2.2

Michaël

Ze liep alsof iemand een bezem vanaf haar onderrug tot haar achterhoofd had gebonden. Met korte, voorzichtige stappen, zonder meer te bewegen dan haar benen. Alleen haar ogen gleden rond en leken alles te zien.
Zal ik op je gaan zitten? Je doet het weer. Bromde Nyx.
Zak in de drakenstront.
De prinses begon te glimlachen, hoewel ze haar stramme houding nog steeds niet liet varen.
Je had gelijk. Salazars stem dreunde door mijn hoofd, maar hij keek geen moment weg van Aurora. Er moet iemand bij haar blijven.
En je wilt me niet uitleggen waarom?
Salazar negeerde me verder en boog vol genegenheid zijn hoofd toen de prinses vlak voor hem bleef staan.
‘Het bad heeft jullie duidelijk goed gedaan.’ Haar stem was zacht en lief en ik probeerde de rilling over mijn ruggengraat te negeren.
‘Prinses?’ Ik slenterde naar haar toe en nam haar uitgebreid op. ‘Ik heb me bedacht. Ik zou toch graag een kamer hebben in het paleis.’
Als ze al verrast was, verborg ze dat goed. ‘Natuurlijk, ik zal het regelen.’ Ze zond me een klein glimlachje.
‘Dank je. Zeg? Kun je hem inmiddels al horen?’
‘Ik begrijp niet wat u-‘
‘Salazar.’ Ik knikte naar de grote draak. ‘Kun je hem inmiddels al verstaan?’ Er steeg een blos naar haar wangen en ik bedacht me dat ze nog mooier werd zodra ze wat kleur had. Voordat ze echter antwoord kon geven ging ik haastig verder, in de hoop wat meer duidelijkheid te krijgen. ‘Salazar zegt van niet, maar dat is normaal. Zolang jij hem niet helemaal kunt of wilt vertrouwen werkt de verbinding maar één kant op.’
Dat zorgde ervoor dat de kleur die net op haar wangen was verschenen razendsnel weer verdween.
‘Hoor hij mij wel?’ Ze staarde omhoog naar Salazar. ‘Ik bedoel… het spijt me, ik bedoelde natuurlijk niet dat je…’
Had ik haar echt aan het stotteren gebracht? Verrast keek ik haar aan en zag toen de paniek in haar ogen. Ze was niet zomaar bang… ze stond doodsangsten uit.
Wat verborg ze?
Ik probeerde haar een beetje gerust te stellen. ‘De vertrouwensband tussen een rijder en een draak is heel sterk, prinses. Hoewel ik heel nieuwsgierig ben naar jouw geheimen zijn ze veilig bij Salazar.’ Het leek niet echt te werken en dus besloot ik van onderwerp te veranderen. ‘Kan ik niet een rondleiding of zo krijgen? Ik ben wel nieuwsgierig naar mijn kamer.’

Tot mijn teleurstelling was de prinses al gauw vertrokken en had ze me overgedragen aan een jonge bewaker. Ze had afspraken zei ze en ik slenterde een stuk minder geïnteresseerd achter de bewaker aan.
‘Uw kamers zijn deze kant op.’
Ik merkte waar we heen liepen en bleef stil staan. De bewaker had het door en keek me vragend aan.
‘Ik zou mijn kamer graag hier in de buurt hebben.’ Want een gang verderop waren de kamers van Aurora als ik Salazar moest geloven.
‘Maar meneer…’
Haastig probeerde ik een goede reden te bedenken. Zeggen dat ik bij de prinses wilde zijn zou dom zijn… ‘Ik wil zicht hebben op de draken.’ De leugen kwam zonder aarzelen mijn mond uit. ‘Nyx, mijn draak kan soms wat onvoorspelbaar zijn. Ik neem aan dat de koning niet wil dat ze per ongeluk de halve vleugel afbreekt.’
‘Nee. Ja, ja natuurlijk. Ik snap het. Ik zal… ik… u hebt gelijk. Ik zal het regelen.’

Een uur later had ik een kamer op dezelfde verdieping als de prinses. Met uitzicht op Nyx en Salazar, die lagen te soezen in de zon en ik had gezien dat ik maar een meter of honderd hoefde te lopen om bij Aurora’s kamers te komen.
Ik zat me nog te verbazen over het enorme, zachte bed, toen er op de deur geklopt werd.
In eerste instantie negeerde ik het. Maar het hield aan en een aarzelende stem zei: ‘Heer? Heer… rijder?’
Een beetje verrast trok ik de deur open en zag een meisje staan. Klein en rond van stuk, met blozende wangen en korte donkere krullen die vrolijk om haar gezichtje dansten.
‘Eh… ja?’
‘Het eten wordt opgediend, heer. Ik kom u halen.’