A ranger/traitor 224

Hier en daar probeerden Skandiërs in het kamp zich te reorganiseren, maar de verwarring was te groot. Waardoor ze nog maar een ding konden doen, wegrennen van de vreemde demonen richting het strand. En op het moment dat de meeste Skandiërs zich daar bevonden, verschenen de beschermgeesten boven de schepen. Doordat de Skandiërs vooral aandacht hadden voor de aanvallers vanuit land, zagen ze hen in eerste instantie niet. Het was Arnaut, wiens demonharnas ondertussen onder het bloed zat en nog angstaanjagender was, die hen erop wees.
“Wat is dat daar boven het water!” schreeuwde hij met overslaande stem. Enkele Skandiërs keken om en zagen de blauwe lichtjes nu ook. Ze herkenden hen onmiddellijk. Er ging een golf van hoop en vreugde door hun rangen. Sommigen rende naar hun schepen, maar anderen grepen hun wapens steviger beet om zich met de hulp van de goden van hun aanvallers te ontdoen.
Arnaut zag het gevaar.
“Iedereen weg van het strand! Het is te gevaarlijk. Laat ze zeilen! Hier zijn we machteloos.” Gelukkig begrepen de Hibernianen en Araluenen wat hij probeerde te doen. En ze hadden uiteraard zelf ook geen zin om het op te nemen tegen een hoop Skandiërs die hun vechtlust terug hadden. Ze trokken zich terug en degenen die toch nog verder hadden willen vechten, bedachten zich algauw. Waardoor de Skandiërs plots de keus hadden tussen ongedeerd vertrekken of terug naar het kamp rennen en het opnemen tegen een bende demonen. Die keuze viel hen niet bepaald moeilijk.
En toen het laatste schip zijn steven richting de open zee wendde, steeg er een oorverdovend gejuich op onder de mannen aan het strand. Miko hoopte maar dat de Skandiërs het zouden interpreteren als een gehuil van woede. Anders kregen ze misschien door dat zij helemaal geen demonen of zoiets waren en keerde ze terug.
Die vrees bleek ongegrond. De Skandiërs voeren verder in de richting die de blauwe lichtjes aangaven.