10. Not Like Other Girls| My Feel

Dit is het moment, nu komt het erop aan. Nu moet ik niet opgeven maar doorzetten. Ik voel me warm en ik sta te trillen van spanning. Voor me staat een zwart gordijn waar ik straks doorheen moet stappen. Ik ben bang dat ik het fout doe of mijn tekst vergeet of dat ik misschien wel iets idioots doe en ik het niet merk zodat ze me uitlacht. Hoe red ik me daar dan uit? Achter het zwarte gordijn hoorde ik mijn naam zeggen. Ik weet ik dat naar voren moet gaan maar het lijkt alsof mijn voeten vast zitten. Gelukkig legt Stef een hand op mijn schouder en duwt me vooruit. Ik loop door het zwarte gordijn en ik wordt zowat verblind door het licht. God zij dank dat alleen de jury er is om het te zien. Helaas is het in de volgende ronde niet zo. Trouwens, het is nog maar de vraag of ik door ga, dat ze me goed genoeg vinden. Ik loop zenuwachtig naar de microfoon op het standaard die voor op het toneel staat. Tijdens het lopen probeer ik rustig adem te halen en te luisteren naar mijn hart. Ik adem goed in en goed uit. Ik doe mijn ogen dicht. Dat helpt altijd beter als ik nerveus ben, mijn ogen dicht doen en dan een keer goed in en uit ademen. Ik doe mijn ogen open en pak de microfoon van de standaard en kijk de jury aan. Het zijn dezelfde als de vorige keer. Hopelijk hebben ze deze keer een wat duidelijkere opmerking. Bijvoorbeeld wat ik beter kan doen, waar ik aan moet werken of wat ik juist niet moet doen. De jury ziet er een beetje zwart uit door het licht dat op me schijnt. Ik krijg het er nog warmer en benouder van dan ik al was. Weer gebruik ik mijn trucje met het in en uitademen terwijl ik me in mijn hoofd inprent dat als ik dit niet kan ik ook geen zangeres kan worden en dat ik daarom gewoon moet doorzetten zodat het dan lukt. ‘Naomi, bij de voorrondes waren we allemaal tevreden maar ga je ons deze keer ook weer gerust stellen en ons ervan overtuigen dat je goed kan zingen en het ook echt wilt?’ Ik voel dat mijn stem trilt als ik de microfoon naar mijn mond haal en zeg dat ik het hoop dat het gaat lukken. De jury kijkt elkaar even aan en dan steekt de middelste zijn hand op naar het podium. Het gebaar dat ik kan beginnen. Ik doe mijn ogen dicht en adem goed in en uit. Ik hoor dat de muziek gestart wordt terwijl ik nog steeds de hitte van de lampen op mijn huid voel branden. Het is eerder een rustgevend gevoel. Een gevoel dat ik het kan, dat de mensen in me geloven dat ik hier sta. En ik ga ze niet teleurstellen! Ik open met een vastberaden gevoel en blik mijn ogen en begin te zingen. Het is een rustig nummer met als refrein rock-achtig. Dat vind ik mooi. Meestal vind ik het hele liedje rock mooi maar alleen refrein mag van mij ook. Zolang er wat rock in zit. Bij de rustige stukken doe ik mijn ogen dicht en wieg zachtjes met mijn hoofd op de muziek. Mijn lichaam beweegt een beetje mee. Als het refrein komt open ik met een ruk mijn ogen en begin ik zelfverzekerd te zingen. Als ik rock zing voel ik me zelfverzekerd en nu dus ook. Ik beweeg met mijn armen als een artiest doet bij een rock liedje en gebruik het hele podium. Hierbij vergeet ik dat ik niet echt aan het optreden ben. Natuurlijk wel een optreden maar ik vergeet dat ik niet alleen ben. Ik vergeet al mijn zorgen en gooi ze van me af. Ik vertrap ze en spuug erop als ik aan het zingen ben. Ik moet respect voelen en respect geven. Ongeveer aan het einde van het liedje komt een stuk waar ik lang moet aanhouden. Ik concentreer me erop en verzamel al mijn kracht die ik heb om het goed te doen. Een grote hap lucht tussen het zingen door en ik haal het! Ik haal het echt! Tijdens mijn aanhaal leg ik mijn hand op mijn achterhoofd en hou het zo aan. Op het goede moment stop ik en gooi mijn armen naar beneden. Ik voel het zweet op mijn voorhoofd zitten. Ik heb het warm maar dit keer is het een goed gevoel. Een gevoel dat ik iets kan. Ik kijk snel naar de zijkanten van het toneel en zie Stef een duim opsteken vanachter het toneel. Ik lach naar haar en kijk weer naar de jury. Eigenlijk maakt hun commentaar me eigenlijk niet meer uit. Ik ben tevreden met wat ik net gedaan heb. Ik heb een goed gevoel bij wat ik heb gedaan en dat kan niemand me meer afpakken, ook de jury met op –en aanmerkingen niet. De jury kijkt me kritisch aan en schrijft op het papier dat voor hun neus op de tafel ligt. De middelste weer neemt het woord en zegt dat ik het fantastisch gedaan heb. Ik glimlach maar van binnen glimlach ik nog meer. ‘Nu moeten we gelijk beslissen wie er door gaat dus het is wat moeilijker maar bij jou is het een vast Ja, gefeliciteerd.’ Voor ik het weet komt Stef het toneel op rennen en omhelst me. Ze pakt de microfoon uit mijn handen en zegt, ‘Goede keuze, jullie zullen geen spijt krijgen.’ Daarna zet ze de microfoon weer terug op het standaard en trekt me van het toneel af. Ik ben niet de enige die af en toe een beetje gek is. Met nadruk op “beetje”. Ik weet geen woord uit te brengen als ik mijn tas pak en samen met Stef via de uitgang vanachter het toneel wegga. Onderweg komen we Tirza tegen. ‘Zo Naomi, wat kijk je somber, ben je niet door? Wat jammer nou, maar ik had ook niks anders van jou verwacht. Je bent zeker te idioot voor normale mensen.’ Moet je haar nou zien, ze denkt echt dat ze heel wat is en iedereen kan beledigen. Jammer voor Tirza maar vandaag kan niemand mijn geluk verpesten. ‘Toevallig ben ik wel door. Niet dat jij dat hoeft te weten aangezien het jou niks aangaat en jij er niks van weet. En als we het over normale mensen hebben kan ik beter gaan want er staat namelijk geen normaal mens voor me.’ Ik loop langs haar heen en ik zie haar verbaasd kijken. Eerder dat iemand commentaar op haar heeft dan dat ik door ben. ‘Goed gedaan, niemand mag nu nog commentaar op je hebben na wat je bereikt hebt vandaag, en ik weet zeker dat je ook de volgende ronde doorgaat. Zónder Justin Bieber.’