Chapter 2

Vallery den Boden

"Hoi, Daley Blind. Verdediger. Leuke ketting!" Automatisch schiet zijn linkerhand naar de snaai om mijn hals.
"Dankje!"
De palm van zijn hand streelt de huid van mijn hals. Één ogenblik kijken we elkaar aan. Alles lijkt even stil te staan. Maar dan, als door een bij gestoken, schrikt hij en trekt zijn hand terug.
Verward loop ik door naar de volgende. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Stefan onderzoekend naar Daley kijken.
"Daryl Janmaat. Verdediger." de heldere stem haalt me ruw terug uit mijn gepieker.
"Vallery den Boden." zeg ik met een glimlach. Ik probeer niet meer aan het incidentje te denken en concentreer me op de namen.

Als we dan eindelijk alle voetballers en de staff langs zijn, komen we bij Louis van Gaal.
"Welkom, dames, bij de staff van het Nederlands Elftal!"
Iedereen is alweer gaan zitten en klapt als Louis ons keycards omhangt. Glimlachend laten we ons zakken in de twee lege stoelen aan de linker kant van van Gaal. Hij zit aan het hoofd van de tafel. Tegenover me zit van Persie, die me vriendelijk toelacht. Lotte zit tegenover Robben, die ons een bemoedigend knikje geeft. Naast Robben zit Dirk Kuyt, die ons nog onderzoekend aankijkt. Hij haalt één wenkbrauw op en mengt zich dan in het gesprek van Huntelaar en Lens. De andere jongens lijken niet zo met ons bezig te zijn.
"Hoe oud zijn jullie eigenlijk?" van Persie begint het gesprek.
"Allebei 16," antwoord ik.
"Aah, dan mogen jullie nog ongeveer drie uur legaal alcohol drinken." Robben wenkt naar de ober. "Twee champagne voor de dames, alstublieft." Hij draait zich weer terug en knipoogt naar ons.
Ik pak Lotte's hand en knijp er hard in.
"Auw!" schreeuwt ze geschrokken.
"Sorry, ik moest even zeker weten dat dit geen droom is." zeg ik, als ze me vragend aankijkt.
Iedereen aan tafel begint te lachen. Ze hadden allemaal Lotte's schreeuw gehoord en wilden weten wat er aan de hand was.
Dan komt de ober met het voorgerecht: tomatensoep. Gered door de ober!

De kommen worden weer opgehaald en aan de andere kant van de tafel wordt het hoofdgerecht al geserveerd. Ik kan het niet goed zien, maar waarschijnlijk een soort pasta.
Tijdens het voorgerecht zijn we al ontzettend veel te weten gekomen over van Persie en Robben. We hebben het vooral over hun voetbal verleden en toekomst gehad. En over hun kinderen.
"Mag ik iets vragen?" verlegen wendt Lotte zich tot van Gaal.
"Tuurlijk, meid!"
"Is het altijd zo dat er al van die groepjes zijn?"
"Hoe bedoel je?" ook Robben mengt zich in het gesprek.
"Nou," Lotte gebaart naar de jongens aan tafel. "Aanvallers bij aanvallers en verdedigers bij verdedigers enzo."
Bedenkelijk kijken de jongens om zich heen.
"Nee meestal niet. Maar het is zo dat je meer omgaat met de jongens van je plaats. Met hen heb je tijdens de trainingen gewoon het meeste te maken." verklaart van Persie. "Maar meestal gaan we wel met iedereen om. Iedereen heeft wel met iedereen al eens gepraat zeg maar.
"Aah."
Dat mij dat nog niet was opgevallen! Ik laat mijn ogen nog eens over de tafel glijden. Alweer blijft mijn blik hangen bij de jongen met de blauwe ogen. Die mooie blauwe ogen.