021.

'Wat wil je eigenlijk van me?' vroeg ik zodra Rho en Pi de kamer hadden verlaten.
Hij bestudeerde me even. 'Ik kan je wel gebruiken. Maak je maar geen zorgen.' Hij tikte mijn schouder aan en net op dat moment viel ik op de grond. Ik voelde alles breken zoals daarvoor. Maar toch voelde het dit keer pijnlijker dan de eerste keer. Het deed zoveel pijn dat ik dacht m'n bewustzijn te verliezen. Overal voelde ik het branderige gevoel over m'n hele lichaam. Ik begon te braken. En voelde me absoluut niet lekker. Toen stopte het.
En hij keek me met een glimlach mij aan. "Je bent nu van mij." Hij greep een van m'n vleugels beet en dwong me om recht te gaan staan. Hij bekeek me van top tot teen. Dat wist ik - hoewel ik met m'n rug naar hem toestond - omdat ik zijn blik op mijn rug voelde branden. Ik had geen idee wat hij zou doen. En wat ik zeker niet had zien aankomen was dat hij een mes in m'n zij stak.
"AAUW!!!..." Zei ik omdat het echt pijn deed...
"Hoe kan ik je vertrouwen. Ik wil zeker weten dat je dit meen. Sta je voor 100% aan mijn kant?"
"Natuurlijk sta ik aan jouw kant anders was ik meteen al weg gevlucht." Ik voelde het mes uit m'n zij gaan en hij ging opeens op me zitten... Serieus op mij zitten. Wat probeerde die gast...
"Hmmm... Zit redelijk comfortabel..."
"Ga van m'n rug af..." Ik wilde hem niet van mijn rug afgooien. Anders had ik z'n vertrouwen beschadigd. Hij sprong terug van m'n rug en liet zijn hand over de schubben gaan waar eerder nog een wonde had gezeten. 'Ik wil je gebruiken als een soort rijdier. Vind je dat erg?'
Ik wilde schreeuwen: 'Ja, wat denk je wel helemaal.' Maar zweeg slechts.
'Oké, en nu wil ik mijn nieuw voertuig testen.'
Dit was m'n kans, dacht ik...