1.4

Michaël

‘He Maximus.’ Ik grijnsde naar de kleine koperkleurige draak waar Nyx naast landde. Op de bovenste richel zaten een hoop jongere draken. Zoals gewoonlijk reageerden de mannetjes uitdagend op Nyx’ aanwezigheid, maar ze negeerde ze hooghartig.
Ter begroeting blies Maximus een pluim rook uit en rolde met zijn zwarte ogen.
‘Ik snap niet waarom iedereen naar deze poppenkast komt kijken.’ Ontspannen leunde ik voorover tegen een van de hoornen stekels op Nyx’ nek. ‘Wat vinden jullie nou zo bijzonder aan zo’n verwende prins?’
Het is traditie. Maximus schoof iets op toen er een kleine rode draak naast hem landde en snoof geërgerd.
Draken en hun tradities. Veel kon ik begrijpen, maar dat toch echt niet. Hoofdschuddend keek ik omlaag langs de rijen mensen. De bovenste richel was voor de draken, vooral de jongere generatie. Iets wat de mensen op de rijen eronder blijkbaar absoluut niet lekker zat, want de meesten bleven steeds ongerust omhoog kijken. Beneden stonden een hoop andere draken, waarvan de meesten wat ouder waren. Valerion stak boven bijna alle draken uit en zijn scherpe ogen zagen me hoog boven iedereen uit zitten. Hij knikte nauwelijks zichtbaar en draaide zich toen om om twee duwende draken een uitbrander te geven.
Toen ik Nyx onder me voelde verstijven keek ik weer op en direct begreep ik wat er aan de hand was. Een brede, inktzwarte draak probeerde zich tussen haar en Maximus in te wringen en drukte zijn neus uitnodigend tegen haar flank. Nyx gesnuif en gegrom negerend.
De draak duwde Maximus ruw opzij en met een enorm gedonder viel hij meters omlaag voordat hij zijn vleugels spreidde en net boven de hoofden van alle mensen bleef zweven. De mensen gilden, maar dat geluid viel in het niet bij de brul die Maximus slaakte.
‘Je weet toch wat nee betekend, bullebak?’ ik ging staan en keek de zwarte draak recht aan. ‘Zoek een andere plaats om een mooie vrouw lastig te vallen.’
Zijn ogen werden kogelrond en vervolgens kregen ze een maar al te bekende rode gloed. Hij stond op het punt om me te roosteren.
Nyx richtte zich op haar achterpoten op en zwiepte met haar vleugels, brullend stootte ze een helderrode vlam uit en duwde de zwarte draak van de richel.
Hij zou op de mensen beland zijn als Maximus hem niet vast had gegrepen en in het midden van de arena neer gooide.
Gelukkig was de draak zo slim om zich gewonnen te geven en hij bleef doodstil liggen, een en al onderdanigheid.
Pas toen keek ik naar de ingang van de catacomben. En mijn mond zakte open.
De koning had zich lijkbleek tegen de muur gedrukt, maar pal voor de ingang stond een meisje. Bloedmooi, blond en haar kin recht vooruit alsof ze keek naar twee kwaaiejongens in plaats van twee hele kwade draken.
Brullend joeg Valerion de twee weg en het werd langzaam stil.
Dat is geen prins!
Gelukkig doen je ogen het nog prima. Antwoordde Nyx spottend.
Het is een meisje, Nyx! Wat moet ik in hemelsnaam met een meisje!
Ik hoop toch echt dat ik je dat niet hoef uit te leggen.
Ik gaf haar een stomp, die mij meer pijn deed dan haar en boog me zo ver als mogelijk voorover. Dit was ineens vele malen interessanter geworden.