• 9 • Sella

Enkele dagen later was hun tijd in het bos weer afgelopen en gingen ze weer terug naar het leven met elektriciteit. Een dag later was Sella jarig. Ze vierde het met iedereen van haar kamp: vanzelfsprekend waren er geen mensen van de andere kampen uitgenodigd. Geis en Berda waren wat later, al hadden ze daar geen reden voor gegeven.
Sella was niet een groot feestbeest, maar het was voor het eerst dat ze dolblij dat ze jarig was. Ze zou eindelijk volwassen worden en dat was een perfecte timing, want als ze twee dagen later geboren zou zijn, had ze nog een jaar langer moeten wachten. Ieder jaar op 1 januari werden alle 18-jarigen "vrijgelaten" uit het dorp. Het was dan niet meer nodig om mee te doen aan de maandelijkse overlevingsdagen; dit jaar waren Ludewei en zij aan de beurt.
Alleen Geis en Berda, de kampleiders, waren hier sinds hun 18e gebleven. Berda had wel eens verteld dat ze zich hier nu eenmaal thuis voelde. In tegenstelling tot Sella was zij in het dorp geboren en getogen. Ze voelde zich er thuis.
'Van harte gefeliciteerd, Sella!' Ludewei was de laatste op Geis en Berda na en gaf haar drie kussen voordat hij haar een pakje overhandigde. 'Maak hier in de gang maar open.'
'Oh.' Sella deed wat haar gevraagd werd en werd knalrood toen ze het kettinkje zag dat hij gekocht had.
'En? Vind je het mooi?'
'Ik -' Ze wist niet wat ze moest zeggen. Natuurlijk was het mooi: het was klein, subtiel, een soort hartje van zilver, en haar naam stond erop. Het voelde alleen zo verkeerd dat Ludewei het aan haar gaf. Alsof ze een stel waren. Iets wat Sella niet wilde, want naast het feit dat ze zich eigenlijk niet tot hem aangetrokken voelde, wilde ze zich niet te veel binden aan de mensen hier. Natuurlijk was ze met hen opgegroeid, maar ze was niet van plan om hen na de uitweiding - de dag dat ze zouden vertrekken - nog te zien. Ze wilde meer van de wereld zien, de omgeving waar ze sinds de dood van haar ouders niks meer van mee had gekregen. Toen ze negen was waren ze gestorven, Sella wist niet eens meer hoe, en sindsdien zat ze in Zofora. Vanaf haar twaalfde was ze verplicht geweest mee te doen met de overlevingsdagen en sindsdien had nooit meer anders geweten, maar de vage herinneringen die ze had aan haar tijd met haar ouders en zusje, maakten haar zo nieuwsgierig dat ze terug wilde naar de plek waar ze ooit gewoond had. Ze leerden weinig op school over de rest van de wereld: ze had geleerd het Nederlands en het Engels te beheersen en verder kregen ze voornamelijk les in het overleven zonder elektriciteit en over verschillende manieren waarop ze elektriciteit konden opwekken als ze zonder zouden komen te zitten. Het was het leven wat ze gewend was, maar Sella wist dat er meer moest zijn. En ze was vastberaden erachter te komen. 'Ik vind het mooi,' zei ze tegen Ludewei. 'Dankjewel.' Ze glimlachte naar hem.
'Moet ik hem omdoen?'
Ze schudde haar hoofd. 'Ik - ik zal het bij de andere cadeautjes leggen. Maar - dankjewel.' Ze gaf hem een vluchtige omhelzing en liep toen vlug terug naar de meidenslaapzaal, waar ze haar verjaardag vierde.