4.6

Michaël

Mopperend griste ik mijn hemd van de grond en trok het aan onder het strenge toezicht van het kamermeisje en de blozende blik van Aurora..
‘Vort.’ Het kamermeisje wuifde me weg alsof ik zwerfhond was en ik snoof walgend. Meestal waren juist de bedienden niet de types die veel waarde hechtte aan status, maar dit meisje was daar duidelijk niet een van.
‘Tot straks, prinses.’ Ik had ontzettend zin om Aurora tegen me aan te trekken en te kussen, maar haar kamermeid zag eruit alsof ze dan mijn ogen uit zou krabben. Gepikeerd schoof ik het raam open en klom naar buiten. Die spieren in mijn borst protesteerden, maar deden al niet meer zo’n zeer als afgelopen nacht. Nadat ik me ervan had verzekerd dat niemand me zag, klom ik een stuk omlaag, liet me zakken en vervolgens de laatste paar meter vallen.
Zo goed als het ging klopte ik het ergste stof van mijn kleren en liep toen in de richting van het drakenverblijf. Zodra Salazar me zag begon hij woedend te grommen.
Wat doe jij hier? Je zou-
Hou toch je kop. Ik liep om hem heen en rolde met mijn ogen. De prinses en haar kamermeid hebben me eruit geschopt, ik kan toch moeilijk een meisje vermoorden om bij Aurora te blijven. Ze komt straks toch hier heen. Bovendien moet ik dingen regelen, dus ik zou het waarderen als je niet weer probeert om mijn botten te breken.
Dat verdiende je. Bromde hij laag, maar al een stuk minder vijandig. Heb je hulp nodig?
Nee, ik moet een boodschap de stad in krijgen en op de een of andere manier bij de koning slijmen. Als het aan mij ligt vertrekken we hier morgen zodra de zon op is.

Een bericht bij Ravinia krijgen was makkelijker dan ik had gedacht. Zodra ik het aan een bediende had gevraagd was het geregeld en toen hij terug kwam had hij twee grote pakketten in zijn armen en huppelde Gianna naast hem mee.
Ze lachte uitgelaten toen ze me zag en rende naar me toe zonder op de twee draken te letten. De wachter bleef op een veilig afstandje staan en legde de pakjes na een knikje van mij op het gras voordat hij weg liep. Nadat ze mij had geknuffeld, grijnsde Gianna opgewekt naar Nyx en keek een beetje aarzelend naar Salazar.
‘Gianna, dit is Salazar. Salazar, Gianna is een hele goede vriendin van me.’ Dreigend keek ik hem aan, als hij het zou wagen het meisje bang te maken stak ik hem zijn ogen uit.
In plaats van Gianna de stuipen op het lijf te jagen boog hij echter zijn hoofd en bromde hij vriendelijk.
‘Hij is al haast net zo mooi als Nyx,’ zei Gianna bewonderend. ‘Denk je dat ik ook op hem mag vliegen, Mica?’
‘Lieverd.’ Ik tilde haar op mijn heup en woelde door haar haren. ‘Aurora, ik en de draken gaan een poosje weg. Je weet dat dat soms nou eenmaal moet, maar we komen vast tussendoor een paar keer terug en dan kom ik jullie opzoeken.’
‘Gaan we weg?’
Hoe kon een stem zo snel zo vertrouwt worden? En waarom joeg het in vredesnaam de rillingen van verlangen over mijn rug.
‘Aurora.’ Ik draaide me naar haar om en liet mijn blik over haar heen glijden. Ze droeg weer een van haar dure jurken, waardoor ze onbenaderbaar en hooghartig leek… en zo verschrikkelijk mooi.
‘Gaan we echt al weg?’ Ze liep naar Salazar toe en leunde tegen zijn grote voorpoot aan, haar vingers gleden over de glanzende, grijze schubben.
‘De kleren die Ravinia voor je heeft gemaakt zijn af.’ Ik knikte naar de pakjes. ‘En ik denk dat het het beste is om zo snel mogelijk te vertrekken. Morgen.’
‘Morgen?’
‘Ja. Ik zal straks met de koning gaan praten om het hem uit te leggen, je training moet zo snel mogelijk beginnen en hier kan dat gewoon niet. Tenzij je wilt blijven natuurlijk…’