042 Thorin

Voorzichtig neem ik Eleanor op in mijn armen en ga ik terug naar mijn slaapkamer, waar ze zichzelf eerder had in opgesloten Dat heb ik haar niet verteld, denkend dat het toch geen verschil uitmaakt. Ik leg haar op het bed, waarna ik een van de lakens over haar heen leg. Even zet ik me naast haar neer op het bed en wrijf verdwaalde haren uit haar gezicht. Ze lijkt wel vredig te slapen, alsof ze een zorgeloos leven heeft. Ik sta recht en kijk even door het raam, hopend dat de tranen die in mijn oogleden opstapelen snel verdwijnen. Nog steeds voel ik me deels verantwoordelijk voor welk onrecht haar stiefvader haar heeft aangedaan, kon ik de tijd maar terugdraaien doormidden van Gandalf's magie en dat moment veranderen. Andere woorden tegen haar zeggen, haar meesleuren naar Erebor en haar geluk laten zien. Nee geen geluk, enkel het gevaar die Smaug bracht en de aanval die we nadien in Moria hebben moeten doorstaan. Ze had dan kunnen sterven, ik had haar dan kunnen verliezen voor altijd. Even zucht ik, wat is het leven toch gecompliceerd. Door het gewroet in het bed, draai ik me om en zie ik aan Eleanor's houding dat ze een nachtmerrie heeft. Nog voor ik bij haar ben, schiet ze rechtop en hijgt ze als bezeten. Zweetdruppeltjes staan op haar voorhoofd en tranen verlaten haar ogen. Ik ga terug naast haar zitten en hou haar in mijn armen.
'Shhtt, het was maar een droom.' probeer ik haar te sussen, maar het lijkt niet echt te lukken. Ze schudt heftig haar hoofd en blijft verder snikken, terwijl ze haar armen stevig om me heen houdt.
'Nee het was niet zomaar een droom Thorin, ik ben zo bang. Ik voel het gewoon dat er iets heel ergs gaat gebeuren, ik wil je iet kwijt geraken. Op geen enkele manier, ik hou van je.' vertelt ze me. Tranen stromen uit haar ogen terwijl ze de woorden langzaam zegt. Op haar slaap druk ik zacht een kus, waarna ik mijn vingers door haar haren laat gaan en het gehuil vermindert. Ik weet dat het haar kalmeert, dus blijf ik door haar haren heen gaan tot het meeste gehuil over is.
'En samen zullen we ervoor zorgen dat we bij elkaar blijven, wat ze ook proberen. Ik hou ook van jou Eleanor en daar gaat niemand iets aan kunnen veranderen.' zeg ik troostend tegen haar. Ze maakt zich wat losser uit mijn armen en kijkt me met grote ogen aan. Liefdevol strijk ik opnieuw mijn hand door haar haren.
'Beloofd?' vraagt ze fluisterend. Een kleine glimlach kan ik niet onderdrukken en ik kijk haar recht in de ogen aan.
'Beloofd.' fluister ik terug. Ze zucht even opgelucht, waarna ze naar me toe buigt en haar lippen op de mijne drukt. Met mijn ene hand neem ik haar hoofd vast en zacht kus ik haar terug.

Na verschillende zoenen en knuffels, besluiten we dat het tijd is om te gaan slapen. Het is onderhands later geworden dan middernacht, maar de muziek in de gangen klinken nog steeds even luid en vrolijk.
'Ik denk dat ze van geen ophouden weten daar.' grapt Eleanor en glimlacht even. Het maakt mijn hart warm, waardoor het sneller begint te slaan en ik betrap mezelf erop dat ik haar blijf aanstaren als een verliefde tiener. Verlegen draai ik mijn hoofd weg, maar dat zal ik natuurlijk nooit toegeven.
'Het zal niet lang meer duren denk ik, aangezien we morgen verder moeten met het opruimen. Je mag hier terug slapen, als je dat wilt.' zegt ik haar. Ze kijkt me vragend aan, alsof ze met haar ogen een moeilijke vraag probeert te stellen.
'En jij dan? Dit is jouw kamer, niet waar?' verrast kijk ik haar aan, nadat ze dat zegt.
'Hoe weet je dat?' vraag ik aan haar, zonder haar vragen echt te beantwoorden.
'Door de spullen die in de kasten liggen en nu ben ik het zeker door je reactie.' vertelt ze. Ik glimlach even, even niet wetend wat te zeggen.
'Ik slaap nu enkele kamers verder, in mijn vader zijn kamer.' zeg ik. De gedachte dat mijn vader er niet meer is, maakt me wat triestig. Ik draai me om en stap naar buiten en doe de deur achter me dicht. Ze heeft zelf genoeg problemen, ik ga die van mij er dan niet bij proppen.
'Thorin, doe niet zo. Wat scheelt er?' hoor ik Eleanor zeggen, maar ik stap gewoon verder.
'Thorin!' roept ze, tevergeefs. Iedereen heeft zijn geheimen, iedereen heeft zijn schaduw en iedereen heeft zijn open wonden die een ander niet ziet of die hij niet aan anderen laat zien. Ik doe de deur van de kamer open, maar wordt tegen gehouden doordat Eleanor me knuffelt. Haar hoofd steunt op mijn schouders, haar handen gaan van mijn zijden naar mijn buik en haar lichaam tegen mijn rug gedrukt.
'Vertel het me, ik wil er zijn voor jou. Jij bent er ook steeds voor me, ook al wil ik dat niet altijd inzien. Ik wil naar je luisteren, Thorin.' fluistert ze in mijn oor. Tranen wellen in me op, maar toch kan ik ze tijdig inhouden.
'Mijn vader ... Ik heb hem niet meer gezien sinds...' veel woorden komen er niet uit mijn mond en voor ik het besef, lopen de tranen van mijn wangen. Eleanor knuffelt dichter tegen me aan, drukt een kus op mijn wang en kijkt me aan.
'Ik vind het naar voor je, ik hoop dat hij gewoon ergens verscholen zit en dat jullie elkaar snel zullen terug vinden.' zegt ze. Ze kijkt me oprecht aan, ik zucht even en draai me om naar haar. Ik neem Eleanor vast in een knuffel en laat mijn hoofd nu op haar schouder leunen. Ik ben blij dat ze nu bij me is, opgelucht dat ik het haar gezegd heb. Hopelijk heeft ze gelijk en kom ik hem misschien opnieuw tegen als Erebor in zijn glorie herstelt is.