O39 • Let me go...

'Draco!' Voor het eerst sinds een lange tijd was ik ontzettend blij de blonde jongen te zien wanneer hij de Grote Zaal binnen gelopen kwam. Ik sprong op van mijn plek en snelde op hem af. Verbaasd keek hij mij aan maar ik gaf hem de kans niet om iets te zeggen want ik sloeg direct mijn armen om hem heen waarnaar ik mij dicht tegen hem aan nestelde.
'Ehm, goede morgen?' Hij sloeg twijfelend zijn armen om mij heen. 'Audrey, wat is er?' vroeg hij op een fluistertoon toen alle aanwezigen ons aanstaarde.
Er ontstond een brok in mijn keel en ik vergat even adem te halen. Tranen begonnen op te wellen in mijn ogen en ik hield de jongen alleen nog maar steviger vast. Ik wilde hem niet los laten. Ik wilde hem niet meer verliezen. Niet weer. Ik wilde dat alles weer werd zoals het was. Dat al deze krachten eens zouden verdwijnen, net als de duisternis. Ik kon het niet meer. Die visioen van vannacht kwelde mij zo diep en ik haatte het dat ik er niet over kon praten met Harry en de anderen. Ik wilde ze beschermen, maar dat kon ik niet.
'Audrey?' Draco zijn zachte stem deed mij voorzichtig opkijken in zijn bezorgde gezicht en ik zag dat de kilheid uit zijn ogen was verdwenen. Tenminste, voor nu dan.
'We moeten praten.' mompelde ik zacht. Mijn stem was klein en zwak en Draco leek dit te merken. Zonder nog maar iets te zeggen trok hij mij voorzichtig mee richting de uitgang van de Grote Zaal. We liepen naar het einde van de gang en besloten daar rustig op een bankje plaats te nemen.
'Audrey, je maakt me bang, wat is er?'
'Draco, ik kan dit niet meer.' En met die woorden barstte ik in huilen uit. 'I-ik had een visioen, e-en ik kan ze niet eens helpen!'
'Een visioen? Over wat?' Draco nam mij voorzichtig in zijn armen en drukte mij tegen zich aan. Ik plaatste mijn hoofd tegen zijn borst en voelde hoe hij mij geruststellend door mijn haren begon te strijken. Hij begon mij sussende woorden toe te fluisteren, zoals hij dat vroeger altijd deed wanneer ik overstuur was. Toen ik weer wat gekalmeerd was besloot ik hem over mijn visioen te vertellen.
'Audrey, je moet me beloven dat je het ze niet verteld. Als je dat doet zijn we er allebei geweest.' Draco probeerde uiterst kalm te klinken maar ik kon voelen dat hij in paniek was.
'Ik beloof het.' mompelde ik zonder twijfelen.
Hij haalde opgelucht adem en drukte toen een kus op mijn kruin. 'Ik weet hoe het is om dingen te verzwijgen voor mensen waar je ze het liefst aan wilt vertellen.'
Ik keek hem verward aan. 'Draco, je ouders, ik en je vrienden weten al wie je bent.' mompelde ik. 'Aan wie zou je het nog meer willen vertellen?'
'Geloof me Audrey, het gaat niet om wie ik ben, het gaat om wat ik allemaal doe om de mensen waarvan ik hou veilig te houden.' Ik dacht na over die woorden en ik begreep wat hij bedoelde. Ik deed precies het zelfde. 'Als je eens wist waar dit alles daadwerkelijk voor was, zou je mij misschien niet eens meer zoveel haten als je nu doet.'
Zijn woorden brachten mij in de war. Ik had geen idee wat hij bedoelde en uit zijn emoties kon ik niet veel halen. Het was een mengelmoes van spijt, pijn, angst en woedde. Ook zijn gedachten leek ik niet binnen te kunnen dringen. Dit was iets wat ik wel vaker had met Draco. Ik kon zijn emoties lezen, maar daar bleef het bij. Ik kon nooit zijn gedachten of toekomst lezen.
Voor een lange tijd bleven Draco en ik nog zo zitten. Het voelde fijn om weer eens zo dicht bij hem te zijn. Vertrouwd. Maar ik wist dat wanneer we deze plek verlieten, hij weer de wrede en gevoelloze Draco zou worden.
'Heb je nog trek?' vroeg hij mij terwijl hij een lok haar achter mijn oor veegde. Hij liet zijn vingers over mijn wang gaan, door naar mijn nek en ik voelde hoe het langzaam aan weer licht begon te worden in mijn hoofd.
'Nee.' fluisterde ik. Ik wilde zo lang mogelijk van dit moment kunnen genieten.
'Ik ook niet.' Zijn stem klonk vlak bij mijn oor en ik kon zijn adem langs mijn nek voelen gaan. Hij trok mij nog iets dichter naar zich toe en plaatse vervolgens zijn kin op mijn linker schouder. Hij verplaatste zijn handen naar mijn bovenarmen en streek langzaam met zijn vinger tippen naar beneden over mijn onderarmen. Zijn aanrakingen tintelde op mijn blote huid, aangezien ik een t-shirt droeg.
'En, hoe voel je je nu?' De heesheid in zijn stem bracht mij van mijn stuk en ik vergat even hoe ik moest ademen.
'Eh- warm.'
Draco begon zachtjes te lachen. 'Wil je het nog warmer beleven?' De speelsheid in zijn stem deed mij weer denken aan de oude Draco.
'Graag.' Hij begon zachtjes te grinniken en ik voelde hoe hij zijn lippen in mijn nek plaatste en vervolgens kusjes begon te geven. Ik kon het niet laten en sloot genietend mijn ogen. Mijn hart begon sneller te kloppen en alles binnen in mij voelde vredig. Hij verplaatste zijn lippen naar mijn kaaklijn en vervolgens naar mijn wang.
'Geloof mij Audrey, dit heb ik voor een hele lange tijd willen doen.' En voor ik het mij kon beseffen voelde ik zijn zachte lippen na iets wat een eeuwigheid leek te hebben geduurd, weer op de mijne. En ik moest toegeven dat het goed voelde, ook al was hij waarschijnlijk een spelletje met mij aan het spelen zoals hij gewoonlijk deed. Ik kon het niet helpen maar ervan genieten en hem terug te zoenen.
Ik draaide mij naar hem om zodat ik nu tegenover hem zat met mijn beide benen aan weerszijde van het bankje. Ik liet mijn handen door zijn haren gaan en het voelde heerlijk om zijn satijn zachte haren tussen mijn vingers te voelen. Hij plaatse zijn handen op mijn middel en trok mij nog dichter naar zich toe. De kus was teder en liefdevol en ik zou bijna hebben geloofd dat het echt was. De kus werd met de seconden steeds verlangender en ik voelde mijn hoofd duizelen. Mijn binnenste tintelde en voelde warm aan. Draco verplaatste zijn handen van mijn middel naar mijn gezicht en ik merkte hoe we beide langzaam buiten adem begonnen te raken. Ik stopte de kus door voorzichtig mijn hoofd terug te trekken en ik deed moeite om niet te laten merken dat ik hijgde. Onze voorhoofden leunden tegen elkaar en ik deed langzaam mijn ogen open zodat ik Draco kon aankijken. Hij leek net als ik buitenadem en ik zag de brandende verlangen in zijn ogen. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, het waren een paar enkele woorden, ik kon het aan hem zien, maar ze leken er niet uit te willen komen en zonder pardon kuste hij mij opnieuw.