Verdriet

Het was woensdagavond, half zeven. Roos kwam thuis van weer een dag hard werken. Ze was kapot.
Iedere dag om half vijf opstaan om naar de kudde te gaan, twintig minuten er naartoe fietsen, half zeven weer twintig minuten terug fietsen, naar school, uit school een half uur fietsen naar Sunshine Valley, daar hard werken, half uur terug fietsen, eten, huiswerk maken en even tekenen, vaak pas om elf of twaalf uur naar bed, en de volgende dag begint alles weer opnieuw. Kortom, Roos kon niet meer. Maar ze had het er graag voor over. Ze kreeg er veel dingen voor terug, een diploma, salaris, Wonder, vriendschappen op Sunshine Valley en natuurlijk een bijzondere band met een wilde kudde pony's!
Roos liep uitgehongerd naar de keuken. Het rook heerlijk. Sinds wanneer kon haar vader zo goed koken? Meestal was alles aangebrand en moest Roos uitgeput in de keuken gaan koken. Verder moest ze natuurlijk ook nog helpen in het huishouden want haar vader werkt ook nog. Maar Roos liet niks merken. Ze wilde Wonder, en alles waar ze zo hard voor heeft gewerkt, niet kwijt.
Roos keek verbaasd naar het lege fornuis. Geen pannen. Roos liep door naar de woonkamer. "O lekker! Je hebt chinees gehaald," riep Roos toen ze de papieren tassen van de chinees op de eettafel zag staan.
Roos plofte neer, blij dat ze kon zitten.
"Ja, zal ik doen," haar vader legde de telefoon weer neer. "Roos ik had net de conrector aan de lijn."
Roos slikte. Zou Avery weer iets over haar hebben verzonnen en het aan de conrector hebben verteld.
"Ik heb niks gedaan pap, echt niet," zei Roos in paniek.
Haar vader ging tegenover haar aan de tafel zitten. "Als alles te zwaar voor je is, snap ik dat. Negen weken geleden zijn we hier komen wonen. Kort nadat mama..." Jeffrey zuchtte even, maar herstelde zich. "Het is natuurlijk geen reden om schooleigendommen te gaan vernielen."
Roos keek haar vader niet begrijpend aan.
"Ik had dus net de conrector aan de lijn, en die vertelde dat de conciërge naar hem toe was gekomen. De conciërge vertelde dat hij van de schoonmakers had gehoord dat de spiegel in de meidenwc ineens kapot was. De conciërge had op de bewakingscamera's gekeken, en jou huilend de spiegel kapot zien slaan."
Roos trok wit weg. Ze had gewoon een vaag moment. Het was niet de bedoeling geweest. Ze was gewoon alle hulpeloosheid, en het getreiter van de afgelopen vijf weken helemaal zat geweest. In een vlaag van paniek had ze hem kapotgeslagen. Nu moest haar vader dat gaan betalen. Hij wilde natuurlijk ook weten waarom ze dat had gedaan.
"Ik uhh... Ik was boos. Ik uuh, was uuh..." stamelde Roos. "Ik miste mama?"
Jeffrey zuchtte en nam zijn dochter op schoot. Hij wiegde haar heen en weer als een baby. Anders had Roos dit raar gevonden en zou ze van zijn schoot gesprongen zijn. Maar nu vond ze het alleen maar fijn. Ze begon zelfs te huilen. Haar vader sloeg zijn stevige papa armen om haar heen en gaf haar een kus op haar wang. Geen van beiden, zeiden ze iets. Woorden waren niet nodig. Geen van beiden had meer zin in de chinees.