Chapter 18

"Laurel!" Riep Mark blij. Ik trok een big smile en zag vanuit mijn ooghoeken verschillende jongens verbaasd kijken. "Deze wedstrijd doe ik nog niet mee, volgende misschien wel. Maar waarom zijn jullie aan het oefenen? Vanmiddag is jullie wedstrijd!" zei ik. De jongens stonden op en liepen naar het veld. Ze begonnen gelijk met trainen en ik keek toe vanaf de zijlijn. "Jude, kijk voor je! Caleb, niet teveel ego! Lexi, sneller bewegen." Riep ik. Ze probeerde allemaal hard te werken aan wat ik zei. "HURLEY JE BENT TE CHILL BEZIG, ALS JE DE BAL NIET RAAKT IS HET NIET OKÉ!" Riep ik. Hurley gaf een knikje en ik schudde mijn hoofd.

~NA DE WEDSTRIJD~

Ik zat op de bank een tijdschrift te lezen toen de deur werd open gemaakt. "Wat is er gebeurt?" Vroeg ik. "We hebben 2 - 1 verloren." Zei Lexi. "Aww." Iedereen plofte op een bank of liep ergens heen. Ik grinnikte "Zal ik volgende wedstrijd maar weer mee doen dan?" Vroeg ik. Austin knikte. Er werd aan geklopt dus ik sprong op en trok een sprintje naar de deur. Ik trok de deur open en kon mijn ogen niet geloven. "Johan! Wolfy!" Riep ik blij. Ik gaf Wolfy een lange knuffel en daarna Johan. "Ik heb jullie zo gemist." Zei ik terwijl ik bijna op Johan's shirt begon te huilen. Lexi kwam langs lopen om naar boven te gaan. "Jo!" Zei ze. Wolfy en Johan begroette Lexi. "Kom binnen!" Zei ik vrolijk. Ze stapte binnen en ik leek wel een blije hond. "Jongens! Dit zijn mijn beste vrienden, Johan en Troy!" Riep ik vrolijk. Troy stak zijn hand op en Johan deed niks. Ik hoopte dat het goed zou komen tussen Johan en Caleb aangezien ze allebei een beetje arrogant waren. Ik keek de kamer op en zuchtte opgelucht toen ik zag dat Caleb er niet was. "Dus jongens." Zei ik toen iedereen weer zijn ding deed. "Waarom zijn jullie gekomen?" Zei ik blij. "De Coach is opgenomen in het ziekenhuis, hij had een acute hart aanval en ze weten niet zeker of hij het gaat halen." Zei Johan. Mijn blijheid schoot weg en er kwam verdriet voor in de plaats. "Coach? Gaat dood?" Vroeg ik voor de zekerheid. Ik zag dat Troy zich ongemakkelijk voelde. Johan knikte "waarschijnlijk wel." Zei Johan. Tranen kwamen uit mijn ogen en Johan gaf mij een knuffel. "Het spijt me Lor maar ze geven hem uiterlijk nog een week." Zei Troy. "Maar ik kan hier niet weg, ik moet de komende 2 dagen gebruiken om weer te trainen voor de wedstrijd." Zei ik. Johan knikte. "We kunnen zorgen dat je de dag voor de wedstrijd terug bent." Zei Troy. Mijn gezicht klaarde op. "Oke maar ik moet wel een beetje onderweg trainen." Zei ik. Ik trok makkelijke kleding aan. "Jup we kunnen, DOEI IEDEREEN IK BEN OVERMORGEN WEER TERUG!" Riep ik. Sommige waren verbaasd maar niemand hield me nog tegen zelfs Lexi niet.


Sorry peeps niet veel deze keer volgende keer een heel stuk meer van mij in hoofdstuk 20