jeugd gehad, maar het heeft mij wel sterker gemaakt en het heeft me geleerd om mezelf nergens meer druk om te maken, want ook al maak je jezelf druk om iets, het zal er nooit beter van worden’.

‘Indrukwekkend verhaal’ zei ik uiteindelijk. ‘Ik kan begrijpen hoe moeilijk je jeugd voor je was. Maar je hebt nu wel een ding terug en dat is je vader’.
‘En daar heb jij voor gezorgd, dus ik sta voor eeuwig bij jou in het krijt’ zei Sandra.
‘Nee dat is niet waar. Zonder jou was in nu een hoopje sterrenstof in de collectie van Hugo’ zei ik.
Op dat moment werd er ineens op een hoorn geblazen.
Sandra en ik sprongen omhoog en keken naar beneden richting het vuurdistrict.
‘IJswachters!’ werd er geschreeuwd.
Sandra sprintte naar beneden, terwijl Sebastian en Joey meteen naar mij toegerend kwamen.
Ze gingen verdedigend voor mij staan en ik keek waar de IJswachters bleven.
‘Waar zijn er ijswachters gesignaleerd?’ vroeg ik.
‘Via de wachttorens’ zei Sebastian.
Beneden in het vuurdistrict stonden een handje vol vuurstrijders die beschermend om Sandra, Vera en de vuurkoning heen stonden.
Ik keek naar Maltras en haalde mijn schouders op.
‘Loos alarm?’ vroeg ik.
‘Nee, dat denk ik niet’ zei Joey.
Toen ineens zag ik een klein groepje ijswachters vanuit de bossen op ons af komen.
‘Vanuit de zuidkant!’ riep ik.
De vuurstrijders verplaatste direct richting de zuidkant en Joey en Sebastian gingen aan de andere kant van mij staan.
Toen ineens realiseerde ik me dat de ijswachters helemaal niet op ons afkwamen. Ze gingen met een grote bocht om het vuurdistrict heen en verdwenen vervolgens weer in de bossen die ten noorden van het vuurdistrict lagen.
‘Ze hebben niet eens een blik geworpen op dit vuurdistrict’ stamelde ik.
Ik vloog van de rotsen af en ging tussen Maltras en Sandra in staan.
‘Ze hebben dit vuurdistrict volledig genegeerd’ zei ik.
‘Waar slaat dat nou weer op’ zei Sandra. ‘Ik had verwacht dat ze ons aan zouden vallen om dit district weer terug over te nemen’.
‘Dat kan maar één ding betekenen’ zei Maltras.
‘Ze willen dat wij meer vuurdistricten overnemen om zo een oorlog tegen ons te beginnen. Net zoals vroeger, is het ijsvolk dol op oorlogen’.