020.

"Wa... Wat doe je..." Probeerde ik te zeggen terwijl ik het mes tegen m'n hals aanvoelde.
"Je vermoorden. Dan heb jij en wij er minder last. Voor het geen wat je word." Zei hij dreigend naar me.
"Maar... Ik... Ik heb niks kwaads in de zin..."
'O, ja, jij hebt geen kwaad in de zin...' Opeens verscheen er een doorzichtig krachtveld rondom ons. Dat wist ik doorhad er rillingen in de lucht waren en ik Rho maar heel zachtjes 'Lux, wat doe je?' hoorde roepen.
'Maar ik wel!' zei Lux met een grote, gemene grijns. 'Ik heb al te lang moeten toekijken hoe iedereen behalve ik aan de leiding komt. Ik ga mijn leiderschap niet door jou laten afsnoepen! Nu is het mijn beurt!'
"Je bent veranderd. Je bent een van hen geworden. Hoe kan je dat je zusje aan doen! Het maakt mij eigenlijk niet zo heel veel dat je mij vermoord. Maar als jij mij vermoord vermoord je je zusje ook. Ze zal niet meer met je willen praten." Wat zei ik nu weer tegen hem. Natuurlijk wil ik niet dood... Hij zei niks terug en hield het mes nog steeds dreigend tegen m'n nek.
"Misschien... Misschien als... Als jij voor mijn kant kies doe ik je niks." Wat zei die man toch. Is hij zijn hersens kwijt geraakt ofzo...

'Ja,' zei ik overtuigd. 'Ik kies helemaal voor jouw kant.' maar in m'n brein vormde er zich een - als zei ik het zelf - geniaal plan...
"Mooi." Hij liet het mes vallen en daarna ook het krachtveld. Ja ik voelde me schuldig tegenover Pi en Rho. Maar ik had nu even geen andere keus. Uiteindelijk zullen ze winnen.
"Rho... Pi... Hij en ik blijven hier. Jullie mogen gaan."
"Waarom zouden we weg moeten? We waren toch bezig de rest te bevrijden. Lux?"
"Het is beter als wij dat met z'n tweeën dat doen, geloof me." Zei hij weer. Ik durfde er niet echt op te reageren. Dus hield ik maar vol zelfvertrouwen m'n hoofd omhoog. De rest knikte en liepen weg. Hij sloot de deuren. Hij en ik waren nu alleen...