013.

"Mag ik niet lezen?"
"Ehm... Je leest het een beetje op een hele snelle manier.." Zei Pi op een verbaasde manier."
"Is het niet verstandig dat hij ook in zijn huidige vorm weet hoe hij er mee om moet gaan?" Zei Rho tegen Pi...
"Hmmmm... Even bedenken wat... Of beter gezegd hoe..." Zei pi bedenkelijk. Pi trok me recht en wees naar het boek. 'Er staan spreuken in. Tot nu toe kon niemand ze lezen, maar jij kunt het wel. Kun je ons...' En toen klonk er opeens een harde knal. Een bom! Alles werd zwart voor m'n ogen... Ik werd tegen de kant aangeworpen. Terwijl de knal al was geweest. Waren er dan meer bommen?
Stond ik eindelijk... Lag ik nog ergens anders op de grond. Ik zuchtte bij de gedachten. Best raar om daar op dit moment erover na te denken. Hoor ik nu niet weg te vluchten of Pi of Rho zoeken... Misschien was het laatste een beter idee. Maar ik kon niks vinden. Opeens stond er iemand voor me... 'Verlosser,' zei hij met een zware stem. Ik zag hoe hij zijn zwaard hief. 'Sterf!' Hij liet zijn zwaard neerkomen, maar nog voor het zwaard me kon raken, sprong Pi voor me. Het zwaard doorboorde zijn maag en zijn bloederige lichaam viel slap neer op de grond... "Pi!!!"
"Een verlosser als jij moet niet naïef zijn bij 1 moord. Daar zul je voor boeten!" De man zei het weer met een zware stem.
"Ik zal nergens voor boeten waar jij bij bent." M'n ogen werd rood - waarschijnlijk van woede -
Het zwaard smolt voor mijn ogen. En mijn klauwen sneed langs zijn oog.
Hij keek me gevaarlijk aan en verdween voor me ogen. 'Pi, pi!' riep Rho terwijl ze naar Pi stormde en zijn lichaam op zijn zij rolde. Tranen sprongen in haar ogen. 'Nee, Pi,' snikte ze. Ik kon enkel staren en langzaam achteruit deinzen. Ik vloog - ja, serieus, ik vloog echt, als een vogel, maar dan toch anders - weg, met een licht vermoeden waar naartoe.
Ik wist wat me te doen stond. Ik vloog over het water. Een soort zee denk ik. Ik zag m'n schaduw in het water.
Het zag er op zich indrukwekkend uit. "Even goed nadenken waar ik moet wezen... Ahh... Daar is het land al."
Ik landde in het gras net na het strand en liep verder... "Het moet hier in de buurt zijn. Ik moet ze nu zo snel mogelijk uitroeien voordat ze mij uitroeien."
En opeens stonden er heel veel mensen die niet echt veel goeds in de zin hadden om mij heen. 'Verlosser,' fluisterden ze allen op een onheilspellende manier. 'Vermoord hem!' riep degene die duidelijk de leider was. Ik wilde weer opstijgen, maar een van de mannen greep me bij m'n been en trok me weer naar beneden terwijl de anderen zich op me stortten. Ik werd begraven onder de massa rare wezens... Ik sloot m'n ogen en las het boek opnieuw in m'n kop. Er moest iets in staan wat ik kon gebruiken?
Ik dacht na en opeens. "Ekara Temotte" Ik deed m'n ogen open en zag - zover het mogelijk was - een zwarte gloed om mij heen. Ik stond opeens ergens anders. Op een heuvel ver van de andere rare wezens. Wat moet ik nu doen... Even denken zal er nog iets in het boek staan. Een enorme kracht om ze in een keer weg te roeien. Ik sloot m'n ogen en las het boek in mijn kop door om iets op te zoeken om te gebruiken om ze in een keer dood te maken...
Ze dood maken? Ik opende m'n ogen terug. Dit was ik niet! Ik was geen moordenaar! Ik was gewoon een jongen. Een jongen die... Ik wist het allemaal niet meer en liet me op m'n billen vallen terwijl ik toekeek hoe de wezens verbaasd opkeken toen ze merkte dat ik verdwenen was. Ze zagen er heel raar uit: de vorm van een mens, maar dan volledig bedekt met schubben. Sommige van hen hadden vleugels, andere moesten het stellen zonder. Waren zij de Fulgex? Het zou me niet verbazen. Een van hen keek plots mijn richting uit. Zo snel als ik kon, steeg ik terug op. Ik vloog weer terug over het water, maar ik was nog geen honderd meter ver toen mijn maag zich omvormde tot een knoop en mijn botten begonnen te kraken. Ik veranderde weer terug. En ik stortte neer als een baksteen.