A ranger/traitor 227

“Waarom we de moeite doen om Skandiërs gevangennemen?” herhaalde Halt alsof hij het niet goed verstaan had, maar Miko hoorde een gevaarlijke ondertoon in zijn stem. Als Halt zo tegen hem gesproken had, zou hij onmiddellijk een paar stappen achteruit gezet hebben. Koning Otkar en de anderen merkten deze subtiele dreiging echter niet op.
“Inderdaad.”
“Omdat…” begon Arnaut die duidelijk moeite moest doen om de koning geen klap in het gezicht te verkopen. “Wij mensen zijn net als zij.”
“Daar valt over te discussiëren. Hebben zij ooit mededogen voor ons getoond?”
“Zover ik me herinner, ja”, zei Halt. “Tot minder dan een jaar geleden heb ik weinig Skandiërs ontmoet die zomaar een leven namen. Ze stalen alles binnen hun bereik, maar doodden niet als dat te vermijden was.”
“Dat is nu veranderd! Dat kan je niet ontkennen, jagermannetje!” Halt maakte een kleine buiging om zijn woorden te bevestigen. Als hij zijn mes had getrokken, had Miko het minder angstaanjagend gevonden.
“Dat is waar en dat is een achteruitgang, toch?” Hij pauzeerde even maar de koningen schenen daar niet echt een antwoord op te willen geven. “Deze situatie wordt, zoals ik jullie al verteld heb, veroorzaakt door een nieuwe oberjarl. En zoals Vrouwe Alyss jullie ongetwijfeld verteld heeft, zijn we er zeker van dat die niet lang meer zal leven. Sterker nog na wat ik van Miko gehoord heb, durf ik er een eed op te doen dat op dit moment Skandia al een nieuwe leider heeft. Een leider die zich meer zal houden aan de standaarden die vroeger golden.”
“Dat is nog geen reden om…”
“Dat is het wel”, Arnaut stond op het punt zijn geduld te verliezen. Met zijn reputatie als meesterzwaardvechter, was Miko er zeker van dat hij de vijf koningen in zijn eentje de baas zou kunnen, met één hand op zijn rug. Alleen leken de koningen dat even te vergeten.