Spelletje

Muziek

Alles stond er klaar voor. De gordijnen waren gesloten, zodat er geen enkel streepje licht naar binnen viel. Het was hartstikke donker in de meisjesbungalow, het enige licht dat er was kwam van een aantal kaarsen die in het midden van de woonkamer stonden te branden. Ze gaven een zwak schijnsel, net genoeg om de spullen die in de kring van kaarsen lagen, te kunnen zien.
Femke staarde ernaar en moest toegeven dat de rillingen over haar rug liepen. Toch had ze er wel zin in. Ze had het nog nooit gedaan, maar eens moest de eerste keer zijn nietwaar?
Stef kwam naast haar staan en keek verwonderd naar het bord dat in de kamer lag. Alle letters van het alfabet stonden erop, samen met ja en nee. Verder niks.
“En, vind je het spannend?” vroeg Femke zachtjes.
“Spannend?” herhaalde Stef. “Wat gaan we doen dan?”
Femke’s mond viel bijna open van verbazing. Ze keek Stef aan om te zien of hij een grapje maakte, maar zijn vraag was serieus bedoeld. Hij snapte echt niet wat ze gingen doen.
Femke zuchtte diep. De laatste tijd had ze al zo veel aan Stef moeten uitleggen, zelfs de simpelste dingen begreep hij niet. Het was duidelijk dat hij voor de eerste keer in een vakantiepark werkte, en het was ook duidelijk dat dit de eerste keer was dat hij zich onder de mensen begaf. Hij had jaren op een kostschool gezeten, had hij geschreven in zijn solliciatiebrief. Deze zomer graag eens iets leuks doen, had erbij gestaan, in plaats van met zijn ouders op vakantie gaan, want meestal was dat op een plek waar hij het enigste kind was.
“Dat bord,” vertelde Femke, “is een ouija-bord.”
Stef keek haar niet begrepend aan. “Oe-watte?”
“Ouija. Dat is om geesten op te roepen.”
“Ah.” Stef knikte kort. “Geesten.”
Femke zag aan hem dat hij het nog steeds niet helemaal begreep, maar ze ging hem echt niet uitleggen wat ‘geesten’ waren. Als hij dat niet wist, dan had hij wel echt ergens anders dan op Aarde geleefd. Stef zou vanzelf wel zien wat er ging gebeuren, dacht Femke, dus ze liet hem achter en liep naar het midden van de kamer.

Mellanie ging naast Os zitten. Ze keek een beetje verwonderd naar wat er voor hun lag. Os had het voorgesteld, Mellanie was meteen met het plan ingestemd, maar nu het bijna zover was begon ze wel een beetje zenuwen te krijgen.
“Geesten bestaan niet Mel,” fluisterde ze zachtjes tegen zichzelf. Ze ademde een keer diep in en uit, in de hoop dat ze iets minder gespannen zou worden. Os keek haar lachend aan.
“Bang, Mellanie?” vroeg hij plagend. Een grijs speelde rond zijn lippen.
“Bang? Ik?” Mellanie lachte. “Nooit, Oswald, nooit. Alleen als mijn stijltang geen 200 graden wordt, of als mijn gezichtsmaskertjes op zijn. Want stel je toch eens voor,” Mellanie ging met haar hand door haar lange blonde lokken, die zoals gewoonlijk perfect gestijld waren, “dat mensen mij niet meer zien staan omdat ik er niet genoeg uit zie..” Ze zuchtte theatraal.
Os glimlachte en schoof iets dichter naar Mellanie toe. “Mensen zoals.. Ik?”
“Mensen zoals Vlammetje.” Mellanie zwijmelde bij het idee aan haar vriendje Jim, die de bijnaam Vlammetje had omdat hij brandweerman was.
“Oh, Vlammetje..” Os schoof weer iets verder van Mellanie weg.
“Ben jij nooit bang?” kaatste Mel de bal terug. “Dat je haargel op is misschien?” Ze lachte om haar eigen woorden, maar Os’ gezicht betrok.
“Die is inderdaad.. bijna op..” stamelde hij. Hij ging snel met zijn hand door zijn haren, om te voelen of de gel niet op wonderbaarlijke wijze opeens daaruit verdwenen was. In dat opzicht was hij al net zo ijdel als Mellanie.
“Morgen zal ik wel even nieuwe halen, bedankt om me eraan te herinneren,” zei Os opgelucht. Hij glimlachte naar Mellanie, maar die glimlachte niet terug omdat ze te gespannen was voor wat er ging gebeuren. Ze hoopte dat Os gelijk had, dat het echt geen kwaad kon. Dat het gewoon iemand van de groep was die het glas bewoog en dat er geen echte geesten zouden komen.
Ach, geesten bestonden toch niet. Net zomin als dat er vampieren of aliëns zouden bestaan.

Vier van de zes teamleden zaten al op de grond. De andere twee, Paula en Diederik, stonden nog in de keuken te ruziën.
Paula sloeg haar armen over elkaar. “Ik wil niet, dat heb ik je toch al verteld?”
Diederik zuchtte, het was typisch Paula om niet aan dit soort dingen mee te doen. “Ach, wat kan er gebeuren?”
“Alles, Didi. Je moet niet zomaar contact met geesten zoeken!” Paula wilde boos de bungalow uitlopen, maar Diederik pakte haar vast bij haar pols en trok haar terug.
“Diederik! Wat begrijp je niet aan: ik - wil - niet?” riep ze, nog een beetje bozer dan ze al was.
“Kom op,” probeerde Didi haar opnieuw over te halen. “Het is maar een spelletje.” Hij wilde Paula al meetrekken naar de groep, maar Paula trok zich los en bleef staan. Angstig keek ze naar het bord dat in de cirkel van kaarsen lag. Ze zag dat iedereen er al omheen zat, klaar om met het spel te beginnen. Ze wilde wel geloven dat het maar een spelletje was, zoals Didi beweerde, maar ze kon het gewoon niet. Waarschijnlijk was ze de enige hier in de groep die wél in geesten geloofde, en daarnaast ook geloofde dat het niet de bedoeling was dat je ze ging oproepen.
“Ik wil gewoon niks hiermee te maken hebben,” zei ze zachtjes. Haar stem trilde zelfs van angst.
Didi boog naar haar toe. “Dit is allemaal nep,” fluisterde hij, zo zachtjes dat de anderen het niet konden horen. “Een van ons beweegt het glas, natuurlijk zijn hier geen geesten.” Hij glimlachte liefjes, maar zijn woorden hadden geen effect op Paula. Die bleef nog steeds doodsbang naar het midden van de woonkamer staren.
“Ik ga wel weg, dan kunnen jullie je ding doen. Zonder mij.”
“Paula, alsjeblieft, blijf hier,” bemoeide Femke zich er nu ook mee. Paula wierp een blik op haar vriendin, die haar smekend aankeek. Even tel later waren ook de ogen van alle andere groepsleden op haar gericht. Paula keek van Femke, naar het bord, naar Didi.
De vorige keren dat mensen dit aan haar voorgesteld hadden, was ze er met een simpele smoes onderuit gekomen. Ik ben moe, ik voel me niet lekker, ik heb andere dingen te doen. Maar deze keer zou ze moeten meedoen, ze kon haar vrienden geen leugen vertellen, ze zouden haar toch niet geloven. Ze voelde de blikken van iedereen op haar gericht terwijl ze diep nadacht over wat ze nu zou moeten doen. Ze kon al bijna horen wat de bende dacht: ze vonden het stom als ze niet mee zou doen. Dan was ze dat typische brave meisje, Paula die niks durfde. Dat imago zou dan zeker de hele zomer aan haar blijven kleven, en dat wilde ze liever niet. Ze was hier - na maanden op een strenge school te hebben gezeten - om een beetje haar eigen zelf te zijn.
Ze zag zelfs aan Didi dat hij ook zo over haar dacht. Hij vond haar ook het braafste meisje van de groep. Té braaf.
Dit was het geschikte moment om daar verandering in te brengen, maar als Paula alleen al dacht aan een bewegend glas brak het angstzweet bij haar uit.
“Alsjeblieft?” vroeg Didi. Hij glimlachte opnieuw naar Paula, en die zwichtte.
“Oke,” zei ze kleintjes. “Ik doe mee.”
Didi’s glimlach werd nog breder en hij pakte Paula bij haar hand vast. “Ik zal wel je beschermen hoor.”
“Tegen wat?” lachte Paula. “Er is hier niks.”
Didi lachte ook maar mee. Inderdaad, er was hier niks. Hij geloofde wel keihard in aliëns, maar geesten bestonden gewoon niet.
Paula nam plaats naast Femke, en Didi kwam ook naast haar zitten. Paula keek de groep rond. De gezichten waren bijna niet te zien omdat het zo donker was, maar ze kon iedereen wel onderscheiden. Het leek wel alsof de koppeltjes naast elkaar waren gaan zitten.
Femke zat naast Stef, die zijn arm beschermend om haar heen had geslagen. Ze waren wel niet samen, maar Paula was er zeker van dat er wel iets was tussen die twee. Alleen het feit dat Femke niet kon ophouden met praten over Stef, telkens als ze met de meiden in de bungalow was, bewees dat.
Tussen Mellanie en Os was er nog wat meer afstand, Mellanie was immers ook samen met Vlammetje, maar Paula was er van overtuigd dat die vroeg of laat samen gingen komen. Over het feit dat Os dan met iemand anders ging was ze niet rouwig, want haar verliefdheid voor Os was over. Voltooid verleden tijd.
Paula schrok even toen Didi haar per ongeluk aanraakte, en keek opzij.
“Sorry,” mompelde Didi. Meteen keek hij weer strak naar voren, in het donker kon gelukkig niemand zien dat zijn wangen langzaam rood kleuren.
Diederik was dan de enige jongen in het park die nog vrij was, als het ware, maar Paula moest eerlijk toegeven dat ze niet echt wat voor hem voelde. Hij was af en toe een beetje.. vreemd. Hij geloofde heilig in aliëns, hij sliep onder een deken van zilver plastic (dat zou hem beschermen tegen buitenaardse wezens), hij liep met petjes waarop teksten stonden als ‘Life on Mars’ en zijn favoriete films waren.. aliënfilms, het liefst zo griezelig mogelijk.
Nee, niet het geschikte type voor haar. Al moest ze wel toegeven dat hij altijd lief tegen haar was. Misschien verbeeldde ze het zich, maar het leek wel alsof hij altijd liever tegen haar was dan tegen de rest. Niet dat hij onaardig deed tegen de rest van het team, maar voor haar had hij altijd tijd. Hij zorgde ervoor dat ze samen lunchden. Hij hielp haar met haar job zo veel hij kon. Maar dat zou vast geen dieperliggende reden hebben.