Toestemming?

Tot ieders verbazing kreeg meneer Brown tranen in zijn ogen. Roos keek hem verbaasd aan. "Waarom huilt u?" vroeg ze.
"Omdat ik moet denken aan mijn eigen jeugd. Vroeger zou ik dit ook gedaan hebben. Is goed het mag! Ik kan het veulen 's nachts in de gaten houden als het personeel naar huis gaat of er nog niemand is. En als ik het niet kan, kan mijn vrouw het wel doen. Ze is gek op die schattige veulens!"
Roos sprong een gat in de lucht van blijdschap. Ze omhelsde Jessey. "Het mag! Het
mag Jessey!" riep ze blij.
"Hohoho, niet zo snel. Je vader moet het wel goed vinden. Je moet bovendien ook hier op zondag gaan komen," zei meneer Brown.
Roos schrok. Daar had ze niet aan gedacht. Haar vader wil de vader en dochter zondag vast niet opgeven. Haar moeder zou het wel begrijpen, die was ook paardenfreak. Maar haar vader? Dat betwijfelt ze. Ze kan alleen maar hopen dat het mag.
Roos denkt ook aan de kudde. Wanneer gaat ze daar dan naartoe? Als ze overdag op school zit, na school op Sunshine Valley en 's avonds haar huiswerk moet maken... De enige oplossing is dat ze heel vroeg opstaat, nog voor haar vader wakker is, en dan naar de kudde toe gaat. Dan moet ze wel voor zeven uur weer thuis zijn want anders is haar vader al wakker en komt ze te laat op school.
Ze weet niet of ze dat vol kan houden. Ze krijgt het wel heel erg druk. Ze moet natuurlijk ook nog Jolly en de andere paarden beweging geven als de gasten niet meedoen aan de paardrijlessen of als ze ze niet boeken voor een strand, duin of bosrit, of om gewoon in de bak te rijden. En dan nog de dagelijkse stalklusjes...
Nee! Onzin! Natuurlijk houd ze het vol! Er zijn mensen die het veel zwaarder hebben dan zij! Ze moet niet zo zeiken. Gewoon haar leven vol proppen met leuke dingen dan heeft ze geen tijd om aan de ellende op school te denken.
Hopelijk mag het van haar vader. Als het niet mag, dan houd het op.

Roos zit samen met haar vader aan het avondeten.
"Zo, en hoe was het op school?"
"Leuk."
"Nog nieuwe juffen of meesters gehad?"
"Pap, zo noemden we dat op de basisschool. Nu noemen we het docenten."
"Sorry hoor lieverd!" lachte Jeffrey.
Roos glimlachte, "Maakt niet uit hoor pap. Maar uh... ja voor aardrijkskunde hebben we meneer Owens. Hij is heel zenuwachtig en heeft niet echt de controle over de klas. We hielden een propjesgevecht." Roos vertelt er maar niet bij dat ze niet mee deed omdat ze het zielig vond voor meneer Owens, en dat ze haar watje noemde en allemaal op haar en meneer Owens mikten.
"Zulke mensen moeten eigenlijk meteen ontslagen worden," zegt papa chagerijnig, "Die kunnen het totaal niet!"
Roos begint maar ergens anders over. "Ik heb nog met mevrouw Moore gepraat, van Engels,
over de bijles en de Nederlandse toetsen."
"Ja ja, je lieve vadertje wil wel wat extra's voor zijn dochtertje betalen. Maar krijg je bijles? Je was toch altijd goed in engels? En op het vakantiepark helpen ze toch allemaal?" vroeg Jeffrey.
"Ja, maar ze helpt me om het vloeiend te spreken. Dat duurt best lang en met haar hulp gaat het beter," legde Roos geduldig uit.
Haar vader knikte.
Roos vond het nu wel een goed moment om over het veulentje van Polly te beginnen.
"Zeg pap, ik uh... wilde je eigenlijk iets vragen. Namelijk ik..."
Ze werd abrupt onderbroken door de telefoon. Haar vader werd meteen geïrriteerd.
"We zitten te eten," mopperde hij.
"Ik neem hem wel!" Roos sprong op en rende naar de telefoon. "Met Roos."
"Met meneer Brown. Ik wou even vragen of je al weet of het mag."
Roos slikte even. "Ik heb het nog niet gevraagd aan papa," stamelde ze.
Jeffrey keek meteen op. "Je hebt wat nog niet aan mij gevraagd?"
Roos wilde al tegen meneer Brown zeggen dat ze hem terug zou bellen, maar toen kreeg ze een plan. Haar vader zou vast eerder naar meneer Brown luisteren dan naar haar!
"Meneer Brown, ik geef papa wel even dan kan u het vragen." En zonder het antwoord af te wachten duwde ze haar vader de
telefoon in zijn handen. "Meneer Brown," zei ze en ging weer aan tafel zitten. Haar vader nam op. "Hallo met Jeffrey."
Roos keek afwachtend toe.
Even was haar vader stil. Ze zag zijn gezicht veranderen.
Op een gegeven moment stond haar vader op en liep naar de keuken. Hij deed de keukendeur achter zich dicht, zodat Roos het niet meer kon volgen.

Na een tijdje kwam haar vader weer binnen en legde de telefoon weer op de hoorn.
Roos keek haar vader verwachtingsvol aan, toen hij weer aan tafel kwam zitten.
Jeffrey zuchtte. "Ik weet hoeveel je van paarden houd," begon hij.
Roos zuchtte bang. Aan haar vaders bedenkelijke gezicht te zien mocht het waarschijnlijk niet.
Roos begon meteen haar vader proberen te overtuigen, "Papa, als ik niet voor het veulen zorg dan haalt hij het niet en dat wil ik niet.
Er veranderd niet veel! Alleen dat ik in plaats van half zes een uurtje later thuis kom! Ik beloof dat ik je zal helpen met klusjes hier in huis! Afwassen, koken, stofzuigen, wassen, poetsen... Mama zou precies hetzelfde hebben gedaan. Zij zou me begrijpen en van haar zou het mogen!" Helemaal buiten adem hing Roos over de tafel.
"Hohoho," begon haar vader. "Ik heb nog niet gezegd dat het niet mocht."
"Echt niet?" vroeg Roos ongelovig.
"Heb je het me horen zeggen dan?"
"Nee?"
"Luister. Ik heb nooit iets begrepen van jou en je moeder. Jullie lijken veel op elkaar. Al heb je die mooie ogen van mij," grapte haar vader.
Roos lachte.
"Je moeder zou inderdaad precies hetzelfde hebben gedaan lieverd. En ik zie natuurlijk ook dat je blij wordt van die dieren. Je hebt het hier beter naar je zin dan ik had durven hopen!" Jeffrey glimlacht. Hij heeft tranen in zijn ogen.
"O pap!" Roos viel haar vader om de hals.
"Je schoolwerk moet er niet onder lijden hoor!" waarschuwde haar vader.
"Nee pap..." Roos gaf haar vader een kus. "Ik hou van je," fluisterde ze zachtjes in zijn oor.