Weer een plan

Roos schrikt en blijft verstijfd staan. Ze draait zich om. Haar vader staat in zijn ochtendjas voor haar neus. Met zijn armen in zijn zij kijkt hij haar dreigend aan.
Maar in zijn ogen, leest Roos alleen maar ongerustheid.
"Ik...ik..." stamelt Roos.
"Ik was hartstikke ongerust!" zegt haar vader boos. "Ik dacht dat er iets ergs was gebeurd. Ik kwam vanmorgen wat vroeger uit mijn bed dan normaal omdat ik niet kon slapen, ik heb allemaal stomme dromen gehad enzo. Ik ging naar beneden en ik vond het nog zo stil. Meestal ben je vroeger wakker dan ik. Soms ben je in het weekend al naar..."
Roos slikte even. Ze wist wat haar vader wilde zeggen, naar Bella. Zelf vergiste ze zich ook wel eens. Dan zet ze extra vroeg de wekker met het idee dat ze de volgende dag vroeg moet opstaan om naar Bella te gaan, om er de volgende dag achter te komen dat ze in Engeland is, en dat ze niet een, twee, drie terug bij Bella is.
Jeffrey is even stil. Dan kijkt hij weer boos naar Roos. "Het doet er ook niet toe," zucht hij vermoeid, "Waar was je?"
"Ik uh... was bij Harry," liegt Roos, "Je weet wel, de baas van het vogelpark, dat in het natuurpark ligt. Hij vroeg of ik hem wou helpen. Gisteren was ik het vergeten te zeggen. Sorry daarvoor. "
Jeffrey zucht. Hij stijkt even met zijn hand door zijn dikke blonde haren. "Tja... Voortaan alsjeblieft eraan denken om het te zeggen oké?"
Roos knikt.
Haar vader omhelst haar, werpt even een twijfelende blik op haar vieze kleren en gescheurde shirt, en loopt dan weg.
Roos laat haar adem ontsnappen. Ze had niet eens gemerkt dat ze die inhield.
Dat was op het nippertje! De volgende keer moet ze echt voorzichtiger zijn.

Die avond gaat Roos vroeg naar bed. Morgen is het maandag en moet haar vader werken. Hij gaat om acht uur de deur uit, en komt om half zes weer thuis.
Vroeger, in Nederland, was dat heel anders. Jeffrey moest toen altijd vroeg de deur uit, en kwam pas rond tien uur 's avonds weer thuis. Het werk was toen ver weg, hij stond vaak in de file, en moest veel overwerken. Daardoor was hij, als hij weer thuis kwam, moe en gespannen. Nu is dat heel anders.
In ieder geval hoeft ze geen smoes te verzinnen om weer naar de kudde te gaan.
Opeens schiet haar iets te binnen.
Shit! Waarom heeft ze daar niet aan gedacht!? Morgen moet ze natuurlijk werken. Ze kan moeilijk tegen meneer Brown zeggen; 'Hee! Ik kan vandaag niet komen want ik moet even op visite bij die wilde kudde paarden in het verboden deel van het natuurpark waar die vrouw uit het dorp het over had. Je weet wel, die vrouw die in het gekkenhuis heeft gezeten, en altijd roept dat er een kudde is. Ja, die kudde bedoel ik! Ja hoor, bedankt, morgen ben ik weer op mijn werk!'
Dat ging natuurlijk niet...
Ze kan zich ook ziek melden. Maar stel dat iemand van Sunshine Valley haar ziet? Op zich zouden ze haar niet verraden aan meneer Brown, het zijn haar vrienden! En mochten ze dat toch doen, dan zou meneer Brown haar echt niet meteen ontslaan!
Roos knikte. "Ja, morgen meld ik me gewoon ziek, en tegen papa zeg ik gewoon dat ik een dagje vrij had," mompelde ze.
En met die gedachten, viel ze in slaap.