10.1

Aurora

“Je moet er anders mee omgaan dan met het oefenzwaard.” Silvan staat achter me en past de houding van mijn hand iets aan. “Dit zwaard is lichter en heeft een dunnere kling dan de oefenzwaarden. Je hoeft nu minder kracht te zetten om het zwaard voort te bewegen, maar je moet andere zwaarden anders op vangen. Ook al is deze kling waarschijnlijk even sterk als van de oefenzwaarden. Het risico dat hij breekt moet je niet nemen.”
Ik luister geconcentreerd naar zijn woorden en probeer alles zo goed mogelijk te onthouden, maar dat zal waarschijnlijk niet lukken. De omgang met zwaarden is voor mij pas een paar weken geleden weer begonnen en ook al herken ik de woorden en weet ik wat Silvan zegt, toch betwijfel ik of ik het nu al in de praktijk zou kunnen brengen.
“Snap je het?”
“Ja. Dank u.” Snel stap ik van hem weg en draai me om, zodat ik hem aankan kijken. “Is het goed als ik terug ga?”
Silvan antwoord niet meteen. Zijn ogen kijken me onderzoekend aan, waardoor ik me nog ongemakkelijker begin te voelen. De neiging om met de rand van mijn shirt te gaan friemelen onderdruk ik en ik kijk hem hopelijk aardig aan. Al zal het waarschijnlijk dichter in de buurt komen van hooghartig.
Toch moet hij iets zien in mijn gezicht, want hij knikt langzaam. “Ga, maar je moet wel oefenen.”
“Dat zal ik doen. Dank u wel.”
Hij krimpt ineen bij het u, maar daar let ik niet op. Bijna uitgelaten loop ik snel naar Salazar en klim op hem. Dat gaat al een stuk makkelijker dan de eerste keer.
Zullen we kijken hoe snel we samen kunnen?
In mijn hoofd lacht Salazar zacht. Wil je Nyx en Michaël soms uitdagen?
Misschien. Jij bent vast sneller dan Nyx. Ik moet alleen nog sneller zijn dan Mica.
Laten we dan maar gaan oefenen.
Zonder verdere waarschuwing stijgt Salazar op. Veel harder en sneller dan normaal. We schieten door de lucht heen als een bliksemschicht en ik moet me stevig vastgrijpen aan de nekstekel voor me en mijn benen strak om hem heen klemmen om niet te vallen. Toch kan ik niet stoppen met lachen. De wind blaast alle plukken haar, die uit mijn vlecht zijn ontsnapt, uit mijn gezicht en de tranen verschijnen in mijn ogen. Nog nooit heb ik me zo vrij gevoeld.