Opdracht 3: Stand alone <Ivy Hayward, fence guard of the Shire>

Er was eens een hobbit. Haar naam was Ivy Hayward, bewaker van de grens. Ze was goed in haar werk, maar ze droomde ervan het feest bij te mogen wonen van de oudste hobbit. Want hoe je het ook keerde, Ivy was verplicht om bij elke gelegenheid aan de grens te blijven, om te kijken of er geen ongewenste gasten langskwamen. Daardoor kon Ivy soms wat humeurig of een tikkeltje onbeleefd zijn. Maar natuurlijk had Ivy ook dezelfde eigenschappen zoals andere hobbits, want ze was vriendelijk en behulpzaam. Ze voelde zich het best op haar gemak in haar huisje, dat zich net naast de grens bevond. Als ze niet buiten op wacht stond, zat ze in haar huis de dagelijkse klusjes te volbrengen.Ook hield Ivy er van om in haar tuin te werken. Ze kweekte daar verschillende groenten, had wat fruitbomen en een klein stukje grond was voorzien voor enkele dieren. In tegenstelling tot de meeste hobbits was Ivy aan de magere kant, hield niet zo zeer van vlees en ze was iets groter dan de anderen.
'Goedemorgen.' hoorde ze iemand zeggen. Ze was haar bloemen in de voortuin water aan het geven, maar ze stopte meteen toen ze de stem hoorde. Ze kende deze uit duizenden, iemand die ze vaak over de grens liet gaan.
'Goedemorgen Gandalf, wat leuk je terug te zien.' sprak ze tegen de oude tovenaar. Ze kende Gandalf al sinds ze een klein meisje was, ze was dol op zijn spetterende vuurwerk en zijn grappen. Maar ze kende hem ook omwille van zijn middeltjes, die hij bij haar ouders heeft gebruikt. Zowel haar vader als haar moeder waren vroeg gestorven, haar moeder tijdens Ivy's geboorte en haar vader had veel pijn geleden. Hij kwam op een dag thuis met stekende pijn in zijn been en voor ze dertig werd, was ze ook haar vader kwijt. Gandalf had er alles aan gedaan, maar niets van zijn medicijnen hielpen.
'Ik hoop dat je vuurwerk bij je hebt, je weet dat ik daarvan hou.' vertelde ze tegen Gandalf, die breed glimlachte naar haar. Hij stapte van zijn koets af, waarna hij haar omhelsde. Gandalf had vlak na het overlijden van haar vader bij Ivy gebleven, een jaar lang zodat ze het verder min of meer kon redden. Natuurlijk woonde zijn bij haar moeders broer en zijn vrouw, maar haar oom en tante waren zelf al op een oude leeftijd waardoor Ivy de taak als grensbewaker langzaam begon over te nemen. Onderhands was ze vijfendertig jaar, wat maakte dat ze al twee jaar officieel die taak op zich had genomen.
'Natuurlijk, we zouden het feest van Bilbo niet kunnen vieren zonder vuurwerk. Moet je weer dienst draaien aan de grens?' vertelde Gandalf, waarna hij zijn vraag wat treurig stelde. Desondanks dat ze die taak zelf wou, wist hij dat ze niet veel vrije tijd had om andere dingen te gaan doen.
'Het gaat zoals gewoonlijk, Gandalf. Ik ben al blij moest er iemand een stukje taart brengen en ik ben er zeker van dat ik het vuurwerk tot hier zal kunnen zien. Daar ben ik al tevreden mee.' vertelde ze hem, waarna ze glimlachte. De tovenaar keek haar even aan, maar glimlachte toch terug. Hij was blij dat ze haar taak volbracht zoals het hoorde, maar hij wou voor haar dat het soms anders kon.
'Als je dat wenst, zal er zeker taart tot bij jou geraken. Ik ken wel iemand die dat met plezier tot bij jou zal brengen.' vertelde de man aan haar, waardoor ze even lachte.
'Dank je, Gandalf. Tot gauw en maak er een leuke dag van.' wenste ze de man toe. Hij ging terug in zijn koets zitten, knikte nog even naar de jonge vrouw en ging naar zijn bestemming. Ivy keek de man na en van zodra hij uit het zicht was, ging ze verder met het onderhoud van haar knus huisje.

Vrolijke muziek klonk in de verte, Ivy kon horen dat de andere hobbits uitgebreid aan het vieren waren. Ze had een stoel buiten gezet, zodat ze niets van het vuurwerk zou missen.
'Gandalf vertelde me dat er iemand zin had in een stukje taart, maar dat ze niet zelf naar het feest kon komen.' de stem van een bekend iemand kwam langzaam naar haar toe. Toen Ivy opzij keek, zag ze Frodo. Ze keek hem glimlachend aan, maar toen ze het grote bord met chocoladetaart, kaas, druiven en een stuk brood zag keek ze met grote ogen naar hem.
'En jij verwacht dat ik dat allemaal op krijg, Frodo?' zei ze met enige ontzag. Hij lachte even om haar reactie, gaf haar het bord op de schoot en achter zijn rug had hij duidelijk nog iets verstopt.
'Er is nog iets dat ik voor je mee heb hoor.' zei hij op een mysterieuze manier. Ze keek, als dat nog mogelijk was, nog meer verwonderd naar hem en probeerde achter zijn rug te kijken.
'Niet vals spelen, raad eens wat ik achter mijn rug heb?' zei hij op een plagerige toon. Ergens vond ze het wel leuk, dat hij zo met haar dolde. Maar nu wist ze echt niet wat hij bij zich had, dus gaf ze het spelletje snel op.
'Ik weet het niet, zeg het maar.' zei ze, waardoor hij even teleurgesteld keek. Hij haalde zijn hand en daarmee ook het voorwerp van achter zijn rug. Het was een grote mok, gevuld met cider. Iets waar Ivy verlekkerd op was, ze nam het gretig maar beleefd van Frodo over en nam meteen een slok ervan.
'Het smaakt hemels, dank je Frodo.' zei ze oprecht. Frodo schonk haar een glimlach en een kus op haar wang, waarna hij terug naar het feest ging. Ze keek hem even verbaasd na, waarna ze zich stortte op het bord met eten.

Vele dagen waren verstreken sinds het feestje van Bilbo. Er werden door verschillende hobbits op een merkwaardige toon verteld hoe Bilbo hun allen liet schrikken door plots te verdwijnen, maar Ivy had er slechts mee gelachen. Niet lang daarna ging Bilbo we uit de Shire, waarbij Ivy hem een goede reis had gewenst. Ook Frodo, Sam, Merry en Pippin hadden de grens overgegaan, maar ze had zich er niet mee bemoeid. Ivy had zich terug op haar gewoonlijke plaats gezet, maar het leek die dag niet zo zonnig zoals het hoorde die tijd van het jaar. Toen ze paarden in de verte hoorde, sprong ze recht. Ze schrok toen ze de ruiters met een enorme snelheid zag afkomen, ze zag dat ze elk omhuld waren in zwarte kledij en hadden rare maskers op. Ze probeerde het dorp nog te verwittigen, maar een van de ruiters stak haar neer met zijn zwaard recht door haar borst. Het doorboorde net naast haar hart en voor ze het besefte, stierf ze langzaam. Het enigste dat ze nog zag, waren herinneringen aan Frodo. Want ze had altijd al van hem gehouden, ook al zag hij haar gewoon als een goede vriendin. Ze blies haar laatste adem bibberen uit en haar ogen sloten zich voorgoed.