3.2

Michaël

Het eerste wat ik zag was Aurora.
Ik had haar benen al een keer eerder gezien, maar anders had ik durven zweren dat dit het beste beeld ooit was. Nu had ik niet alleen een geweldig uitzicht op haar lange benen, maar werd ook pas goed duidelijk hoe geweldig de rest eruit zag. Ik zat mezelf al af te vragen met welk excuus ik achter haar zou kunnen komen te lopen, toen mijn blik op de jonge man naast haar viel.
Hij was haast net zo lang als ik, maar hij bracht overduidelijk minder tijd buiten door. Toch twijfelde ik er niet aan dat hij wist hoe hij het zwaard dat aan zijn heup hing moest gebruiken.
Ik wenste direct dat ik mijn zwaard of mijn dolken bij me had, maar ze lagen bij het drakenverblijf, omdat ik ze nu toch niet nodig zou hebben. Dacht ik…
Geërgerd gaf ik mezelf een standje; ik had ze ook niet nodig. Maar de bezitterige blik in de ogen van de man en de manier waarop hij haar arm vast hield bracht mijn bloed aan de kook.
‘David,’ ze glimlachte liefjes naar hem. ‘mag ik je voorstellen aan mijn trainer, Michaël. Michaël, dit is mijn neef en de kroonprins, David.’
Te laat drong het tot me door dat er waarschijnlijk weer van me werd verwacht dat ik zou buigen en slijmen. En opnieuw vertikte ik het.
Aurora bloosde toen ik haar blik ving, maar tot mijn frustratie liet ze de prins niet los.
Withete jaloezie vrat zich een weg door mijn aderen en ik kreeg zin om mijn vuisten stuk te slaan, het liefst op zijn hooghartige gezicht.
‘Michaël?’ Aurora keek me smekend aan.
‘Leuk je te ontmoeten.’ Mijn tanden knarsten nog net niet toen ik naar de prins knikte. Hij trok spottend een wenkbrauw op en keek Aurora meewarig aan.
Het zou meer dan ontzettend dom zijn om hem te slaan. Ik kon hem niet zomaar slaan, hoe graag ik dat ook wilde. En goden, wat zou ik hem graag van haar af slaan.
Ze is niet van jou, Mica. Suste Nyx zacht in mijn hoofd. Na een kus heb je niet het alleen recht. Beheers je.
‘Klaar om te vliegen?’ Ik probeerde niet naar Nyx kalmerende woorden te luisteren en niet teveel naar de prins te kijken.
Ein-de-lijk liet ze zijn arm los en knikte gespannen.
‘Pas maar goed op mijn mooie nichtje, rijder.’ Van elk woord leek de minachting te druipen en zijn blik gleed over me heen. De prins besloot blijkbaar dat ik te dom was om een gevaar te vormen en voegde eraan toe: ‘Ik wil niet dat die draak haar iets doet.’
Iets verderop hoorde ik Salazar rommelend lachen en bij het horen van zijn suggestie in mijn hoofd over wat hij wel met de prins wilde doen schoot ik ook in de lach.
Aurora staarde me verschikt en met grote ogen aan, terwijl de prins juist zijn ogen tot dreigende spleetjes kneep.
‘Drijf je de spot met me, rijder?’
Voordat ik daar antwoord op kon geven voelde ik een harde, waarschuwende duw in mijn rug. De prins deed haastig een paar stappen achteruit en Aurora sloeg haar hand voor haar mond. Zelfs zonder om te kijken wist ik dat Nyx inmiddels pal achter me stond.
Wat begrijp je niet aan je inhouden? Bromde ze en blies haar hete adem in mijn nek.
Moeizaam dwong ik mezelf diep adem te halen en negeerde de prins verder. ‘Ben je er klaar voor, prinses? Je rijdier staat te wachten.’
Vergelijk me niet met een ordinair paard! Grauwde Salazar.