003.

Opeens hoorde ik mijn botten kraken. Mijn lichaam vervormde zich. Tot... tot iets. Mijn gedachten werden minder helder. Door de pijn. O, zoveel pijn. Mijn wereld tolde nog steeds en ik moest kokhalzen. Mijn lichaam begaf het onder het gewicht van wat dan ook op me te wachten stond en ik viel op de koude vloer terwijl alles zwart werd. Het laatste wat ik hoorde was een gekrijs en geblaas van de kat. Tot ik alleen maar in m'n gedachten zat.
Wat is er met me gebeurd? Waarom gebeurd dit met me? En waarom ik? Zou er een God zijn die mij zou gaan uitleggen wat ik eigenlijk ben? Wat ik eigenlijk hoor te zijn?

Moeizaam werd ik wakker. Mijn ogen leken wel dichtgeplakt met lijm, maar ik had geen ogen nodig om te weten dat ik ergens anders was dan mijn vertrouwde woonomgeving. Ik voelde het gras onder mijn handen en de frisse lucht die tegen mijn bijna naakte lichaam sloeg.
Angstig opende ik een oog. Ik was niet meer thuis. Niet meer in Amerika. En misschien zelf niet meer op Aarde... Ik probeerde op te staan maar m'n benen weigerde nog steeds. Alles voelde branderig aan alsof ik verbrand was. Maar ik lag niet in de zon. Ik lag naast een meer. En probeerde naar mijzelf te kijken. Er was bijna niks meer van m'n kleding over. Bijna letterlijk niks. De stukjes kleding moest ik bijna van mij af schrapen alsof het was verschroeid op m'n lichaam. Maar wat ik nog zag aan mijn weerspiegeling in het meer, was dat ik weer mezelf was. Geen rare vormen. Geen vervormde beenderen. Gewoon ik.
Wat was er gebeurd?
Ik probeerde terug te gaan in mijn herinneringen, maar alles was een grote waas. En nog een andere vraag: waar was ik in vredesnaam?
Ik klom langs de rots omhoog omdat ik niet uit mijzelf kon staan. En kwam uiteindelijk omhoog. Ik keek om mij heen omdat ik niet wist waar ik was. Het was vrij kleurig en fleurig. Iets bovennatuurlijks wat ik bij mijn eigen thuis plek nooit had kunnen zien. Was ik soms op een andere planeet? Het zou me niet verbazen. Het gras had een fellere kleur groen dan ik ooit had gezien en het water was helder als kristal. Ik kon wel wegdromen bij deze plek.
'Wat doe jij hier?!' hoorde ik een jonge meisjesstem tieren.