8 - Rosalie van der Velde

Enigszins verbijsterd staarde ik naar het blaadje dat ik in mijn handen gedrukt kreeg. Wat moest ik hier mee? Wilden ze me nog meer stress gaan bezorgen? Met samengeknepen ogen las ik de tekst, die amper leesbaar was voor mijn ogen. Of ik had een bril nodig, of de schrijvers hebben niet goed nagedacht over het juiste lettertype. Ik koos voor dat laatste. Fijn, dacht ik. Zat ik ook nog eens opgescheept met dit velletje papier waar onzin op stond geschreven. En hij dacht daar zeker gebruik van te kunnen maken? Meneertje zal te weten komen met wie hij te maken had.
Verveeld keek ik toe hoe de mannen één voor één het veld betraden, ieder met één van de andere jongens bij zich. Het felle licht dat in mijn ogen terecht kwam, verblindde me. Ik deed mijn best om het licht met mijn handen tegen te houden, maar het mocht niet helpen. een paar seconden later werd het pas wat gedoemd, maar was er toch een soort spot op mij gericht. "Ik wist wel dat je hier was!" riep die o zo bekende stem, die ik liever niet in mijn buurt wilde horen. Stap één was al mislukt. Bij de woorden die hij uitsprak, begonnen duizenden vlinders te ontpoppen in mijn buik. En daardoor wist ik dat het nog niet over was. Kon ik me er tegen verzetten? Kon ik überhaupt mijn gevoelens voor hem ergens stop zetten, gewoon even uitschakelen voor de buitenwereld?
Ik wilde niet dat iemand het zou merken, of dat iemand het zou zien. Zelfs niet van een klein afstandje. Zelfs niet als er mensen waren die dicht bij me stonden. Zelfs niet als ik zelf dacht dat dit het beste voor me was. Zelfs dan zou ik geen uitzondering gemaakt hebben. Maar is dat niet te egoïstisch?
Wat hield dat in, egoïsme? Dat je teveel aan jezelf dacht - oké. Dat kon ik me enigszins nog een beetje begrijpen. Maar de rest dan?
Zachtjes verliet een gesmoorde kreun mijn lippen. Ik had er niet bij nagedacht dat het zo moeilijk zou zijn. Om op zo'n moment afstandelijk te moeten doen, van hem. Ik wilde het totaal niet, maar het moest. Voor mijn eigen bestwil, om het zo maar eens te zeggen. Ik gooide gefrustreerd mijn mobiel in mijn tas.
Laat dat 'potje' voetbal dan maar eens zien, als ze zo graag wilden winnen. Niet dat ik zoveel verstand van sport had, maar in de tijd dat ik met Robin was, zijn me een aantal dingen toch wel duidelijk geworden. Voetbal is niet een gewone sport voor ze, het is hun lust en hun leven, samen met hun gezin, natuurlijk.
Of Robin er ook zo over dacht op dat moment, wist ik niet. Één ding was me wel duidelijk geworden: of hij nou nou wel of niet iets voor mij voelde, het kon me niks meer schelen. Echt niet. Plots hoorde ik een welbekend geluid, het geluid waar iedereen naar uit had gekeken. De training was zojuist van start gegaan.
Luisterend naar alle geluiden, en kijkend van de ene speler naar de andere, scande ik mijn blik af op Robin. Weliswaar had hij niets door - gelukkig maar.
Na wat gestommel en gerommel, drong een akelig gepiep in mijn oren. "Stop, alsjeblieft stop!" riep ik over het veld heen. Ik sperde mijn ogen wijd open.
Wat had ik gedaan? Ik kon niet zomaar het hele veld bij elkaar gaan schreeuwen, dan kreeg ik juist de aandacht. Gelukkig gingen alle spelers weer verder, na een korte blik naar de tribune hebben geworpen. Als versteend luisterde ik naar de piep, die constant bleef. Kon het niet stoppen? Ik sloot mijn ogen voor een paar seconden. Als dit niet zou werken.. "Rose.." drong een lage stem mijn gehoorgang binnen. En ik wist niet hoe of wat, maar van binnen was ik de gelukkigste persoon op deze hele aardbol. Ik mocht van geluk spreken dat hij me nog zag staan, dat hij met me wilde praten. Verbijstering was duidelijk in zijn stem te horen geweest. Ook hij wist niet hoe hij zich moest gedragen, zelfs niet tegenover mij. Wat wel te begrijpen was, ik bedoel, we hebben elkaar al zolang niet meer gezien! "Kan ik straks bij je komen zitten? Na de training, bedoel ik," vroeg hij op gedempte toon. Beslist knikte ik. Opnieuw versteende ik, toen zijn voetstappen terugkeerden, naar waar hij eigenlijk thuis hoorde.

----

Uiteindelijk hebben we die derde plek eerlijk verdiend, toch? Alleen jammer dat de commentator een grote fout maakte door te zeggen dat Klaas-Jan Huntelaar aan het warm lopen was, terwijl dat eigenlijk Daryl Janmaat was geweest. Maar goed, ik heb toch nog leuke screenshots van Huntie kunnen nemen, geen zorgen! Ja, Huntelaar is inderdaad mijn favoriete speler. En daarna volgen Robin van Persie en Arjen Robben. Trouwens, hebben jullie tijdens de wedstrijden, maar zeker ook daarbuiten, gemerkt dat Robin en Arjen hele goeie vrienden blijken te zijn? Aan de foto's te zien, die zijn gemaakt tijdens de wedstrijd tegen Spanje, zijn ze wel heel erg close. Dat is zo lief! Hmm, nu ik toch bezig ben..
Wie is jullie favoriete speler van het Nederlands Elftal? ^^