O87.
Ik werd ernstig aangekeken. Alle jongens keken mijn kant op. ‘Wat is er met jou aan de hand?’ Ik keek ze verward aan. Wat zal er met mij mis zijn? ‘Met mij niets hoor.’ Ze knikte stuk voor stuk. ‘Tegenwoordig is het tegenover gesteld hier.’ Niet begrijpend keek ik ze weer aan, waar ging het over? Ik wist het zelf niet, zij waarschijnlijk ook niet. Daar liep ik dan, 6 maanden zwanger en alles werd erger. De jongens wisten niet wat er gebeurde toen ik het hen vertelde, voor Tom was het zeker een shock, het was niet van hem. Wel, van zijn broer. Sinds die dag zijn de ogen op mij gericht en is Bill vertrokken.
‘Nee!’ Ik schrok wakker, bezweet keek ik Tom aan. Hij trok mij naar zich toe. ‘Het is al goed liefje, ik ben bij je.’ Ik knikte en kroop dicht tegen hem aan. Een nachtmerrie, het leek realiteit. Realiteit, die ik nooit hoop mee te maken. Rustig begon ik Tom te vertellen wat er was gebeurt. De tranen liepen over mijn wangen heen. ‘Shht. Het komt goed, ik denk dat we even weg moeten.’ Met mijn knieën naar mij toe getrokken en mijn hoofd naar beneden voelde hoe Tom zijn warme handen over mijn rug heen gingen.
Tom point of view
Ze was in slaap gevallen, ik lette op haar. Ze sliep erg onrustig, draaien en hevig ademhalen. Ik probeerde haar wakker te schudden. ‘Nee!’ Ik hoorde haar schreeuwen en trok haar naar mij toe. Ze begon te vertellen wat er was gebeurt en ik besloot dat wij een tijd weg moesten gaan, tot rust komen. Alleen hoe gaan we dat doen met de tour?
Reageer (1)
even dacht ik; he? is ze 6 maanden zwanger? dat gaat wel erg snel...
9 jaar geledenmaar gelukkig was het maar een droom... toch?
Snel weer verder hoor!