Hoofdstuk 11

Star

Ik kon gewoon niet stoppen met staren. Waarschijnlijk zag ik eruit als een lompe koe, maar dat kon me niks schelen. Hij was zo enorm knap, perfect bijna. Nee, wacht helemaal perfect. Ik kon mijn ogen niet geloven. Straalde hij nu? Of was dat gewoon mijn verbeelding die op hol sloeg?
Hij legde zijn hand op Meria's schouder en ik zag hoe hard hij erin kneep. Normaal gezien zou ik woest worden en de drang voelen om haar in bescherming te nemen, maar nu kon ik enkel en alleen staren. Staren naar hem. Naar zijn gezicht dat de meest perfecte lijnen had die ik ooit had gezien. Ik zou het willen tekenen, vast leggen op papier. Maar waarschijnlijk kon zelfs een van mijn beste tekeningen - en ik was goed in tekenen, die drie jaren tekenles waren niet voor niks - niet concurreren met zijn schoonheid.
Ik staarde.
En ik staarde.
Hij duwde Meria hard opzij en grijnsde gemeen naar haar. In mijn ogen kon hij niks fout doen. Nog steeds perfect. 'Ga jij maar lekker ergens anders onzichtbaar wezen,' zei hij grof, maar in mijn oren klonk het als een beeldschoon lied. Het timbre van zijn stem had zo'n mooie harmonie...
'Ga jij maar ergens anders een klootzak wezen, ja!' snauwde ze. Ik had zin om haar naar haar hals te vliegen. Om haar te wurgen. Hoe durfde ze hem te beledigen? Dat kon ik toch niet zomaar laten gebeuren?
Wat gebeurde er met me?
'Hoi, kamermaatje,' zei hij met een brede grijns in Dylans richting. Alexander schoof zijn stoel naar achter en ging er vandoor zonder dat iemand het echt opmerkte. Ik zag het alleen omdat hij achter hém doorliep. 'Hoe gaat het ermee?' vroeg hij terwijl hij Dylan bijna broederlijk omhelsde. Er ging een vlaag van jaloezie door me heen die ik gewoon niet kon onderdrukken. Hij zou mij moeten omhelzen!
'Toen jij er niet was, ging alles nog perfect,' mompelde Dylan en hij duwde de stralende jongen van zich af. Hoe kon hij zo ondankbaar zijn?! Ik zou een moord plegen om bij hem in de buurt te komen. 'Laat me toch gewoon met rust, Livius,' zei Dylan stil. Ik snapte echt niet hoe hij dat kon vragen. Livius - zo heette de jongen van m'n leven dus - was gewoon geweldig!
Wacht, ik kende hem niet eens...
Die gedachte werd meteen verdrongen toen ik Livius weer in m'n vizier kreeg. Volgens mij kwijlde ik echt.
'Ik wou je eigenlijk uitnodigen om bij mij te komen zitten,' zei Livius bitter. Ik hoorde het niet echt, of de woorden drongen toch niet echt tot me door. Ik zag zijn lippen bewegen en hoorde de woorden ook wel, maar mijn concentratie lag bij zijn stem. Die was gewoon onbeschrijfelijk. Een beetje als een hemels lied waar maar nooit een einde aan kwam en steeds een verrassende wending nam. Ik wilde niet dat hij stopte met praten.
'Dan kon je eindelijk iets anders doen dan omgaan met deze...' Hij wees naar ons zonder echt te kijken. Jammer. Ik wilde dat hij me zag. '...deze... Nee, ik ken geen woord dat hen kan beschrijven,' ging hij verder. 'Maar ach ja, dat is jouw keuze!'
Livius wilde boos weg stappen - het viel me nu pas op hoe lang hij was -, maar net op dat moment viel zijn oog op mij en krulde zijn mondhoeken omhoog. Ik wist zeker dat hij naar me staarde. Heel zeker.
Ik voelde me alsof ik in de Zevende Hemel was beland.
Livius boog over de tafel en plots keek ik recht in zijn perfecte zeeblauwe ogen. Ze waren zo betoverend dat ik helemaal verstijfde. Ik kon geen kant meer op. Hij hield me gevangen met enkel een blik.
En hij bleef maar lachen terwijl hij zijn gezicht steeds dichter naar het mijne bracht...
'Klootzak!' hoorde ik de bekende stem van Meria gillen. Ik schoot weer wakker en zag nog net hoe ze Livius op zijn hoofd raakte met haar handtas. 'Verdwijn. Toch. Gewoon!' tierde ze.
En net op dat moment haalde Leonardo zijn toverstaf boven en sprak hij een of andere spreuk uit.
Livius verdween.
Het ene moment was-ie er nog en het andere moment niet meer.
Ik fronste, maar durfde bijna niks te zeggen. Ik was m'n stem verloren. Uiteindelijk kon ik er toch nog uitpersen: 'Wat bezielde jullie?'
Meria keek me beledigd aan. 'Luister, Star. Ik denk niet dat je het goed snapt, dus zal ik het even uitleggen. Livius' kus is voor een mens nog dodelijker dan een overdosis drugs.' Ze keek me streng aan. Het deed me een beetje denken aan m'n strenge juf uit het eerste studiejaar. 'Begrijp je dat?'
Dylan gaf Meria een tikje tegen haar schouder. 'Bedankt,' zei hij opgelucht.