Luke × 002

Mijn vingers bewogen zich over de snaren van de gitaar, om zo één van onze liedjes, Voodoo Doll, te spelen. Gitaar spelen was iets dat ik zo'n beetje elke dag deed. Het gaf me rust, de tijd om mijn gedachten een beetje op orde te kunnen zetten met behulp van de muziek. Al lukte dat laatste nog maar nauwelijks, de afgelopen dagen. Mijn hoofd was één grote warboel. Mijn gedachten en mijn gevoelens liepen dwars door elkaar heen, waren het niet met elkaar eens, spraken elkaar tegen. Ik wist het gewoon allemaal even niet meer, alles leek zo dubbel.
Plots werden mijn gedachten en gitaarspel ruw verstoord door een gedempte schreeuw uit de kamer hiernaast. Dit was de kamer van Ashton, dus de schreeuw kon maar van één iemand komen. Ik legde mijn gitaar weg en stond op. Mijn voeten bewogen zich met voorzichtige, haast geluidloze passen naar zijn slaapkamer. Zachtjes klopte ik op de deur en wachtte het antwoord af. "Ga weg..." klonk het gesmoord en ik beet op mijn lip. Soms kon je mensen in dit soort situaties beter even laten maar anderen hadden je steun op deze momenten juist nodig, al zeiden ze van niet. Na nog een paar seconden te hebben staan twijfelen besloot ik toch mijn gezicht hier maar even te laten zien, al was het alleen maar omdat ik me anders een verschrikkelijke vriend zou voelen. Ik trof de jongen aan op zijn bed, zijn hoofd onder zijn kussen verborgen. Ik liep langzaam naar het bed toe en ging op het randje ervan zitten. Ietwat ongemakkelijk legde ik mijn hand op zijn rug. "Ash?" verliet aarzelend mijn mond.
Het witten kussen bewoog en langzaam kwam het betraande gezicht van de bruinharige jongen eronder uit.
"Wat is er, Ash?" vroeg ik en keek hem bezorgd aan. Het deed mij pijn om hem zo te zien. Mijn beste vriend, iemand die heel veel voor mij betekende. Al helemaal omdat ik niet zeker wist of...
Ik schakelde mijn gedachten snel terug, ik moest daar nu niet over nadenken. Het draaide nu niet om mij, maar om Ashton. Intussen had hij zijn rug naar mij toegedraaid. "Niets, er is niets," snifte hij. "Alles gaat goed, ik uhm... Nee, er is niets."
Ik rolde even met mijn ogen. "Yeah right, Ash. Als er niks zou zijn, zou je niet zo geschreeuwd hebben en al helemaal niet huilen nu. Er is duidelijk wel iets en ik wil je dolgraag helpen, maar dan moet je me wel vertellen wat er is anders wordt het lastig."
Ik kijk hem hoopvol aan en glimlach bemoedigend, waarna ik hem voor even in een knuffel trek, hopend dat het helpt, ondanks dat dit de warboel die zich in mijn hoofd afspeelt, alleen nog maar erger maakt. Ik haatte het. Ik haatte het feit dat ik het niet zeker wist. Ik had liever dat ik wel zeker wist dat ik verliefd was op mijn beste vriend, al was dat al een lastige situatie, dan dit. Niks was zeker, alles was zo twijfelachtig. Het tegen Ashton zeggen zou ik voorlopig niet doen. Hij zou waarschijnlijk heel vreemd opkijken en in het ergste geval zou het zelfs onze vriendschap verpesten, iets wat het zeker niet waard was en helemaal omdat ik zelfs niet eens echt wist of het zo was of niet. Ja, Ashton en ik waren vanaf het begin af aan al erg close samen en de laatste tijd leek ik me nog meer tot hem aangetrokken te voelen, maar verliefd...
Intussen merkte ik dat de bruinharige jongen weer begon te praten. "Ik ben verliefd, Luke, dat is er. Maar degene waarop ik verliefd ben ziet mij niet staan en ik vermoed niet dat diegene dat ooit gaat doen. En misschien lijkt schreeuwen onder een kussen hiervoor wat overdreven, maar... Ik ben nog nooit zo weg van iemand geweest als nu en het is ook nogal gecompliceerd. Vandaar dat ik het eigenlijk niet kan zeggen en vandaar dat ik dan ook niet ga zeggen wie het is," zei hij en probeerde te glimlachen, maar kwam niet bepaald overtuigend over.