{002} Calum Hood

Na een busreis van ongeveer een halfuur, zijn we er eindelijk; de parkeerplaats van de Efteling. Het was in de bus zelf echt hilarisch, we waren de hele tijd Adams aan het irriteren en hij werd er helemaal gek van. Michael gooide na een tijdje zelfs mijn wortel naar zijn hoofd, maar gelukkig wist hij niet dat wij het gedaan hadden.
De meeste leerlingen rennen meteen de bus uit – ik ben er één van -, wat Adams en de buschauffeur niet erg blij maakt. Mevrouw Conley, de mentor van H4A, de klas die bij ons in de bus had gezeten, rende echter vrolijk achter de leerlingen aan. Ik lach me kapot als ik haar zie, huppelend als een klein meisje dat voor het eerst naar de Efteling gaat.
Eerst moeten we nog helemaal over de parkeerplaats lopen – om de één of andere reden staan onze bussen bijna helemaal achteraan – en na een paar minuten lopen zie ik het eindelijk; de Efteling.
Het is jaren geleden dat ik er ben geweest, en hoewel ik zestien ben en in de vierde zit, vind ik het nog steeds leuk.
‘’Nou jongens, waar zullen we als eerste heen gaan?’’ vraagt Luke, nadat Michael snel een plattegrond heeft gehaald. Wel handig van hem, anders zullen we binnen de kortste keren verdwalen.
Ashton pakt de plattegrond van Michael af. ‘’Uh… zullen we naar de Fata Morgana gaan?’’ vraagt hij. ‘’Dat is heel dichtbij.’’
Michael zucht diep. ‘’Mij best, als we daarna maar in de Piraña gaan,’’ moppert hij.
‘’Is het erg donker in de Fata Morgana?’’ vraag ik. De jongens weten het niet, maar ik ben bang in het donker.
‘’Valt mee,’’ zegt Luke. ‘’Kom, laten we gaan.’’
Ik twijfel even of ik wel achter ze aan zal lopen, maar besluit het toch te doen. Ik kan hier toch niet in mijn eentje blijven staan? En daarbij, het zou wel erg triest zijn als ik niet eens in de Fata Morgana durfde!

Gelukkig is de wachtrij niet erg lang. Van onze school zijn alleen de vierdeklassers er, en verder zijn er alleen maar mensen die vrij zijn nu. Andere kinderen moeten naar school op dit tijdstip en de meesten volwassenen zitten nu op hun werk, dus is het erg rustig. Dat is maar goed ook, want ik ga me altijd vervelen als ik lang in een rij moet staan wachten. Gelukkig heb ik nu Luke, Michael, Ashton en mijn gevulde broodtrommel – behalve de wortel dan – bij me om me te vermaken.
De Fata Morgana zelf is niet echt spannend. We zitten met z’n vieren naast elkaar; helemaal links Ashton, dan ik, naast mij zit Michael en daarnaast zit Luke.
Michael, die zich kapot verveelt, gaat met zijn hoofd op mijn schouder liggen. Hij maakt hele domme snurkgeluiden, waardoor ik telkens in de lach schiet en Ashton hem probeert te slaan. Ik zit er nog tussen, dus kan hij hem niet raken, waardoor Michael begint te grinniken en nog harder gaat snurken.
Als we op het punt zijn waar je de foto’s kan zien die zijn gemaakt, schieten we allemaal in de lach. We staan er niet bepaald charmant op; Ashton’s arm hangt in de lucht omdat hij Michael probeert te slaan, ik lach net keihard en mijn mond staat daardoor wijd open, Michael’s hoofd ligt op mijn schouder en zijn mond staat heel raar en Luke kijkt lachend naar de drie jongens naast hem.
Michael trekt meteen zijn portemonnee om de foto te kopen, waarvoor ik hem als ‘gestoord’ verklaar. Luke maakt er echter ‘geestelijk labiel’ van, wat hem een klap van Michael oplevert met de map waarin de foto zit.

Even later zitten we luid lachend in de Piraña. We zijn allemaal al kletsnat geworden – tot Luke’s ergernis is ook zijn haar nu doorweekt, waardoor het naar beneden hangt – en dan vooral mijn shirt heeft de volle laag gekregen. Michael en Ashton zitten naast elkaar en proberen zich achter elkaar te verschuilen, wat niet echt lukt.
Deze foto is minder erg dan de vorige. We waren er dit keer op voorbereid en Ashton en ik staan er glimlachend op, met onze duim omhoog. Op de foto doet Luke net een poging om zijn haar weer in model te krijgen en Michael staat er met een soort schapengezicht op.
Gelukkig heeft niemand door dat ik constant aan Layla moet denken. Ik zag haar daarstraks lopen, toen ik uit de Fata Morgana kwam en zij er net heen ging. Ze zag mij niet en het liefst was ik blijven wachten om haar foto ook te kunnen bekijken – waarschijnlijk stond ze er weer geweldig op – maar ik werd meegesleurd door Luke.
‘’Oké, wat nu?’’ vroeg ik. Ik hoop ontzettend dat niemand naar de Vogel Rok wil, want die is hartstikke donker en daar heb ik niet bepaald veel zin in.
‘’Joris en de Draak!’’ brult Michael in mijn oor. Normaal zou ik hem een klap verkopen, maar ik ben maar wat blij dat hij geen Vogel Rok zei en duw hem alleen zachtjes van me af.
‘’Nee, zullen we die voor later bewaren?’’ vraagt Ashton. ‘’Het is nu eindelijk rustig bij de Vliegende Hollander. Ik stel voor dat we onze kans grijpen en ons als dappere jongemannen met alle dapperheid die we op dit moment op kunnen brengen naar het spookschip begeven!’’ Die laatste zin zegt hij met de stem van Adams, die hij verrassend goed na kan doen.
‘’Oké, meneer Adams,’’ zegt Michael overdreven braaf. ‘’Maar mag ik dan wel nog een wortel naar u gooien?’’
‘’Helaas grasspriet, de wortels zijn op!’’ roept Luke.
‘’Hé, let op je eigen kapsel, Hemmings!’’ roept Michael terug.
Ashton kijkt me zuchtend aan. ‘’Wat denk jij, komen we nog levend uit de Efteling vandaag?’’
‘’Vast wel,’’ grinnik ik. ‘’Maar het wordt zwaar.’’

Eenmaal bij de Vliegende Hollander aangekomen krijg ik weer de zenuwen. Die is toch ook donker, of vergis ik me nou?
Ik besluit om gewoon in dat stomme bootje te gaan zitten en mijn ogen stijf dicht te knijpen gedurende de hele reis. Dat zou de rest toch niet merken.
In het bootje zitten Michael en Luke vooraan, met Ashton en mij daarachter. Ashton fluistert: ‘’Hé, het is niet erg, hoor, als je het eng vindt.’’ Ik kijk hem verbaasd aan. ‘’Ik weet heus wel dat je bang bent in het donker, Calum. Die andere twee idioten hebben dat gewoon niet door. Maar het valt reuze mee, echt.’’
Ik glimlach naar hem. ‘’Bedacht, Ash.’’ En dan beginnen we te varen. Ik knijp mijn ogen meteen dicht en voel gewoon dat Ashton nu zit te grijnzen.