004.

'Jaa papa?' ik kijk toe, hoe Gina met haar vader communiceert via de telefoon. Haar roze hoesje glinstert in haar handen. Ik kijk weer wat beschaamd naar mijn eigen telefoon in mijn tas, en verberg hem diep. Ik hoefde dat ding absoluut niet te zien, en al helemaal niet te gebruiken. 'Shit..' vloekt Gina, 'het is vandaag de trouwdag van me ouders, ik ben het helemaal vergeten, ik moet nog een cadeautje kopen' zegt ze wat gestresst. Ik lach zachtjes en staar voor me uit, 'Wat leuk.. ze vieren het dus' mompel ik. 'Huh vieren die van jou het niet dan?' vraagt ze nieuwsgierig, en kijkt me aan. Ik schud langzaam me hoofd, 'Tuurlijk wel.. Maar me vader vergeet het weleens, ik herinner hem er meestal aan'. Ik neem een klein slokje van mijn koffiebeker in mijn hand. 'Ik heb geen idee wat ik moet kopen' zeurt Gina, 'wat koopt jou vader meestal voor je moeder?'. Ik slik even. Jaa wat..? Geen idee? Niks..? 'Eigenlijk was dat een domme vraag' begint Gina weer, 'Je vader koopt zeker een dure ring of een ketting' glimlacht ze. Je moest eens weten.. 'Maar helaas zijn wij niet zo rijk en woon ik niet in zo'n rijke buurt als jij.. trouwens wat doet jou vader voor werk?' Ik kijk wat verschikt op, dacht ze dat? 'Wat mijn vader voor werk doet..?' herhaal ik zachtjes. Ik kijk wat hulpzoekend om me heen. Wat moest ik nu zeggen? Eigen bedrijf ouzo? Ugh, verzin snel een goeie baan Hope kom op.

Maar dan worden mijn gedachten in een reflex afgeleid, als ik de persoon zie die ik nu als laatst zou verwachten. Ik laat van schrik de beker met koffie vallen. De klanken van gebroken glas galmen door de gang. Ik schier per direct in de stress. Wat moet ik nu!? Ik ren zonder na te denken zo snel mogelijk naar beneden naar hem toe. 'Papa!' roep ik buitenadem, en hou snel me hand voor me mond. Dat had ik niet moeten zeggen. Ik kijk snel of iemand het heeft gehoord, en haast me ondertussen weer naar hem toe. 'Papa?' zeg ik zachtjes, als ik eenmaal voor hem sta, 'Wat doe je hier?' vraag ik bezorgd. Hij kijkt me opgelucht aan, 'Ik bel je al sinds de ochtend, maar je neemt niet op, ik was bezorgd Hope, ben je dood? leef je nog? we hebben geen idee' zegt hij. Ik knik begrijpend, '..sorry..' zeg ik zachtjes. Mijn vader zijn ogen bekijken me van top tot teen, 'Wat heb je aan Hope?'. Mijn blik valt verschikt op mijn kleren, - de kleren van Cloë. Wat beschaamd doe ik mijn vest dicht, en probeer mijn blote benen een beetje te bedekken. 'Ik.. ehm, had haast vanochtend, dus pakte het eerste wat ik zag, dat waren toevallig deze kleren van Cloë..'. Mijn vader kijkt me afkeurend aan, 'Je hebt zulke mooie kleren, en je loopt vervolgend rond met kleren van andere mensen Hope'. Ik knik weer. 'Sorry' mompel ik weer zachtjes en kijk beschamend naar de grond. Mijn ogen vallen op de vieze oude schoenen van mijn vader, ze zitten nog onder de verf vlekken en vuil. Ik kijk wat om me heen om te kijken of iemand ons samen ziet praten. Ik zie in de verte Gina ons een beetje verward aankijken. Shit. 'Pap' zeg ik snel, 'Ik heb nu les, kunnen we vanavond verder praten..?', ik probeer een beetje nonchalant te glimlachen naar Gina. Complete faal. 'Jaa we gaan zeker praten vanavond' zegt mijn vader, 'succes nog' en met die woorden loopt hij eindelijk weg. Ik neem opgelucht adem. Een last valt van me schouders af. 'Wie was dat?' Gina staat al binnen een seconde voor me met een nieuwsgierige blik in haar ogen. Wie dat was..? Ik friemel zenuwachtig aan mijn vingers. 'Ehm..' begin ik zachtjes, 'Je weet toch wel mijn kapotte telefoon?' vraag ik. Gina knikt, 'jaa wat is daarmee?'. 'Jaa kijk, nou en die is nu bij de maker.. en..' ik pauzeer mijn verhaal even. Dit sloeg letterlijk nergens op. Vertel gewoon de waarheid Hope. 'Mijn vader was gewoon bezorgd..' zeg ik snel. En bijt zowat mijn lip kapot van de zenuwen. Gina haar mond valt open, 'Was.. die man jou vader? Oh.. sorry, ik dacht dat het je chauffeur was ofzo' zegt ze langzaam. Ik sla mijn ogen neer op de grond en laat mijn handen langzaam zakken. Snel knipper ik de opkomende tranen weg. Ik dacht na, ik had nu twee keuzes. De goeie keuze lag voor de hand, maar de slechte keuze was het beste. Als ik nu terugkijk naar dat moment, zou ik wensen dat ik dit nooit gezegd had. Want één klein ding, kan zorgen voor honderd andere dingen. En dit was hier nog maar het begin van.
'Jaa.. het was mijn chauffeur..' zeg ik zachtjes, 'mijn vader was bezorgd.. en hij liet de chauffeur kijken of ik op school was..'
Mijn eerste leugen.

Ik wilde dit hoofdstuk zo snel mogelijk activeren omdat ik echt hele lieve reacties kreeg. Ookal waren het er maar een paar, ik moet al glimlachen bij één simpele reactie. Het geeft me echt heel erge motivatie. Ik ben jullie echt heel erg dankbaar (: xx