2.9

Aurora

Dit is niet goed. Het mag niet. Ik moet het stoppen. Maar hoe kan iets wat zo goed voelt fout zijn? Michaëls armen om me heen geven me een nog veiliger gevoel dan mijn hand in de zijne. Iets wat ik niet voor mogelijk achtte. Een verlangende zucht verlaat mijn lippen en op basis van mijn gevoel leun ik meer tegen hem aan.
Hij drukt een zachte kus op mijn haar en zijn handen strelen over mijn rug. Precies op de plek waar de littekens zitten en de nog verse wond van gisteren, maar het kan me niet schelen. Ik zou zo kunnen vergeten dat die er zitten, zolang hij me maar vasthoudt.
“Je trilt, prinses. Gaat het wel?”
“Nee.” Tegen zijn borstkas aan schud ik mijn hoofd. Hij laat me voelen. Iets wat ik sinds mijn zesde al heb afgezworen.. Gevoelens zorgen voor pijn. Zowel geestelijk als lichamelijk. Het zou het niet waard moeten zijn. Dat heb ik lang geleden al geleerd. Waarom voelt het dan nu opeens alsof dit me alles waard is? Daar komt het voelen weer terug. Het zijn zwaktes. Zwaktes, die ik niet mag hebben en-
Michaël trekt me dichter tegen zijn warme lichaam aan en mijn gedachtes verstommen. “Wil je me vertellen waarom het niet gaat?”
Ik kijk op van zijn borstkas in zijn veel te lieve gezicht. “Dat kan ik niet.” Hij zou het niet begrijpen. Waarom zou hij? Ik begrijp mezelf nauwelijks nu.
Een aarzelend klopje klinkt op de deur. “Michaël? Hoogheid? Het spijt me als ik stoor, maar gaat alles goed daarbinnen?”
“We komen eraan, Ravinia.”
Michaël buigt iets voorover en strijkt met zijn lippen over de mijne. Hetzelfde warme gevoel als net trekt door mijn botten heen. Dit moet wel magie zijn.
Michaël laat me langzaam los en opent de deur. Ravinia glimlacht ons aarzelend toe, maar Gianna gluurt vanachter haar moeders rokken nieuwsgierig naar binnen. Meteen recht ik mijn rug weer en haal de sullige glimlach, die er vast op ligt, van mijn gezicht.
“Ravinia, zou u ook een ander soort jurken kunnen maken?”
Ze kijkt me verbaasd aan met deze wending, maar knikt dan uiteindelijk. “Natuurlijk, hoogheid.”
“Zou u dan zo vriendelijk willen zijn om een dagjurk voor mij te ontwerpen? Ik betaal er natuurlijk evenveel voor als ik dat mijn gewoonlijke kleedster zou doen.” Even kijk ik Michaël met flikkerende ogen aan. “U kunt het geld in mijn beurs zien als de betaling voor deze kleren en het voorschot voor de jurk. Wanneer zou u hem klaar kunnen hebben? Als u natuurlijk de opdracht aanneemt.”