Ashton × 007

Het begon langzaam te dagen bij Luke dat er iets met me was. Ik wilde hem helpen met Jamie, echt. Dat is wat vrienden doen, elkaar helpen. Maar ik kon het niet. Die vraag of ik hem wilde helpen met indruk op haar maken brak om de een of andere reden mijn hart. Ook al wist ik allang dat Luke niks in me zag, en ooit zou gaan zien. Maar het deed pijn. Ik wilde zoveel zeggen, maar er kwam gewoon niks uit mijn keel toen hij vroeg wat er met me was. Het enigste wat ik kon doen was hem bijna emotieloos aan blijven kijken. Zijn woorden, die me hoorde te helpen werkte op de verkeerde wijze, en hielpen dus helemaal niets, en maakten alles erger. Het toppunt was toen hij zijn armen om me heen sloeg, en ik versteende volkomen. Hij liet me snel weer los, en bood zijn excuus voor de zoveelste keer aan. Ik wilde echt zeggen dat het niet gaf, en dat dit alles, vooral mijn gedrag, niet zijn schuld was. Maar in plaats van dat zei ik helemaal niks, en bleef ik wezenloos naar de grond staren. ´Lekker bezig weer, Ash.´ dacht ik bij mezelf.
Waarom deed ik nou zo achterlijk in het bijzijn van hem? Hij zei vlug dat hij moest gaan, en liep snel weg. Ik bleef dus alleen achter in de kamer. Waarom kon ik niet gewoon normaal een vriendin zoeken? Waarom moest ik nou weer zo nodig verliefd worden op mijn beste vriend? Ik ging op het bed zitten, en vlocht mijn vingers in mijn haar. Waarom? spookte hetzelfde woord weer door mijn hoofd.

Ik keek op toen ik kabaal in de keuken hoorde. Michael liet weer eens een glas uit zijn handen vallen, en natuurlijk had hij Calum weer verweten dat het zijn schuld was. En zo ging het dus dagelijks. Ik schudde lachend mijn hoofd, en richtte me weer op de tv. Veel interessants was er niet op, maar wat moest ik anders doen? Ik hoorde een hoop gelach en gegiechel achter me in de keuken, maar besteedde er weinig aandacht aan, niet wetend dat de twee wat van plan waren. Ik sprong op van de bank toen er uit het niets een emmer water over me heen gegooid werd. 'Ik weet dat het warm is, maar een emmer water is wel erg overdreven.' zei ik, en liep naar de keuken. Ik had het kunnen verwachten. De twee liepen nog altijd lachend achter me aan. Ik pak ze wel terug. Ik pakte een fles drinken uit de koelkast, en liep breed grijnzend naar de twee toe. Ik zag ze al kijken, en binnen een paar seconden rende ik lachend en schreeuwend tegelijk achter de twee aan, proberend de fles drinken over ze leeg te gieten. Net toen ik ze naar Michaels slaapkamer wilde volgen werd de deur voor me dicht gegooid en op slot gedaan.
'Wacht maar, ik blijf hier gewoon staan, al duurt het de hele dag.' zei ik, en net toen ik dat zei werd de voordeur open gedaan, en kwamen Luke en twee andere meisjes naar binnen.
"Euh, Ash?" zei Luke, en keek me verbaasd aan. Ik keek op, en verstopte gauw de fles drinken achter mijn rug, en deed mijn haar weer enigszins goed. 'Hi.' zei ik, en glimlachte. Toch was ik nu al jaloers, ik wist dat één van de twee meiden Jamie was. Het meisje wat Luke zo leuk vind. "Waarom ben je zo... doorweekt?" vroeg Luke, en in mijn hoofd antwoordde ik al dat ik nat van hem was. 'Cal en Mikey.' zei ik simpel, en Luke knikte. De twee meisjes keken elkaar even aan, waarna één van de twee al glimlachend naar me toe kwam lopen, en haar hand naar me uitstak. "Hey, ik ben Kayleigh." zei ze. Ik keek haar aan, en stak mijn hand wat ongemakkelijk uit, en schudde die van haar. 'Ashton,' zei ik, en glimlachte ik wat onzeker. "Leuk je te ontmoeten." zei ze vrolijk. 'Ook leuk om jou te ontmoeten.' zei ik.
"Misschien kunnen we dit maar beter in de woonkamer voortzetten." stelde Luke voor, en iedereen knikte. Een aantal seconden later zaten we op de bank. Ik weet niet wat het idee achter Kayleigh was, maar leuk vond ik het niet. Het enigste wat ik deed was met mijn armen over elkaar mokkend naar Luke en Jamie kijken, hoe ze elkaar aan het aflebberen waren. Terwijl Kayleigh duidelijk mijn aandacht probeerde te krijgen. Veel zin in dit alles had ik niet, sterker nog, ik had er helemaal geen zin in. De woede brandde gewoon van binnen, en ik geloof dat het van buiten ook nog te zien was ook. Pech dan, ze mogen best zien dat ik het hier totaal niet mee eens ben. Luke had blijkbaar ineens door dat ik het niet naar mijn zin had toen hij Jamie even tien seconden met rust liet, en keek me zogenaamd bezorgd aan. "Ash? Kan ik je heel even spreken in de keuken? Alleen?" vroeg Luke, en ik haalde chagrijnig mijn schouders op. Wat boeit het ook. Veel chagrijniger kon ik toch niet meer worden.
Ik liep achter hem aan de keuken in, en volgde hem hoe hij op het aanrecht ging zitten.
'Wat?' snauwde ik nog net niet, maar het kwam er wel dicht bij. "Wat is er nou? Waarom doe je zo? Ik doe mijn best om een leuk meisje voor je te regelen, en dan doe je zo. Een bedankje had ook wel gemogen." mompelde hij dat laatste. 'Een bedankje? Waarvoor? Ik heb hier niet om gevraagd, Luke.' siste ik. "Nou, sorry dat ik een goede vriend probeerde te zijn." zei hij. Ik keek hem boos aan. 'Als je echt bezorgd om me zou zijn, en een goede vriend probeerde te zijn had je eerst gewoon naar me moeten luisteren. Ik wil dit niet Luke! Stuur haar maar gewoon naar huis, want verwacht maar niet dat ik ook maar tegen iemand leuk ga doen vanavond. Ik heb het serieus gehad.' schreeuwde ik, en sloeg mijn armen weer woedend over elkaar. "Ik deed mijn best om naar je te luisteren, maar jij was degene die niets los liet en het nergens over wilde hebben! Ik niet. Ik wilde je helpen, maar dat snap jij duidelijk niet. Zoek het dan maar lekker uit, ik heb hier zo ook geen zin meer in. Je wordt bedankt!." schreeuwde hij terug, en keek niet op of om toen hij weer weg liep, en liep me daardoor bijna omver. Ik keek hem na, en mijn ogen werden langzaam maar zeker vochtig. Ik wilde geen ruzie met hem, echt niet, maar ik liet mezelf gewoon gaan.
Ik liep na een tijdje ook weer terug naar de woonkamer, en zag tot mijn verbazing alleen Luke op de bank zitten. Zijn gezicht stond op onweer, en ook zijn armen zaten over elkaar. "Wat moet jij nou weer? Kom je me weer een preek geven over wat voor slecht luisterende vriend ik ben? Want als je dat komt doen rot je maar op.' snauwde hij, en ik beet om mijn lip en keek naar de grond. 'Laat maar.' zei ik, en liep naar mijn kamer om daar me in een hoek neer te laten zakken, en mijn hoofd in mijn handen te verbergen om langzaam in tranen uit te barsten. Wat heb ik gedaan?