Wat is er aan de hand?

Yuriko likt mijn gezicht en ik richt mijn aandacht weer op de Husky. ‘Kom dan gaan we naar binnen.’ Met z'n allen lopen we de woonkamer in. Mijn ouders kijken niet verrast als ze de hond zien en ik merk dat op. ‘Nee hé, jullie wisten het al.’ Roep ik beschuldigend maar ook geamuseerd. Ze lachen. ‘Oké, nu is het mijn beurt.’ Roept Amy. Ze geeft me een grote tas. De inhoud is een mooie en grote, zwarte leren zadeltas. ‘Haha, Jake en ik hadden het erover gehad, toen jij had gezegd dat je graag een husky wilde, want ik wist dat Jake een vriend had die niet meer voor zijn Husky kon zorgen. Dus toen had ik ook het perfecte cadeau om te geven, want nu kan Rakker altijd mee bij de buitenritten want ze is ook totaal niet bang voor paarden.’ Legde Amy uit. ‘Nou dan hebben wij ook nog een laatste cadeautje.’ Zegt mijn moeder geheimzinnig. Achter haar rug haalt ze een kleiner pakje te voorschijn. Voorzichtig maak ik het papier open. Op het papier ligt een ijsblauwe hals band, op de band zitten zilveren botjes en er hangt ook een botje als bedeltje aan. Ik bekijk het bedeltje goed en ik zie dat Yuriko haar naam en ons adres er al op staan. ‘Wat mooi!’ Zeg ik ontroerd. ‘Yuriko kom eens hier.’ De hond komt gelijk naar me toe gelopen en ze wacht geduldig tot ik de halsband heb om gedaan. Dan paradeert ze trots met haar nieuwe aanwinst door de kamer. Ik knuffel haar.

‘Moeten jullie niet eens gaan voor die buitenrit, anders hebben jullie helemaal geen tijd meer.’ Merkt mijn vader op. ‘Goed idee pap.’ Ik spring op. ‘Hebben jullie allemaal jullie ruiterbewijs bij je?’ Vraagt mijn moeder ons nog net voordat we naar buitenlopen. Bij wijze van antwoord steken we onze bewijzen omhoog. Ze grinnikt en wij lopen naar buiten, op de voet gevolgd door Yuriko. We zijn al snel klaar met de paarden opzadelen. Ze hebben er veel zin in en Miracle staat te trappelen om te gaan. ‘Nog even wachten meisje.’ Stel ik haar gerust. Ik gesp de zadeltassen vast en ik til Rakker erin. Tevreden wurmt ze zich in de tas. Miracle kijkt even om. ‘Is ze goed gekeurd?’ Vraag ik. Als antwoord hinnikt ze vrolijk en Yuriko blaft instemmend. Dan stijgen we op en we rijden richting het bos. Onze adem vormt wolkjes maar dat kan me niet schelen. Wat is dit heerlijk zeg. Het is hier prachtig. Genietend rijden we door het bos.

Zonder dat de andere het merken rij ik naar voren. ‘Had ik jullie al verteld dat Miracle de liefste en beste crosser/ Springer is?’ Roep ik terwijl ik Miracle aanspoor tot een harde galop. Dat laten Amy en Jake niet op zich zitten. Nu galopperen we met de wind in onze haren door het besneeuwde landschap. Na een tijdje gaan we weer over in de stap. Opeens draait Miracle onrustig met haar hoofd. ‘Wat is er meisje?’ Vraag ik bezorgd. Ook de andere paarden lijken nerveus. Dan, zonder enige waarschuwing vliegen er twee Raven uit de struiken op. De paarden steigeren van schrik en tussen al dat gehinnik hoor ik ook het angstige gepiep van Yuriko. ‘Ho, rustig maar meisje. Het is al goed, het waren maar twee vogels.’ Probeer ik haar gerust te stellen. Ze houd op met steigeren en ze blijft wel zwaar ademend en onder spanning staan. Ook de anderen hebben hun paarden weer onder controle. ‘Gelukkig waren het maar twee vogels.’ Zeg ik met een beverig lachje tegen de rest. Maar blijkbaar vinden zij dat niet zo gelukkig want ze kijken elkaar bezorgt aan. ‘Oké, laten we maar weer verder gaan.’ Zeg ik argwanend. ‘Huh wat?’ Zegt Amy. Het lijkt alsof ze opschrikt uit haar overpeinzingen. ‘Of we verder gaan?’ Vraag ik terwijl ik haar onderzoekend aankijk. ‘Gaat het wel?’ Vraag ik. Ze schudt haar hoofd even en glimlacht dan. ‘Alles onder controle, kom dan gaan we.’ Ze spoort Moonlight aan en ook Jake spoort Prince aan. Verbouwereerd kijk ik ze na. Dan haal ik mijn schouders op en ik ga weer bij ze rijden. De paarden blijven onrustig. Opeens laat ik Miracle halt houden.

‘Wat is er?’ Vraagt Jake verbaasd. Ik zeg niets en ik kijk alleen maar om me heen. Waar sneeuw hoorde te liggen werd het steeds groener. Waarom lag hier geen sneeuw meer? Het had toch echt de hele dag gesneeuwd. ‘Het is hier veel te groen, er zou hier ook sneeuw moeten liggen.’ Leg ik uit omdat Amy en Jake me vreemd aankijken. Weer wisselen ze zo’n blik met elkaar. ‘Wat is dat toch met jullie?’ Vraag ik wantrouwend. Jake zucht. ‘Nog een klein stukje rijden en dan zal je het hopelijk begrijpen.’ Zegt hij. Even overweeg ik om te blijven staan maar dan wint mijn nieuwsgierigheid het en ik rij achter ze aan. Na ongeveer 5 minuten rijden komen we bij een dicht struik gewas. Jake stijgt af en houd de takken opzij zodat we er door kunnen rijden. Dan stijgt hij weer op. We rijden nog 10 minuten over een pad wat helemaal verstopt zit met takken. Dan komen we open plek waar vervallen stenen poort staat. De open plek is met allemaal planten en bloemen bedekt.

‘Wauw.’ Zucht ik. Dan rij ik naar de poort. Net voordat ik onder poort sta laat ik Miracle stoppen. Achter alle struiken, die in al die jaren over de poort waren gegroeid, stond er iets boven de poort gegraveerd. Ik knijp mijn ogen samen om het beter te kunnen lezen. Iedereen heeft geheimen, en dat word allemaal verzameld op een plek. Ik denk na over de tekst. Dan scheur ik mijn blik weg van de tekst en ik richt me op Amy en Jake. ‘Zo gaan jullie nog uitleggen hoe het zit?’ Vraag ik ongeduldig. ‘Je zult al je antwoorden krijgen als je onder die poort door rijd.’ Zegt Jake aarzelend. Dit klonk zo raar dat ik het gelijk deed. Toen ik onder de poort door reed ik voelde een harde windvlaag. Instinctief kneep ik mijn ogen open. Toen nam de wind af en ik opende mijn ogen. In plaats van dat ik aan de andere kant van de poort was, stond ik opeens op een lange zandweg dat naar een groot kasteel leidde. Opeens verschenen Amy en Jake uit het niets naast me. Ik hap naar adem. ‘Wat is dit?’ Vraag ik lichtelijk hysterisch. Amy schraapt haar keel. ‘Tessa, welkom in het land van geheimen.’