Luke × 006

Ik keek voorzichtig op toen er na een tijdje nog geen antwoord kwam op mijn vraag of Ashton mij wilde helpen. Toen mijn ogen de zijne ontmoetten, zag ik pijn, ik hield wel van een beetje pijn. Dezelfde pijn die ik eerder vandaag bij hem zag, toen hij ineens op zijn bed lag te huilen. Ik beet op mijn lip. "Ash, wat is er nou?" vroeg ik zachtjes, al had ik ergens al mijn vermoedens. Ashton zei dat het toen kwam doordat hij verliefd was, maar het nogal gecompliceerd was. Dat het nooit iets kon worden. Als hij zich daar eerder deze middag al rot over voelde, is het natuurlijk niet gek dat -dat nu nog steeds zo is. En vraag ik hem met mijn stomme hoofd doodleuk of hij mij wil helpen Jamie te versieren. Natuurlijk doet dat pijn. 'Je bent weer lekker egoïstisch bezig, Luke,' denk ik bij mezelf.
"Sorry, Ash, ik had dat niet moeten vragen," zeg ik nog zachter, bijna fluisterend. Ik twijfel even maar sla dan toch mijn armen om hem heen, voor een vriendschappelijke knuffel. Maar in plaats van dat het iets helpt, voel ik de jongen in mijn armen verstijven. Snel laat ik hem weer los. "Sorry, ik dacht, omdat je zo verdrietig leek... Sorry, nogmaals."
Ik wendde beschaamd mijn blik af. Ik mocht dan wel niet zeker weten of het wel echt zo was dat ik meer voelde voor de jongen, aangezien ik dat ook bij Jamie had, maar het deed mij pijn dat nu zelfs onze vriendschap achteruit leek te gaan. Zou het dan zo erg opvallen? Of was hij gewoon echt boos van net, dat ik geen rekening hield met hem?
"Ik moet gaan, sorry, Jamie wacht. Ehm, doei," zei ik vlug en liep zo snel mogelijk weg.

Het duurde niet lang voor ik aankwam bij het café waar we hadden afgesproken. Het was een klein café en het was er vrijwel altijd rustig, maar ik vond het juist wel fijn. Het werd gerund door een oude man, helemaal in zijn eentje, vandaar dat het geen enorm bekend en groot café was, want dat zou gewoon niet te doen zijn zonder verder personeel.
Ik zette mijn fiets op slot en liep richting Jamie, die gek genoeg buiten voor de deur stond te wachten in plaats van binnen. Ik keek haar vragend aan en zuchtend wees ze mij op een briefje dat op de deur hing.
"Wegens ziekte gesloten."
Fijn, daar ging mijn favoriete café en wie weet voor hoe lang? De eigenaar is al oud, dus wie weet of hij ooit nog terug zal kunnen komen?
Mijn blik verplaatst zich weer naar Jamie en ik denk even na. "Ehm, naar mijn huis dan? Als jij dat ook goed vindt?" stel ik voor.
Jamie knikt en glimlacht. "Lijkt me een prima idee, dan kan ik die vrienden van je ook meteen ontmoeten. De vorige keer vertelde je namelijk hele verhalen over ze, toen je al iets teveel op had. Vooral over die ene gast, hoe heet hij ook alweer? Iets met een 'A'... 'Aceton' … 'Aasgier' …"
"Ashton," zeg ik en glimlach ook, al maakt dit me ietwat nerveus. Wie weet wat ik allemaal over hem verteld heb. Gelukkig hield ik mijn dronken kop toen wel over het feit dat ik misschien verliefd op hem ben en misschien ook niet, want dan zou ze me heel raar aangekeken hebben en wilde ze vast ook niet nog een keer afspreken. Ik bedoel, wat heb je aan een jongen die 'misschien' verliefd is op zijn beste vriend?
Nu ik aan Ashton denk voel ik me meteen weer schuldig. Ik bedoel, vanmiddag was hij totaal overstuur en ging ik naar boven zodra het ietsjes beter ging, om met Jamie af te spreken. Daarna leek hij opnieuw verdrietig en toen ben ik gewoon weggegaan. Wauw, goeie vriend ben ik. Ik heb wel iets goed te maken.
Ineens krijg ik een idee. "Jamie, heb jij toevallig een leuke vriendin die hier een beetje in de buurt woont? Ik heb nog iets goed te maken bij Ashton en wil hem verrassen. Vandaag was hij nogal verdrietig, dus wil ik hem opvrolijken." Ze knikte. "Ik kan Kayleigh bellen? Die woont hier niet ver vanaf."
"Als je dat zou willen doen, graag!" antwoordde ik blij en keek haar dankbaar aan. Ik hoopte dat het Ashton ook echt goed zou doen, ik kon er niet tegen hem verdrietig te zien.