Mama, ik kom er aan

Tranen rolden over mijn wangen als een stille schreeuw om hulp. Toch hield ik mijn lippen op elkaar geperst, waardoor mijn tanden zich diep in mijn onderlip boorden. Mijn ademhaling was raspend en onregelmatig, met af en toe een stille snik. Ik kon het niet meer. Ik was het zat. Niemand zou me toch missen.
Mijn handen gleden voor, wat ik hoopte, de laatste keer over de oude foto van mijn moeder. Ik kon niet wachten tot ze eindelijk haar armen naar me uit zou strekken om me mee naar het hiernamaals te nemen. Met een kleine glimlach dacht ik terug aan de herinneringen waarin ik samen met haar was. De warme, liefdevolle omhelzingen en de gezellige uitjes. Hoe ze me troostte met haar lieve woorden en me in slaap zong.

“Ik houd van je, mama.”

Tranen baanden zich een weg over mijn wangen en drupten neer op mijn handen. Ik draaide mijn hoofd zo dat ik de tranen kon zien vallen en zag hoe ze uit elkaar spatten als ze neerkwamen. Ik keek naar mijn vingers, spelend met het mes in mijn handen. Een kleine, onvoorzichtige beweging zorgde ervoor dat ik per ongeluk in mijn duim sneed. Niet dat het meer uitmaakte. Ik was toch niet van plan meer op deze aardbodem te blijven. Al was ik liever wel een pijnlozere dood gestorven.

“Ik houd van je, mama.”

Langzaam tilde ik het mes op met mijn rechterhand en kantelde mijn linkerarm zo dat mijn pols naar boven wees. Nog langzamer duwde ik het mes lichtjes op mijn gehavende huid. Vele sneeën tekenden mijn huid al, samen met de littekens die eruit ontstonden. Ik liet mijn blik afdwalen, waarna ik mijn ogen sloot. Ik zette steeds meer kracht op het mes en begon mijn huid open te snijden. De warme vloeistof die uit de vers ontstane wond kwam, drupte over mijn arm, maar het was nog niet genoeg. Een klein stukje verder zette ik het mes opnieuw neer, om hem nog gewelddadiger in mijn vlees te duwen. Een overweldigende pijn trok door mijn lichaam, samen met een raar gevoel van opluchting. Misschien kwam het doordat ik wist dat ik snel van die pijn, samen met al het andere, af zou zijn.

“Ik houd van je, mama.”

Ik opende een laatste keer nog mijn ogen, maar kreeg door dat mijn zicht al steeds slechter werd en ik mijn besef voor tijd en ruimte steeds verder verloor, wat ervoor zorgde dat ik al vrijwel niets meer zag. Een laatste snik ontsnapte aan mijn lippen, voordat ik toeliet dat de duisternis me op zou slokken.

“Heb je me gemist, mama?”