Chapter 1.2 Kyra

De beelden van een dag vol rauw stonden nog op kyra haar netvlies gebrand. Ze was samen met Dillion aan het stoeien op het grote grasveld in de tuinen van het weeshuis om te kijken wie er sterker was. Zijn bruine chocolade bruine lokken leken net een vogelnest doordat Kyra er al minstens twintig keer met haar handen doorheen gewoeld had. Ze waren nog jong en dat was in haar voordeel geweest. Haar slanke tere lijfje zat boven op dat van hem en haar knieën drukte zijn armen tegen de grond. Beide droegen ze nog hun school uniformen en haar lange kanten marine blauwe rok lag als een deken over zijn onder lijf verspreid. ' Geef je over of ik geef je de kieteldood,'schreeuwde ze naar hem.
Terwijl ze die worden zei had ze in zijn grijs -blauwe ogen gekeken. In zijn ogen kon je de weerspiegel zien van haar ketting die speels heen en weer slingerde in de wind. Aan de ketting hing een Glanzende witte bol met daarom heen een ronde zilveren kooi.
'Ik geef nooit op,' antwoorden hij haar.
Vlak nadat hij die worden gezegd had was zijn glimlach veranderd in een rechte strook. Zijn ogen staarde angstig langs haar heen naar het genen dat achter haar gebeurde. Een vloedgolf van water met daarin resten van auto's en afgebrokkelde huizen kwam hun kant op. Plotseling trokken twee armen haar tegen zijn lichaam. Kyra was ook maar te verbijsterd geweest om ook nog maar te kunnen bewegen. Hun lichamen werd opgetild als een veertje en naar honderden meters verderop versleept. Het water leek van alle mogelijke en onmogelijke richtingen te komen. Er was geen kans op overleving te ontdekken. Gekrijs, geschreeuw, geluiden van de wind en het water sloegen om in een doodse stilte.

Kyra's oogleden voelde zwaar aan en het koste haar veel moeite om haar ogen te kunnen open. Langzaam hief ze haar hoofd op en keek om haar heen. Nog geen twee meter van haar af lag een blauwe busjes op zijn kant. Er om heen een zee van glas scherven. Van de glasscherven die nog als ijspegels aan de ramen hingen druppelde bloed. Huizen waren afgebrokkeld en sommige zelfs helemaal tot aan de grond aan verwoest. Aan de eikenboom verderop in de straat hing het lichaam van jonge van rond de twintig aan de takken gespietst. Een gil ontsnapte uit haar mond ze drukte met haar handpalmen tegen de harde stenen zodat ze zich om kon draaien en kroop achteruit. Aan de linkerkant van de straat leek de schade zelfs nog veel erger te zijn. Door de straten galmde het geluid van een auto alarm.
Het geluid bonsde in Kyra's hoofd en als reactie plaatste ze haar handen tegen haar oren. De beelden van de vloedgolf schoten als foto's door haar gedachten. Toen besefte ze zich weer dat ze op het moment niet alleen was.
'Dillion,' ze schreeuwde en hoopten op een antwoord, maar op het auto alarm na was het voor de rest een stil.
Keer op keer riep ze zijn naam daarna besloot ze om te roepen of er überhaupt nog iemand was. De kleine meid van elf wist toen nog niet dat ze als enige overlevenden uit deze ramp was gekomen. Sjokkend en schreeuwden liep ze door de straten. Uiteindelijk vond ze zijn lichaam ze had zijn bruine haren herkent. Het lag in een onnatuurlijke houding tegen de afgebrokkelde wanden van een oude supermarkt aan. Ze had naast zijn lichaam gezeten en gekeken naar dezelfde grijs- blauwe ogen. Iemand had haar ooit verteld dat de ogen het venster van de ziel zijn. Aan alles was te merken dat zijn ziel het lichaam verlaten had. Zijn oogkassen stonden leeg en leken grauw. Kyra was tegen zijn ijzige lichaam aangekropen, omdat ze bang was geweest. Het lijk van Dillion was nog het enige stukje bekende. De tijd leek langzaam weg te tikken tot ze haar ogen sloot. Ze was vermoeid geworden van alle informatie die ze in een korte periode naar binnen had gekregen. 'Deze leeft nog,'had een man geschreeuwd. Kort daarna hadden twee sterke mannen handen hadden haar opgetild, maar haar ogen waren te zwaar geweest om te kunnen openen en haar mond kurkdroog. Voor de tweede keer op die dag was er alleen maar duisternis.