7.8

Michaël

Gespannen als een veer liet Aurora zich zachtjes door me mee trekken het koele water in. Ze verstijfde toen het water over haar voeten klotste en ik bleef ook staan, hoewel ik het liefste voorover was gedoken om al het zweet en stof van me af te spoelen.
‘Rustig maar, liefje.’ Mompelde ik geruststellend. ‘Voel je hoe lekker fris het is?’ Ze gaf geen antwoord, maar knikte wel nauwelijks merkbaar. ‘Ontspan, prinses. Ik heb je vast, er kan niets gebeuren. Beloofd.’ Zachtjes drukte ik een kus op haar lippen, wat leek te werken, want haar spieren ontspanden en ze kuste me aarzelend terug. Zelfs toen ik haar voorzichtig nog een stapje verder het water in loodste deinsde ze niet terug.
De onderkant van haar jurk werd nat en het water stond nog steeds maar tot onze enkels, maar toen ik probeerde om haar nog een stukje mee te krijgen, zette ze haar hakken in het zand en leek het alsof ik probeerde een rotsblok mee te krijgen.
‘Mica…’
‘Het is al goed.’ Zodra ik niet langer probeerde om haar mee te krijgen ontspande ze weer, maar de blik in haar ogen was nog steeds die van een schichtig en paniekerig dier. ‘We blijven gewoon heerlijk hier staan.’ Ik sloeg mijn armen om haar heen en glimlachte toen ze haar hoofd tegen mijn schouder legde.
‘Ik wil gewoon echt niet verder, Mica. Dat wil ik echt niet.’
Salazar en Nyx kozen dat moment uit om een paar meter bij ons vandaan met een hoop lawaai en geplons het water in de denderen. Ze trokken zich niets aan van het feit dat ze ons bijna doorweekten en zwommen rustig naar het midden van het meer.
Ik kon een zacht gegrinnik niet tegenhouden, maar keek onderzoekend naar Aurora om te zien of ze was geschrokken. Dat leek niet het geval te zijn, ze keek glimlachend hoe Salazar met zijn staart op het water sloeg en zo Nyx nog verder nat spetterde.
‘Zijn alle draken zo dol op water?’
‘Alle draken die ik ken wel.’ Ik trok zachtjes haar haren los en begon de vlecht die ze erin had gemaakt los te woelen. ‘De meeste mensen vinden het vreemd, maar ze hebben het gewoon net zo warm als mensen met dit weer.’
We stonden een poosje in het water, tot Aurora niet langer meer leek te letten op waar ze was. Wat voor vandaag wel ver genoeg was.
‘Waarom ga jij niet even op het gras zitten, liefje? Dan kan je jurk drogen. Dan vang ik onze lunch.’
‘Wat gaan we eten?’ nieuwsgierig keek ze me aan.
‘Vis.’ Glimlachend trok ik haar naar de kant en pakte twee van mijn dolken. ‘Wacht hier maar even, meestal duurt het niet zo lang. Zeker nu die twee daar alle vissen naar de kant jagen.’
Pas nadat Aurora veilig en wel op het gras zat naast onze spullen liep ik het water in. Toen het tot mijn dijen kwam bleef ik doodstil staan en hield de eerste dolk in de aanslag. Het had me jaren gekost voordat ik dit trucje van Silvan onder de knie had gekregen, maar het was stukken sneller en bovendien veel effectiever dan gewoon vissen. Je moest er alleen een beetje geduld voor hebben en stil blijven zijn. Iets wat ik allebei tot in de puntjes beheerste.
Het duurde niet lang voordat ik geluk had. Opgejaagd door de twee draken dieper in het water kwam er een schol vissen mijn kant op. Zonder dat ik er zelfs maar naar hoefde te kijken schoot mijn hand uit en suisde de dolk door de lucht. Het water kleurde een paar meter van me vandaan rood en ik wist dat ik raak had gegooid.
Geduldig wachtte ik tot het bloed verdwenen was, zodat ik niet door de rotzooi hoefde te zwemmen en dook toen voorover. Het water was heerlijk koel en helder, waardoor ik zonder moeite kon zien waar ik heen ging.
Door het gewicht van de dolk was de vis omlaag naar de bodem gezakt en ik plukte hem grijnzend mee toen ik weer omhoog zwom. Het was een joekel, daar konden we makkelijk met z’n tweeën van eten.
Op het moment dat ik weer boven kwam besefte ik me dat ik een fout had gemaakt. Vanaf de oever hoorde ik een hartverscheurend geluid en toen ik omkeek zag ik dat Aurora een stuk het water in gerend was.