Charpter thirteen: Bill <3

Ik deed de deur iets open, toen ik zag wie het was sloot ik de deur meteen weer. Mijn hartslag verhoogde, ik begon spoken te zien!

Ik liet me via de deur naar beneden glijden. ‘’Doe eens open, ik zag je!’’ Met trillende benen stond ik weer op en deed de deur weer iets open. Het was echt, ik droomde niet, hij was terug. Ik opende de deur wagen wijd en sprong in de armen van Bill en begon keihard te huilen. Ik wou van alles zeggen maar mijn keel zat dicht. Bill tilde me iets op en liep met me naar binnen, met een enorme koffer achter zich aan zeulend. Ik kon niet stoppen met huilen, Bill ook niet. ‘’Je moet weg.’’ Was het eerste wat ik zei. ‘’Hij vermoord je met plezier.’’ Mijn hele lichaam beefde, dit was een droom niets meer dan een illusie. ‘’Je bent niet echt hé?’’ ‘’Zeg niet zoiets doms.’’ Hij was echt. We hebben daar een half uur gezeten zonder iets te zegen en lachte alleen maar. ‘’Hoi.’’ Zei Bill droog. ‘’Hoi.’’ Antwoordde ik terwijl ik mijn tranen weg veegde. ‘’Waarom ben je hier?’’ ‘’Ik was verdwaald?’’ ‘’Nee echt.’’ ‘’Ik heb een week vrij en ik dacht laat ik maar eens hier heen gaan.’’ ‘’Probeer je zelfmoord te plegen?’’ ‘’Ja graag.’’ Ik keek hem dwaas aan. ‘’Als je het maar uit je hoofd laat!’’ Ik keek naar de koffer die achterons stond. ‘’Ga je op wereld reis?’’ ‘’Ik kom een weekje logeren, of ze het leuk vinden of niet.’’ ‘’Mijn moeder vind het niet erg, dat weet ik zeker, alleen mijn vader.’’ ‘’Hij komt er wel overheen.’’ Ik kroop dicht tegen hem aan, hij gaf wel om me. ‘’Hoe waren jouw twee weken?’’ vroeg ik aan hem. ‘’Geweldig, eerste concert heb ik verknald, was mijn tekst kwijt, de rest ging wel.’’ Zei hij of het niets was. ‘’Schrijf het volgende keer maar op je hand.’’ Ik zag het beeld spontaan voor me, hij lezend vanaf zijn hand en dan soms stotteren omdat hij zijn handschrift niet kan lezen. ‘’wat?’’ vroeg hij toen hij me zag lachen. ‘’Niets, ben gewoon blij.’’ ‘’Ik ook.’’ Geschrokken stond ik op toen ik de deur hoorde opengaan. ‘’Ben terug, nog gebeld?’’ Vroeg mijn moeder. Opgelucht liet ik me weer op bill’s schoot vallen. Shit ze weet niet dat hij er is. Ik schoot weer op en rende naar de gang. ‘’Euhm ik heb niet echt gebeld.’’ ‘’Waarom niet?’’ vroeg ze verbaast toen ze haar jas op hing.’’Hij nam niet op.’ ‘’Wat erg voor je!’’ ‘’Maar er kwam wel iemand aan de deur.’’ ‘’Wie dan?’’ vroeg ze verbaast. ‘’Hij.’’ Geschrokken keek ze me aan. ‘’Wat lief van hem, maar hij kan niet blijven!’’ zei ze bang. ‘’Hij wilt niet weg.’’ Ik liep weer naar de kamer waar Bill gespannen in de stoel zat. Ongemakkelijk stond hij op en stak zijn hand uit. ‘’Bill.’’ Zei hij vluchtig en begon aan zijn nagels te pulken.
‘’Je weet dat je niet lang kan blijven, het spijt me.’’ ‘’Ik wou vragen of ik misschien toch kon blijven.’’ Zei hij stotterend. Mijn moeder schudde haar hoofd. ‘’Sorry.’’ ‘’Ik kom uit Amerika gevlogen en ik kan pas over een week terug.’’ Stamelde hij nog. Ik had hem nog niet zo onzeker gezien, aan een kant wel schattig. ‘’Alsjeblieft?’’ smeekte hij. ‘’Ik zal erover hebben, maar verwacht niets.’’ Ik pakte voorzichtig zijn hand en lachte naar hem. ‘’Dank u wel.’’ Zei hij blij. Mijn moeder liep zonder nog wat te zeggen naar de keuken. ‘’Ik wil jou kamer zien.’’ Zei hij blij. ‘’Nee!’’ zei ik snel. ‘’Waarom niet?’’ hij keek me met smeekoogjes aan. ‘’Rotzooi en teveel Bill.’’ Zei ik met een rood hoofd. ‘’Maakt me niet uit.’’ Hij liep, weer met de koffer achter zich aan, naar de gang terug. Ik liep maar achter hem aan. ‘’Welke?’’ vroeg hij toen hij boven was. Ik wees naar een deur en hij liep er naar binnen. ‘’Dat jij nog kunt slapen!’’ riep hij toen hij al mijn posters zag. ‘’Ik slaap heerlijk hoor.’’ Zei ik lachend. Hij gooide zijn koffer neer en ging op het bed zitten. ‘’Oeps.’’ Zei hij, ik in paniek dat hij iets kapot had gemaakt maar hij wees naar mijn muur. ‘’Dat is een muur!’’ zei hij alsof hij een schat had gevonden. ‘’natuurlijk is het een muur.’’ ‘’Muurstuk zonder poster!’’ verbeterde hij me. Hij was zenuwachtig geloof ik. ‘’Ik heb een cadeau!’’ zei hij blij toen ik naast hem ging zitten. ‘’hoop dat je het nog niet hebt.’’ Hij ritste de koffer open en haalde er een best grote doos uit. ‘’Ik wil geen cadeaus, dat weet je.’’ ‘’kon het niet laten.’’ Ik maakte het papier er snel van los en legde het bij hem op schoot. ‘’Wil ik niet hebben.’’ Zei ik snel. ‘’O jawel!’’ zei hij toen hij de laptop weer naar mij schoof. ‘’Niets te danken.’’ Zei hij toen ik stil naar de laptop bleef staren. ‘’Hij was in de uitverkoop, nu goed?’’ ‘’Had je niet hoeven doen!’’ Ik legde de laptop weg en omhelsde hem. ‘’Ook van Tom, Gustav en Georg!’’ ‘’Bedank ze maar van me!’’ ‘’Kan je zelf.’’ Zei hij blij. Hij haalde iets uit zijn zak. ‘’Kun je internet op.’’ En hij klikte hem in de zijkant van de laptop. Hij startte hem op. ‘’Sorry, had hem al open gemaakt voor je.’’ Zei hij lachend toen ik de achtergrond bekeek, alle vier stonden ze in een rare pose op een foto. ‘’Sukkels.’’ Hij klikte MSN aan en logde in. ‘’Kijk ze zijn online.’’ Hij klikte op een poppetje. ’En vind je het leuk?’typte een van de jongens, denk ik. ’vind het geweldig! Bedankt!’ ’en bill?’ kwam er te staan. ‘Nee ’ Typte Bill ‘’Waar heb je het over.’’ ‘’Weet ik veel.’’ Zei hij schijnheilig. Ik wou het weten maar liet het maar zo. Was al blij dat hij er was. ‘Komt wel.’ Bill lachte. ‘hoop ‘t.’ ‘’Mag ik ook een email maken?’’ ‘’Tuurlijk!’’ na een tijdje was ik ook de troste eigenaar van een email adres. Ik logde in op MSN en voegde Bill meteen toe en die van Lily, ik had haar sms niet eens beantwoord. Ze was online zag ik toen ze in mijn lijstje verscheen. ‘Haaaai!’ ‘Sorry dat ik niet terug sms’te, mobiel ingenomen.’ ‘aha. Hoe was het?’ vroeg ze meteen. ‘Geweldig, ze zijn aardig.’ Na een uur zaten we nog te praten, ik begon Bill langzaam te vergeten. Toen ik achter me keek zag ik dat hij in de buik van Tom prikte op een poster. ‘’Wat doe jij?’’ ‘’Wachten tot jij klaar bent, en hopen dat ik Tom echt irriteer.’’Ik lachte en ging naast hem liggen. ‘’Hou hem heel ,graag.’’ ‘’Mag ik ook eens.’’ Lachte hij. ‘’Wat doe je als mijn vader weet thuis komt?’’ ‘’Smeken?’’ ‘’Doe dat maar niet.’’ Ik dacht aan de laatste keer dat ik hem smeekte. ‘’Ik heb je echt gemist.’’ Zuchtte ik. Hij draaide zich om en veegde een lok uit mijn gezicht. ‘’Ik ook.’’ ‘’Ik heb eens nagedacht.’’ Begon ik, shit waarom begon ik hier over, hij zou me niet meer willen. ‘’ja?’’ hij keek me raar aan, en ik zag toch werkelijk een vonkje hoop. Verdomme. ‘’niets.’’ ‘’Je gaat het zeggen ook!’’ Zijn stem was wat heser. ‘’Er is niets!’’ Ik hoorde beneden dat mijn vader thuis was, ik was gered, of zou ik nu pas in gevaar komen?