Hoofdstuk 17

Mackenzie

Een andere deur vloog open en Maxim, mijn buurman, kwam naar buiten gestormd.
'Ik ben niet dood,' merkte ik rustig op. Maxim gaf het meisje dat voor me stond een korte blik en richtte zich toen op mij. Hij vloekte toen hij mij zag en trok toen in een soepel gebaar zijn shirt over zijn hoofd.
Oké daar zag ik de logica niet van in, maar ik ging niet klagen nu ik geweldig uitzicht voor me had. Maxim ging echter snel op zijn hurken zitten en drukte zijn shirt tegen mijn hoofd.
'Hoeveel vingers steek ik op?' Hij maakte een peace teken en ik mompelde rustig "twee". Dit leek hem echter niet te kalmeren. 'Loïs haal wat ijs uit mijn vriezer.' O, het meisje was Loïs. 'Loïs nu!' Loïs die nog altijd in shock leek rende langs ons heen Maxims appartement in. Al hoewel appartement, het was op de begane grond.
'Hoe heet een appartement dat op de begane grond is?' Maxim keek me aan en zijn ogen werden groot.
'Mackenzie volgens mij moeten we naar het ziekenhuis,' zei hij langzaam. 'Je hebt een behoorlijk harde klap op je hoofd gehad.'
'Een ziekenhuis?' vroeg ik pruilend. 'Ik wil geen ziekenhuis. Dat is alleen maar drama en ik heb genoeg drama gehad voor de rest van mijn leven.' Ik gaf hem mijn meest serieuze blik, maar dat leek hem juist niet te kalmeren.
'Misschien moet ik Marlieke...'
'Nee.' Paniek ontstond in me. Skyler was boven. Als Skyler er achter kwam dat ik naar het ziekenhuis ging zou ze in paniek raken en bang worden en gaan huilen en...
'Oké, oké geen Marlieke,' zei hij snel. Blijkbaar had hij mijn paniek gezien. 'Ik breng je wel.'
'Ik stap niet bij een wild vreemde in de auto,' mompelde ik.
'Lieverd, je ziet er niet uit alsof je nu kan lopen,' zei Maxim. 'En ik ben politie agent. Je hebt geen rede om bang voor me te zijn.'
'Behalve dan dat je me naar het ziekenhuis ontvoerd,' mompelde ik. Hij glimlachte niet, maar gaf me een bezorgde blik.
'Behalve dat ja.'