6.2

Michaël

Het was merkwaardig hoe vertrouwd het voelde om Aurora om me heen te hebben hier. Ik verviel al snel in mijn normale ritme en ze volgde me nieuwsgierig. Nu ze kon ontspannen en er niets was om bang voor te zijn lachte ze veel en stelde ze een hoop vragen.
Geïnteresseerd keek ze hoe ik een aantal strikken zette – Was dat niet verboden? Hoe deed ik dat zo snel? Trapte een beest daar echt in? – en ze sneed zich bijna toen ik met een wetsteen mijn zwaard en dolken sleep. – Waarom deed ik dat? Kreeg zij ook een wapen? Kon ik ze gebruiken? –
Het was heerlijk om met Aurora te praten en hoewel ze meerder malen zei dat ze te veel vragen stelde, vond ik het eigenlijk alleen maar leuk. Elke kans die ik kreeg om haar aan te raken of te kussen, greep ik direct. Ze had een verslavend effect op me; ik wilde alleen maar meer.
Hoewel ik alles veel rustiger aan deed dan ik normaal zou doen, vooral omdat ik dus nogal werd afgeleid zo nu en dan, hadden we na een paar uur een flinke voorraad wilde bessen, een konijn dat boven het vuur hing te sissen en een paar emmers koud en helder water uit de rivier.
Salazar en Nyx hadden een hele poos bij ons gelegen, maar waren eropuit gegaan om zelf te jagen.
We zaten voor de grot in het laatste beetje zonlicht en het kostte me de grootste moeite om Aurora niet achterover te gooien en te zoenen tot ze sterretjes zag. Ze liet haar vingers aarzelend over mijn shirt glijden, volgde de lijnen van mijn spieren omhoog naar mijn schouders. Ik verlangde er al naar om die zachte handen op mijn huid te voelen, maar als ik nu mijn kleren uit zou gaan trekken rende ze waarschijnlijk gillend weg.
Glimlachend trok ik Aurora bij me op schoot en drukte zachte kusjes in haar nek. Met een genietende zucht liet ze haar hoofd achterover zakken en tot mijn genoegen hoorde ik haar zacht kreunen toen ik met mijn tanden plagerig in haar huid beet.
Gretig trok ik haar hoofd omlaag om haar te zoenen, maar ze spande haar spieren en mompelde gespannen: ‘Mica…’
De toon in haar stem zorgde ervoor dat elke spier in mijn lichaam direct op scherp stond. Ik tilde haar razendsnel van me af en greep mijn zwaard al voordat ik het gegrinnik hoorde.
‘Dat zag er nou nog eens heel gezellig uit.’
‘Zo professioneel ook.’
‘Ik hoop niet dat het ook onderdeel wordt van onze training.’
‘Dan zullen we hem moeten vermoorden.’
‘Of minimaal castreren.’
Weslin en Gabrial slenterden de helling verder op en lachten bulderend bij het zien van mijn gezicht.
Hoofdschuddend liet ik mijn zwaard weer zakken en ik voelde een grijns over mijn gezicht trekken. ‘Wat doen jullie nou hier?’
‘We kwamen Nyx en de grote grijze boven tegen,’ verklaarde Weslin en hij duwde zijn wilde bruine krullen uit zijn gezicht.
‘Wes dacht dat je misschien eenzaam zou zijn en wel wat gezelschap zou kunnen gebruiken.’ Gabrial leek als twee druppels water op zijn broer. ‘Ik dacht dat je zei dat je een prins ging ophalen. Dit is een meisje.’ Hij wiebelde suggestief met zijn wenkbrauwen.
‘Hebben jullie geen manieren?’ ik sloeg ze allebei tegen hun achterhoofd en rolde met mijn ogen. ‘Dit is Aurora en nee, ze is geen prins, maar een prinses.’
Het tweetal werd vuurrood en haastte zich om onhandig voor Aurora te buigen. Ze sloeg haar hand voor haar mond om een geamuseerde glimlach te verbergen en wierp een blozende blik mijn kant uit.
Ik grijnsde breed terug.
‘Liefje, dit zijn Weslin en Gabrial. Daarboven,’ ik keek even omhoog om het te controleren. ‘zie je Iris, de bloedrode draak en vlak bij haar, die mosgroene, is Metis. Het zijn de draken van deze twee jochies.’
‘He!’
‘We zijn geen jochies!’
‘We zijn net zo lang als jij.’
Om het te bewijzen stoven ze allebei op me af en binnen een paar tellen lagen ze allebei grommend plat op hun rug. Ik schudde grijnzend mijn hoofd en porde Weslin plagerig met mijn voet.
‘Grootte zegt niks over snelheid of kracht, jochie. Blijven oefenen, dan lukt het jullie misschien als ik oud en krakkemikkig ben.’