Charpter ten: afscheid.

Ik wou nog niet naar huis, ik wou niet terug naar mijn ouders, niet terug naar de pijn. ‘’Kun je niet nog een storm laten komen?’’ ‘’Kon ik het maar.’’ Zuchtte Bill.

In de auto was het dodelijk stil. Bill hield de hele tijd mijn hand vast, hij wou niet dat ik ging. In het hotel was de stemming ook al niet vrolijker. Ik pakte de spullen die ik van Bill had gekregen en liepen samen met hem naar de straat. Ik kan nooit meer rustig langs dit hotel lopen! ‘’Gelukkig woon ik niet vijf minuten vanaf hier.’’ Zei ik met een glimlach. ‘’Waarom dan?’’ ‘’Anders hadden we nog maar vijf minuten samen.’’ ‘’Dat is waar.’’ ‘’Ga je me vergeten?’’ Vroeg ik serieus. ‘’Wat! Nee! Nooit!’’ hij stopte en sloeg zijn armen om me heen. ‘’Ik heb nog nooit zoiets gevoeld, ik probeer zo snel mogelijk terug te komen! En ik ga je elke dag bellen en schrijven. Misschien als je vakantie hebt kun je met me mee?’’ ‘’Denk je dat mijn ouders dat goed vinden?’’ ‘’Dan kom ik je halen.’’ Hij liet me los en pakte mijn hand vast en legde mijn hoofd tegen zijn arm, ik kon net niet op zijn schouder, ik was te klein. Langzaam minderde ik mijn pas. ‘’We zijn er.’’ En ik wees naar een van de rijtjes huizen.’’Leuk dan.’’ Bang liep ik naar mijn huis, mijn vader zou boos zijn, heel boos. ‘’Nog even, Loop NOOIT maar dan ook NOOIT meer zomaar naar een overvaller met een pistool!’’ zei hij streng.’’Ik ben die gast anders wel dankbaar.’’ ‘’Ik meen het.’’ Ongemakkelijk stond ik voor de deur, ik wou nog geen afscheid nemen, hij zegt wel dat ik met hem mee mag op tour ofzo, ik kende dit te veel films erover gezien, hij zou me vergeten en ik zou niemand meer voor hem zijn. Zachtjes pakte hij me bij mijn arm en keek me aan. ‘’Je weet wat ik graag zou willen, ben je nog steeds niet van gedachten veranderd?’’ ‘’Nee.’’ Zuchtte ik. Ik begon zijn schoenen te bestuderen in plaats van de mijne zoals ik normaal deed. Hij duwde mijn kin omhoog met zijn wijs vinger. ‘’Ik hou echt van je.’’ En hij gaf een klein kusje op mijn voorhoofd en drukte tegelijk de deurbel in. Op de achtergrond hoorde ik al geschreeuw en pakte Bill benauwd bij zijn shirt en klampte me vast. ‘’Ik wil niet meer geslagen worden! Ik wil niet meer terug Bill.’’ ‘’Het komt wel goed!’’ Mijn hart bonkte in mijn keel, mijn hel begon weer. Toen ik mijn vader de gang in zag komen liet ik Bill snel los. ‘’Hier ben je kreng!’’ en ik werd aan mijn arm naar binnen getrokken. De deur werd meteen gesloten en ik had een klap in mijn gezicht te pakken. ‘’DOE NORMAAL.’’ Schreeuwde ik bang. Toen mijn moeder binnen kwam liet hij me snel los en ik liep snel weer naar de deur, naar Bill, als hij niet al weg was. Hij stond bang voor de deur. ‘’Sorry.’’ Zuchtte ik en liet me in zijn armen vallen. ‘’Ik laat je hier niet lang zitten!’’ ‘’Nee, het maakt niet uit, ik moet gewoon weer wennen laat ik zeggen.’’ ‘’Wenen! Dit is abnormaal HIJ SlOEG JE!’’ ‘’Ik ga naar binnen. Bedankt voor alles.’’ Ik keek hem met een hoopvolle blik aan en hij staarde maar naar me. ‘’Tot snel!’’ zei hij nog snel toen ik de deur sloot. Dit was mijn geluk, mijn geluk zou binnen een dag in een ander land zijn.