Charpter eleven: Calling Bill.

’’ Ik keek hem met een hoopvolle blik aan en hij staarde maar naar me. ‘’Tot snel!’’ zei hij nog snel toen ik de deur sloot. Dit was mijn geluk, mijn geluk zou binnen een dag in een ander land zijn.

Het was nu twee dagen verder, ik was nog nooit zo vaak geslagen of wat dan ook! Ik miste Bill met heel mijn hart, maar dat zou hem niet terug brengen. Ik spijbelde nu al twee dagen van school, ik was niets meer dan een hoopje verdriet. Ik sloop weer naar de wc en deed de deur op slot. Ik pakte mijn mobiel en keek naar het scherm. ’50 gemiste oproepen. 30 ongelezen berichten.’’ Ik had hem onder 6 kussens versopt om het geluid van de ringtone te dempen, tot ik ontdekte dat er een stil optie was. Ik opende het eerst bericht. ‘’Gaat het, ik wou dat ik wat voor je kon doen, ben ook al wat aan het bedenken maar het lukt me niet, ik word gek hier x bill. De rest van de sms’jes bestonden vooral van ‘neem op, please?’ en hoe het met me ging. Ik vond ook een sms van Lily, ’Je hebt me niet meer gebeld over die M&G hoe was het? Waren ze leuk? Oja hoe is het met jou Xx.’ Ik besloot eerst Bill te bellen, het was nog vroeg en iedereen sliep dus wanneer ik fluisterde kon ik hem bellen. Met trillende vingers typte ik zijn nummer in en hield de mobiel tegen mijn oor. ‘’Destiney!’’ Riep Bill van de andere kant van de lijn. ‘’Hoe gaat het?’’ ‘’Wel oké.’’ ‘’Je weet niet hoe blij ik ben je stem te horen.’’ ‘’Ik de jouwe ook.’’ ‘’Waarom nam je nooit op?’’ ‘’Hij mag niet weten dat ik een mobiel heb, dan kan ik je niet meer spreken.’’ ‘’heeft hij je nog pijn gedaan?’’ ‘’Misschien een beetje.’’ Zei ik terwijl ik op mijn lip beet. ‘’Hoe veel is dat?’’ ‘’Voor elk klein dingetje?’’ Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. ‘’Bill?’’ ‘’Ja?’’ ‘’Hoe gingen je concerten?’’ ‘’Mwah, ze konden beter.’’ ‘’Niet door mij andere teleur stellen.’’ Zei ik streng. ‘’Ik vind je een sterk meisje.’’ Zei hij snel. ‘’Waarom dat dan weer?’’ ‘’Je blijft maar aan andere denken terwijl jijzelf het nog het zwaarst hebt.’’ ‘’Er zijn mensen die het erger hebben.’’ ‘’Zie je.’’ Ik zei niets meer. Wat was ik blij dat ik zijn stem hoorde. ‘’Gaat het?’’ ‘’Wat? O ja hoor, ik was aan het dromen.’’ Hij lachte. ‘’Waar ben jij nu?’’ vroeg ik. ‘’In Italië, het is hier lekker warm, waar ben jij?’’ vroeg hij sarcastisch.’’Op de wc.’’ ‘’Wat moet jij op de ….. laat maar.’’ Zei hij snel. We praatte nog wat over domme dingen, hij kon me niet helpen op het moment maar alleen praten maakte me al gelukkig.’’ Wat doe je daar?’’ vroeg mijn vader opeens. ‘’Shit, hij staat voor mijn deur. Daag.’’ ‘’Hou van je.’’ Bij die woorden klikte ik hem weg en probeerde mijn mobiel te verstoppen in mijn zak. ‘’Ik vroeg je wat!’’ ‘’Ik zit op de wc mijn behoefde te doen!’’ ‘’Tegen wie praatte je dan?’’ ‘’Ik had alleen een liedje in mijn hoofd!’’ ‘’Kom van die wc af!’’ ‘’Maar ik ben….’’ ‘’NU!’’ Snel deed ik alsof ik de wc doorspoelde. Langzaam deed ik de deur open. ‘’Leeg je zakken!’’ Nee, hij zou mijn mobiel vinden, dat was ik helemaal alleen. ‘’LEEG JE ZAKKEN!’’ schreeuwde hij. Ik probeerde mijn mobiel onopgemerkt in mijn mouw te doen, maar hij zag het en pakte hem af. ‘’Geef terug!’’ ‘’Wat moet je hier mee, of beter? Van wie heb je deze?’’ ‘’Bellen?’’ ‘’Naar wie?’’ ‘’Vrienden!’’ ‘’’Die heb je niet, dat weet je zelf ook wel.’’ Hij deed de mobiel in zijn zak en liep weg. ‘’Geef terug! Alsjeblieft?’’ ik liep achter hem aan naar de keuken. ‘’Nee.’’ Als hij mijn mobiel ging bekijken zou hij alle sms’jes van Bill lezen. ‘’Mag ik dan één , één sms sturen?’’ Ik smeekte het hem. Hij bleef gewoon rustig een boterham belegen. Ik ging op mijn knieën zitten en bleef hem aankijken. ‘’één maar.’’ Hij trok me aan mijn haren weer overeind. ‘’Dan moet er iets tegenover staan.’’ Lachte hij. ‘’Wat dan?’’ zei ik terwijl de tranen al over mijn wangen liepen. ‘’Je mag wel weer zo’n kusje geven zoals laatst.’’ Nee, niet dat opnieuw. Een keer was hij boos en smeekte ik hem ook, alleen dan om op te houden met slaan, hij stelde dezelfde voorwaarde. ‘’Eerst een sms’je.’’ Hij draaide zich weer om en ging verder aan zijn boterham. Shit, Ik wist zijn nummer, ik kon de huis telefoon pakken, moest alleen wachten tot hij weg was. Ik liep de keuken uit naar mijn kamer, hoe kon iemand zo gemeen zijn? Wat was er mis gegaan in zijn jeugd man. De hele dag tot drie uur bleef ik op mijn kamer. Hij zou nu wel weg moeten zijn. Ik stond op en liep naar benden recht naar de telefoon. Ik toetste het nummer van Bill in en deed de hoorn tegen mijn oor, ik hoorde alleen een lange piep. ‘’Je dacht toch niet dat ik dom was?’’ Ik keek naar mijn vader die uit de gang kwam. Boos liep ik weer naar boven en sloot me daar op. Ik wou weg, ik kon weg, maar waar moest ik heen, ik zou niet zomaar weer iemand vinden.