Chapter #25.

# Ashley

'Jij ziet er moe uit,' hoorde ik iemand achter me geamuseerd zeggen. Ik had zo'n vaag vermoeden dat ik de stem herkende.
'Hoe zou dat toch komen?' vroeg ik sarcastisch. Ik draaide me half om en keek in het grijnzende gezicht van Joe.
'Geen pijnlijke ontmoeting dit keer,' merkte hij op.
'Niet te snel juichen,' antwoordde ik. 'Er zijn genoeg dingen die uit de lucht kunnen vallen, je kan struikelen over een tak, of misschien...'
Joe trok zijn wenkbrauw op. 'Jij bent ook een grote optimist hé,' zei hij.
'Of een realist.' Ik liep verder en merkte, tot mijn genoegen, dat Joe mij volgde.
’Nog veel in de bosjes gezeten de laatste tijd,’ vroeg hij na enkele minuten stilte. Hij keek me uit zijn ooghoeken aan en deed moeite om een grijns te onderdrukken.
’Ik heb me voorgenomen om er geen hobby van te maken,’ antwoordde ik. ’Jij?’
‘Ik zat er alleen maar om jou uit je benarde situatie te helpen.’
Verontwaardigd keek ik hem aan. ’Geef gewoon toe dat je Kevin en Taylor zat te bespieden.’
Lachend schudde hij zijn hoofd. ’Geef jij het toe van jezelf?’
‘Mijn oorbel was uitgevallen en toen moest ik-’
‘Je had helemaal geen oorbellen aan.’
Ik beet even op mijn lip en liep de trapjes naar onze hut op. ’Wel mister smartiepants waarom word je niet detectieve?’ vroeg ik zogenaamd onder de indruk van zijn speurtalent.
’Wel ik dacht erover om misschien-‘
‘Dag Joe.’ Met een grijns sloeg ik de deur dicht eer hij zijn zin kon afmaken. Hopelijk was hij nu niet al te boos. Er zijn gewoon dingen die een meisje moet doen eer ze met een jongen kan praten. Zoals bijvoorbeeld douchen. Tot mijn ergernis hoorde ik vanuit de woonkamer dat er al iemand onder de douche stond.