Ashton × 003

Mijn gevoel werd niet veel geholpen door het feit dat Luke in de kamer naast me op zijn gitaar aan het spelen was. Nog een pluspunt aan hem. Hij is gewoon zo perfect. Nee, ik moest hier mee stoppen. Niet meer aan hem denken. Hang op, klik weg, bel uw bank. Hem gewoon uit mijn hoofd zetten, de knop omzetten. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Kon ik het maar uit zetten, dan had ik dat allang gedaan. Hem uit mijn hoofd zetten, dan alleen maar voor dit moment, werd nog lastiger toen hij degene bleek te zijn die aan de deur had geklopt. Waarom moest nou precies Luke me zo zien, degene waar dit allemaal over ging, al had ik liever Calum gehad yum yum. Hij had geen idee wat hij me hier mee aan doet. Hij kan het goed bedoeld hebben, maar me er echt mee helpen deed hij helaas niet, hij maakte me alleen maar meer in de war, de bitch. Hoe kon ik hem nou vertellen dat de reden waarom ik er zo bij zat niemand minder dan hij zelf was. Ik verbaasde me erover dat ik enigszins normaal uit mijn woorden kwam, dat ik überhaupt iets uit mijn mond kreeg. Zolang ik hem maar niet aan keek, of zou zien lachen zou ik me denk ik nog enigszins normaal kunnen gedragen, janken bitch. Ik keek hem aan, en aan zijn lach was te zien dat hij me echt wilde helpen, ook al hoopte ik op hebben. Wat moest ik nou zeggen? Ik kon toch slecht toegeven dat hij dit allemaal veroorzaakte, dus ik zei maar dat ik verliefd was. Ja, verliefd was ik zeker. Ik zag dat hij me niet geloofde, en probeerde hem te overtuigen. 'Eerlijk Luke, er is niets meer en niets minder. Ik ben gewoon verliefd, en ik maak mezelf gewoon gek met de gedachte dat diegene me toch nooit zal zien staan.' zei ik. 'Ik moet het gewoon vergeten en het uit mijn hoofd zetten, ik weet het. Maar dat is nou niet bepaald makkelijk.' zei ik daarna, en keek hem aan. Elke keer als ik hem aan keek, of zijn warme stem hoorde wilde ik het hem gewoon vertellen, hem in mijn armen trekken, hem nemen. Maar dat kon niet. Ik zuchtte en richtte mijn blik weer naar de grond. "Het is echt niks Lukey, maak je maar geen zorgen," zei ik. Ik wilde hem aankijken, het hem normaal kunnen zeggen. Maar als ik dat zou doen zou ik weer beseffen dat ik verliefd op mijn beste vriend ben, en dat wil ik het liefste zo vaak mogelijk ontwijken. Luke geloofde er naar mijn idee nog steeds niet van, maar legde zich er maar bij neer dat hij niet meer dan dit uit me ging krijgen, al was er misschien iets anders wits uit me te krijgen. Hij knikte. "Oké, dan geloof ik je als je het zeker weet. En ik weet zeker dat diegene je ziet staan, en anders is die gewoon hartstikke blind," zei hij met een glimlach. Nou, dan moest hij maar een bril kopen. Ineens uit het niets viel ik hem in zijn armen en knuffelde hem. "Sorry, ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet doen..." zei ik, en liet hem weer los. "Je hoeft nergens sorry voor te zeggen, Ash. Echt niet," zei hij. 'Bedankt dat je me wilde helpen.' zei ik en glimlachte naar hem, en hij glimlachte. "Dat doen vrienden voor elkaar," zei hij met een glimlach. Die zin deed om de een of andere reden pijn, liet een steek in mijn hart achter. Oef, friendzoned. Ik wist dat hij niks in me zag, dat hij niet eens wist dat ik meer gevoelens voor hem heb. Maar het hem laten bevestigen dat we nooit meer dan vrienden zullen worden deed gewoon pijn. Nee, hij zei het niet letterlijk dat we nooit meer dan vrienden zullen worden, maar dat maakte ik er van. En bovendien is het ook nog de glasharde, net als interpolis, waarheid ook. Ik werd weer in de realiteit gesleept. Luke en ik zouden nooit samen zijn. Het zou niet werken, Luke zou het niet willen. Nee, ik had de hoop daarin opgegeven. Hij is gewoon zo ontzettend lief. Hij nam de moeite om bij me te komen kijken, wat ik erg moeilijk vond omdat hij blind was. Ik had geen idee wat ik moest doen, en bleef weer even naar de grond staren. Dat leidde me tenminste even van Luke af, die nu naast me zat. "Ga je mee wat drinken?" vroeg ik zacht, waarop Luke knikte. Wat een opluchting voor mij was. Ik had het hier niet lang meer getrokken alleen met hem. Mijn liefde voor hem maakt me zo blind dat ik bijna niet normaal meer kon functioneren, we hadden allebei een bril op sterkte nodig. Ik stond op, en wachtte tot Luke dat ook deed, om vervolgens naar de woonkamer te lopen. Ik liep naar de keuken om twee blikjes drinken uit de koelkast te pakken, en er één aan Luke te geven, en naast hem op de bank te gaan zitten.