5.0

Michaël

Ik kon niet geloven dat het me echt gelukt was. De koning was met open ogen in mijn leugens getrapt. Salazar en Nyx hadden enthousiast gereageerd toen ik ze vertelde dat we morgen zouden vertrekken en Salazar had me zelfs gezegd dat ik misschien toch niet zo’n wandelende ramp op twee benen was.
Fluitend had ik mijn zwaard en mijn dolken geslepen. De riemen waarmee ik mijn dolken normaal op mijn rug droeg had ik goed ingevet. Tot mijn stomme verbazing was er een dappere wachter dichterbij gekomen om te vragen of ik misschien nog meer spullen nodig had. Waardoor ik nu voorzien was van een nieuwe, stevige leren tas, gevuld met een extra deken, een waterzak en wat voorraden.
Nog steeds in een opperbest humeur slenterde ik het paleis weer in. Er stond dit keer maar een wachter in de gang naar Aurora’s kamers en hij liet me er zonder veel problemen door.
Zachtjes klopte ik aan en toen ik voetstappen dichterbij hoorde komen fladderde er iets in mijn maag. Nog even en we zouden echt alleen zijn.
De deur ging op een kier open, er klonk een zachte vloek en het hout werd weer richting mijn gezicht gesmeten. Verrast duwde ik mijn voet ertussen en gromde van pijn toen het kamermeisje bleef proberen om de deur dicht te krijgen.
‘Doe normaal.’ Snauwde ik toen ik vanuit mijn ooghoeken de wachter nieuwsgierig onze kant op zag kijken. ‘Laat me er gewoon in, ik moet de prinses spreken.’
‘Jij komt niet meer bij haar in de buurt, botte ploert. Ga weg.’ Ze gooide haar kleine beetje gewicht in de strijd en ik rolde met mijn ogen.
‘Je hebt erom gevraagd.’ Met mijn schouder duwde ik hard terug en de deur vloog open. Het kamermeisje viel achterover en ik gebaarde verontschuldigend naar de wachter. ‘Hij klemde een beetje, geen zorgen.’
‘Jij arrogante, smerige-‘
‘Houdt je mond.’ Ik stapte de kamer binnen en duwde de deur dicht. ‘Ik weet niet waar je last van hebt, maar je hoeft je om de prinses geen zorgen te maken. Bij mij is ze veilig.’
‘Schurftige hond! Achterlijke-‘
‘Luister.’ Onderbrak ik haar geïrriteerd. ‘Ik ben niet zo’n hele geduldige man en jij drijft me op dit moment tot het randje. Zeg me in godensnaam wat je op je hart hebt of ik sluit je op in die kast.’
‘Als jij werkelijk denkt dat je zomaar met haar hart kunt spelen heb je het mis, rijder of niet!’ ze zwaaide woedend met haar vuisten naar me. ‘Een smeerlap als jij is wel het laatste wat de prinses kan gebruiken. Laat haar met rust!’
‘Alle goden. Ik ben het zat.’ Ik schoof haar opzij en beende door de zitkamer naar de deur van de slaapkamer. Het meisje sloeg met haar vuisten op mijn rug en trok aan mijn arm, maar ik duwde haar met een hand in een stoel en sloeg de deur iets harder open dan de bedoeling was.
Er klonk een gil en Aurora schoot bij de deur vandaan. Ze was vuurrood en haar ogen glommen verdacht.
Ze had aan de deur staan luisteren. Ik grijnsde scheef en liep naar haar toe.
‘Liefje, kun je die heks zeggen dat ze moet ophouden mijn rug bont en blauw te slaan?’ het kamermeisje was achter me aan de kamer in gestoven, maar was nu stokstijf in de deuropening blijven staan.