A ranger/traitor 225

Halt, Arnaut en Sean begonnen onmiddellijk met bevelen te strooien. Er moesten gewonden verzorgd worden, doden begraven en de Skandiërs die te zwaar gewond waren om tot aan het strand te raken, moesten ontwapend en geboeid worden tot ze besloten hadden wat ze met hen gingen doen. Miko besloot hun voorbeeld te volgen en spoorde zijn boogschutters ook tot werken aan. Tot zijn opluchting leken de meesten er nog goed van af gekomen te zijn. Ze hadden natuurlijk niet in de voorste linies hoeven te vechten.
Hij zag Arnaut en Halt tussen de tenten staan en liep naar hen toe.
“Kijk, daar hebben we onze held!” begroette Arnaut hem. Miko voelde hoe hij rood werd en hoopte maar dat ze dat in het donker niet konden zien.
“Ik geloof dat die koningen hun woorden nu wel terug moeten nemen, nietwaar?” Halt trok een wenkbrauw op.
“Ja, dat zal wel.” Hij was het niet gewend om lof te krijgen en dan al helemaal niet van twee van de belangrijkste mannen in heel Araluen. Hij had gewoon gedaan wat hij moest doen, meer niet.
“We moeten trouwens de mannen die we de lichtjes hebben laten doen nog bedanken, ze hebben uitstekend werk geleverd”, zei Arnaut. Halt knikte.
“Ja, ik had niet gedacht dat het hen zou lukken om er zoveel te laten verschijnen. Zoveel voorraad hadden we niet meer.” Arnaut staarde naar de zee die nu zo donker als altijd was.
“Ja, je zou haast beginnen denken dat de Goden echt…”, hij schudde zijn hoofd, “Nee, laat ook maar.”