8.6

Michaël

Mensen kregen door dat er muziek gemaakt ging worden. Kairi haalde een fluit tevoorschijn en terwijl er haastig wat ruimte werd vrijgemaakt die als dansvloer door kon gaan duikelde Gabrial ergens een viool op.
In de drukte zag ik Aurora nergens, waar ik me een beetje schuldig om voelde. Ze was hier duidelijk niet echt op haar gemak en het begon mensen op te vallen dat ze niet kon ontspannen en mee kon kletsen.
De muziek begon en ik kon een klein glimlachje niet onderdrukken. Mensen reageerden altijd goed op muziek, Aurora mocht in het paleis dan niet gewend zijn om zichzelf te zijn, maar dit moest zelfs voor haar iets herkenbaars hebben.
Naast me zette Silvan een vrolijk lied in over een dronken sufferd die verliefd werd op de vrouw van de barman. Lachend viel ik hem bij en zag hoe Weslin een meisje van haar stoel trok om te dansen, vrijwel direct werden ze gevolgd door andere stellen. Jaren geleden had ik me laten overhalen om eens een keer iets te zingen, waarna ik erachter was gekomen dat ik er goed in was. Het was bovendien wel makkelijk, aangezien ik absoluut niet kon dansen en dit gaf me een goed excuus om het ook niet te hoeven proberen.
Na een klein seintje van Silvan werd de muziek trager en ik grijnsde kort naar hem. Dit was een favoriet van me, juist omdat het in de oude taal was. Bijna niemand wist waar het over ging en het was grappig om ze ernaar te laten raden. Hoewel het gewoon het verhaal was van een van de eerste rijders die zijn draak vond en samen vochten in de oorlog.
We hadden al een tijdje gezongen toen ik het wel weer mooi vond geweest, ik zou het niet toegeven, maar ik miste Aurora. Ze was ergens hier in dezelfde ruimte, maar omdat ik haar niet kon zien bleven mijn ogen haar maar zoeken. Silvan zong door en mijn plek werd al snel ingenomen door een van de vrouwen uit het dorp.
Tot mijn verbazing vond ik Aurora niet op de plek waar ik haar had achtergelaten. Natuurlijk had ze op kunnen staan om iets anders te gaan doen, maar ik betwijfelde of ze zomaar vrijwillig de drukte in zou zijn gegaan.
Ik zag haar lange, blonde vlecht vanuit mijn ooghoeken heen en weer zwiepen en toen ik beter keek vernauwden mijn ogen zich tot spleetjes.
Twee van de jongere jongens uit het dorp probeerden haar allebei mee te krijgen, naar de dansvloer of naar buiten, dat was niet echt duidelijk. Maar ze leken allebei hun best te doen om Aurora in tweeën te trekken en ze stond er een beetje hulpeloos tussenin.
‘Het is echt geen probleem, ik kan met jullie allebei dansen. Alstublieft?’
‘Laat haar los, Marcel. Ze wil jouw rotkop niet zo dichtbij hebben.’
‘Alsof een prinses zit te wachten op jouw zweterige handen, Oliver.’
Aurora stond tussen het tweetal in, haar uitdrukking een mengeling van angst en iets verbetens. Ze had ze allebei gewoon een enorme dreun moeten verkopen, maar om de een of andere reden bleef ze beleefd en liet ze zich als een lappenpop heen en weer trekken.
Marcel en Oliver vielen stil toen ik achter Aurora ging staan en de twee aanstaarde.
‘Weten jullie wat ze doen met mannen die aan een prinses zitten?’ vroeg ik boven de muziek uit.
‘Michaël, we waren niet-‘
‘Die onthoofden ze. En weet je wat Ik doe met mannen die aan een prinses zitten?’ Ze hadden haar inmiddels los gelaten en Aurora deinsde onbewust een stukje bij de twee jongens vandaan, tegen mijn borst aan. ‘Die laat ik eerst door Nyx castreren voordat ik ze onthoofd.’
‘Maar-‘
‘Wegwezen. Voordat ik besluit dat ik het echt doe.’
Ze waren wit als een doek geworden en namen haastig de benen. Ik rolde met mijn ogen en sloeg mijn armen om Aurora heen. ‘Gaat het?’ mompelde ik in haar oor.
Ze draaide zich om en drukte haar gezicht tegen mijn schouder terwijl ze knikte. ‘Ze wilden dansen en ik… ik…’
‘Je had ook gewoon nee kunnen zeggen.’
‘Dat zou onbeleefd zijn geweest. Maar ze wilden me niet los laten.’ Ze wreef over haar armen die ongetwijfeld pijn deden van al het getouwtrek. ‘Je zingt echt prachtig.’
‘Dank je.’ Ik had best door dat ze van onderwerp probeerde te veranderen en besloot dat het tijd was om te gaan. ‘Ik zeg even wat mensen gedag en dan gaan we, goed?’
‘Je hoeft niet-‘
‘Jawel, prinses.’ Ik wilde haar dolgraag in mijn armen houden en haar kussen en aanraken zoals ik dat die middag had gedaan, maar hier bij al deze mensen zou dat meer dan ontzettend ongepast zijn. ‘Kom, dit duurt niet lang.’ Ik pakte haar hand en trok haar haastig mee. Niemand probeerde ons over te halen om langer te blijven, maar Arida liet ons wel beloven om snel weer langs te komen.
Een paar minuten later voerde ik Aurora door de donkere straat mee. Nyx en Salazar wachtte verderop op ons, omdat ze hier niet goed konden landen zonder de boel te slopen.